Black Stallion

Chapter 1

Η μέρα είχε ξεκινήσει και ο ήλιος πρόβαλε απο τα τεμπέλικα σύννεφα του ουρανού. Τα πουλιά είχαν αρχίσει να κελαηδούν καθώς η ζέστη του καλοκαιριού αυξανόταν με θέρμη. Ήταν μόλις πρωί, και η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, αλλά ο καθένας μπορούσε να νιώσει ήδη πόσο ζεστή η καλοκαιρινή περίοδος θα ήταν. Ο καθένας μπορούσε να νιώσει την ανυπόφορη ζέστη απο τους λευκούς τοίχους των σπιτιών, στην πιο πλούσια γειτονιά της πόλης. Όχι οτι οι κάτοικοι νοιαζόντουσαν και πολύ, τα σπίτια τους διέθεταν κλιματισμό. Παντού. Ακόμα και στα μπάνια. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε τίποτα παράξενο σε αυτό. Τίποτα απο όσα κάνουν οι πλούσιοι είναι περίεργο, τουλάχιστον σε αυτή την πόλη. Richsand, λεγόταν. Η πόλη φτιαγμένη απο χρήματα.

Η ιστορία μας ξεκινάει στη έπαυλη των Φλέμινγκ, στο δωμάτιο της Έλενας Γκίλμπερτ. Ωστόσο, αν δεν θέλετε να σας κόψει το κεφάλι, μην την αποκαλέσετε ποτέ Γκίλμπερτ. Βλέπετε, το κορίτσι σιχαινόταν το επώνυμό της, και αυτό γιατί το είχε πάρει απο τον πατέρα της, Τζον Γκίλμπερτ. Ο Τζον Γκίλμπερτ είχε χωρίσει την μητέρα της Έλενας, την Ίζομπελ Φλέμινγκ, όταν η Έλενα ήταν πέντε ετών. Απο τότε, η Έλενα δεν έχει δεί ή ακούσει τίποτα για τον πατέρα της. Όχι οτι νοιαζόταν ιδιαίτερα, τουλάχιστον έτσι υποκρινόταν. Το μόνο που είχε ακούσει για εκείνον ήταν οτι ξαναπαντρεύτηκε και οτι είχε αποκτήσει άλλη μια κότη. Άλλη μια μικρή τέλεια οικογένεια. Πέρα απο αυτό, δεν ήξερε τίποτα γι'αυτον τον άντρα.

Συνήθως, μια ζεστή μέρα σαν αυτή, η Έλενα έφευγε απο το σπίτι και πήγαινε στην παραλία με τους "φίλους" της. Και λέω "φίλους" με εισαγωγικά επειδή στην πραγματικότητα, σε μια πόλη γεμάτη κουτσομπολιά και πισώπλατα μαχαιρώματα, κανένας δεν είχε έναν πραγματικό φίλο. Είναι η πόλη που τα μόνα σημαντικά πράγματα είναι τι φοράς και πόσα χρήματα έχεις. Σε αυτή την πόλη, πρέπει να έχεις όλο το πακέτο: χρήματα, εμφάνιση, ρούχα, σημαντικό επώνυμο, αυτοκίνητα, και την συμπεριφορά για να ταιριάξεις. Δεν μπορείς να κερδίσεις την πόλη αν δεν ταιριάζεις στο πακέτο. Ναι, πρέπει να είσαι σπαστικός και να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι καλύτερος απο όλους τους άλλους. Πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν να κουβαλάς ένα εκατομμύριο δολλάρια στην τσέπη σου, πράγμα που οι περισσότεροι έφηβοι κατέχουν, τουλάχιστον στις πιστωτικές τους. Όλοι στο Richsand έχουν πιστωτική. Το να μην έχεις θεωρείτε σαν το μεγαλύτερο παράπτωμα. Πρέπει να έχεις. Τουλάχιστον μία. Τα περισσότερα παιδιά έχουν τρείς ή τέσσερις. Αυτό είναι το Richsand για εσένα, μια πόλη που τα χρήματα φυτρώνουν στα δέντρα.

Λοιπόν, ας μην βγούμε απο την πορεία μας, αφήστε με να συνεχίσω: Θα μάθετε περισσότερα για την πόλη όσο προχωράει η ιστορία, τουλάχιστον ελπίζω.

Όπως προανέφερα, είνσι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού, που σημαίνει οτι είναι και τα δέκατα έβδομα γενέθλια της Έλενας. Σαν κανόνα, όλοι στο Richsand πρέπει να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους με ένα μεγάλο πάρτι. Τώρα, η Έλενα καθόταν στο τεράστιο δωμάτιό της, πάνω στο τεράστιο κρεβάτι της, μιλώντας στο τηλέφωνο με την καλύτερή της φίλη-φίδι, την Κάθριν Πιρς. Λέω φίλη-φίδι γιατί και τα δύο κορίτσια κάνουν λες και αγαπούν η μια την άλλη, αλλά στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να σιχαθούν η μια την άλλη περισσότερο.

Αυτή τη στιγμή, η Κάθριν φώναζε στο τηλέφωνο, λέγοντάς στην Έλενα οτι έπρεπε να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Ωστόσο, η Έλενα γύρισε τα μάτια της και αναστέναξε. Μην με παρεξηγήσετε, βλέπετε, η Έλενα Γκίλμπερτ λάτρευε τα πάρτι. Λατρεύει να είναι το κέντρο της προσοχής. Μπορούν να την αποκαλέσουν, πως είναι ο όρος? Μια πόρνη της προσοχής? Ναι, μια πόρνη προσοχής. Η Έλενα λατρεύει να είναι το κέντρο της προσοχής; γεμίζει την καρδιά της με χαρά. Ωστόσο, δεν θέλει να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Δεν θέλει να διοργανώσει πάρτι. Δηλαδή, δεν είναι τοι δεν θέλει, στην πραγματικότητα, θα λάτρευε να διοργανώσει το μεγαλύτερο και καλύτερο πάρτι στην πόλη. Αλλά, δεν μπορεί.

"Τι εννοείς δεν μπορείς?" Ακούστηκε η φωνή της Κάθριν απο το τηλέφωνο. "Είναι τα δέκατα έβδομα γενέθλιά σου και δεν μπορείς να τα γιορτάσεις? Τι θα πουν οι φίλοι μας? Συνήθως διοργανώνεις το μεγαλύτερο πάρτυ του καλοκαιριού. Πρέπει. Να. Με. Δουλεύεις."

"Κοίτα, Κάθριν." Η Έλενα την έβρισε σιγανά. "Δεν μπορώ να τα γιορτάσω γιατί φεύγω απο την πόλη σήμερα."

"Τι κάνεις?" φώναξε η Κάθριν. "Απο πότε? Σε παρακαλώ διαφώτισέ με."

"Θα πάω στο Παρίσι με την μαμά μου για όλο το καλοκαίρι." είπε ψέματα η Έλενα.

Λοιπόν, μπορούσε να θεωρηθεί μισό ψέμα? Βλέπετε, η Ίζομπελ Φλέμινγκ θα ξοδέψει όλο της το καλοκαίρι στο Παρίσι, αλλά δεν θα πάρει την Έλενα μαζί. Μπορεί να ρωτήσετε γιατί η Έλενα είπε ψέματα? Η απάντηση είναι απλή; Η Έλενα έπρεπε να της πεί ψέματα γιατί δεν μπορούσε να πεί στην καλύτερη της φίλη-φίδι οτι αντι να περάσει ένα πολυτελές καλοκαίρι στο Παρίσι, θα περάσει ένα απαίσιο καλοκαίρι κολλημένη σε μια φάρμα με μια θεία που γνώριζε ελάχιστα. Ναι, η Έλενα Γκίλμπερτ θα πήγαινε, συγκεκριμένα σήμερα, στο Ράντσο των Γκίλμπερτ. Δεν ξέρει που στο καλό είναι το ράντσο, αλλά ξέρει αυτό, δεν θέλει να πάει. Κατάπιε τον κόμπο στην λαιμό της και έβρισεντην μητέρα της. Μόρφασε και φαντάστηκε κοπριές αλόγων και λάσπη γύρω απο τα ακριβά της ρούχα. Αγκ! Ο εγκέφαλός της κόντεψε να εκραγεί με την σκέψη.

"Θα πας στο Παρίσι?" Ούρλιαξε η Κάθριν δήθεν ενθουσιασμένα, αλλά στην πραγματικότητα καταριόταν την Έλενα, σιγανά. Ένιωθε μεγάλη ζήλια, τόσο πολύ που σχεδόν έβλεπε κόκκινο.

"Ναι." Είπε πάλι ψέματα η Έλενα και τσίμπησε την άκρη της μύτης της. "Η μητέρα με ενημέρωσε χθες το βράδυ οτι θα πάω μαζί της. Φεύγουμε σήμερα."

<Μα τι στις 7 κόλασεις?" Τσίριξε η Κάθριν "Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα?"

"Επειδή." η Έλενα αναστέναξε, αναρωτόμενη πόσο χαζή η φίλη-φίδι της μπορούσε να γίνει. "Το ανακάλυψα εχθές το βράδυ."

"Ω Θεέ μου μου!" ούρλιαξε η Κάθριν. "Αυτό είναι τόσο υπέροχο!"

"Είναι." είπε η Έλενα ανάμεσα στα δόντια της.

" Πρέπει να βγάλεις φωτογραφίες και να μου τις στείλεις με e-mail! Με το που πας εκεί, σε παρακαλώ πολύ!" Τα μάτια της Κάθριν γούρλωσαν.

"Δεν νομίζω να έχω χρόνο." Αναστέναξε η Έλενα. " Θα είμαι πιθανόν απο τα ψώνια και όλα αυτά."

"Πρέπει να μου φέρεις κάτι!" είπε η Κάθριν.

"Ω, θα προσπαθήσω." Η Έλενα δάγκωσε το κάτω χείλος της, απορώντας πως στο διάολο θα κατάφερνε να μην αποκαλυφθεί το ψέμα της. Βλέπετε, στο Richsand, δεν μπορείς να κρατήσεις ένα μυστικό κρυφό, πόσο μάλλον ένα ψέμα. Όλα μαθαίνονται αργά ή γρήγορα. Όλοι ξέρουν τι κάνεις. Ακόμα και ο ταχυδρόμος.

Καθώς η Κάθριν άρχισε να μιλάει ξανά, ένας χτύπος ακούστηκε απο την πόρτα της Έλενας. Απομάκρυνε το βλέμμα της απο την μπαλκονόπορτα και κοίταξε την σκούρα καφέ πόρτα της κρεβατοκάμαράς της. Γύρισε τα μάτια της καθώς η Περλίτα, η ισπανίδα οικονόμος, μπήκε απο την πόρτα. Η Περλίτα είναι μια βαριά γυναίκα, με μεγάλα μαύρα μάτια και σκούρο δέρμα. Μπήκε στο δωμάτιο, με τα χέρια πίσω απο την πλάτη της. Η Έλενα ζάρωσε την μύτη της καθώς παρατήρησε την μπλέ στολή της οικονόμου. Συνήθως ήταν καθαρή και γυαλιστερή, όμως, σήμερα είχα έναν μεγάλο λεκέ πάνω της.

"Περλίτα." Η Έλενα αναστέναξε αηδιασμένη. "Η στολή σου δεν είναι καθαρή. Ξέρεις ότι πρέπει να φοράς καθαρή στολή συνέχεια."

"Συγνώμη, δεσποινίς Έλενα." απάντησε η Περλίτα. Καθάρισε τον λαιμό της και πλησίασε το μεγάλο κρεβάτι εκεί που καθόταν η Έλενα. " Ήρθα να σου φέρω αυτό." πρόσθεσε, δίνοντας στην Έλενα ένα κίτρινο σημείωμα με τον γραφικό χαρακτήρα της μητέρας της πάνω.

Η Έλενα γύρισε τα μάτια της και κούνησε το χέρι της. "Είσαι ελεύθερη να φύγει." είπε και η Περλίτα ένευσε και έφυγε.

"Αυτή ήταν η υπηρέτρια?" ρώτησε η Κάθριν.

"Ναι." απάντησε η Έλενα. "Πρέπει να φύγω. Η μητέρα μου με περιμένει κάτω."

"Θα μου τηλεφωνήσεις αργότερα?" ρώτησε η Κάθριν.

"Δεν θα έχω χρόνο." απάντησε η Έλενα.

"Τότε, πάρε με όταν φτάσεις στο Παρίσι." αποκρίθηκε η Κάθριν. "Ω, και χρόνια πολλά/"

"Ευχαριστώ." είπε η Έλενα

Έκλεισε το τηλέφωνο και σηκώθηκε απο το κρεβάτι, τσαλακώνοντας το κίτρινο σημείωμα και πετώντας το στο καλάθι. Βγήκε απο το δωμάτιό της και κατέβηκε την ελικοειδή σκάλα. Τα βήματα της την οδήγησαν στην μεγάλη βιβλιοθήκη του σπιτιού, όπου η μαμά της διάβαζε ένα βιβλίο, καθισμένη σε έναν εντυπωσιακό λευκό καναπέ. Η βιβλιοθήκη ήταν μεγάλη και εντυπωσιακή, το πιο εντυπωσιακό δωμάτιο του σπιτιού, γεμάτη με μεγάλες βιβλιοθήκες και χρυσές πολυθρόνες. Βιβλία υπήρχαν παντού και ένας κρυστάλινος πολυέλαιος κρεμόταν απο το μεγάλο, ψηλό ταβάνι. Η βιβλιοθήκη ήταν το καταφύγιο της Ίζομπελ Φλέμινγκ. Ζούσε, έτρωγε και περνούσε εκεί τον περισσότερο χρόνο της ημέρας της. Είναι ο ασφαλής παράδεισός της, το μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού όπου μπορούσε να βρεί γαλήνη. Όταν η Ίζομπελ δεν ταξίδευε, περνούσε τον περισσότερο χρόνο της εκεί, διαβάζοντας και απασχολώντας το μυαλό της.

" Ήθελες να με δεις." η Έλενα μπήκε στο δωμάτιο.

"Έχεις πακετάρει ήδη?" η φωνή της μητέρας της κουδούνισε στα αυτιά της.

"Πρέπει πραγματικά να πάω, μητέρα? Σε παρακαλώ! Μπορώ να μείνω σπίτι! Μπορούμε να βρούμε κάτι! Αλλά δεν μπορείς να με στείλεις να ζήσω, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, με την Τζένα Γκίλμπερτ! Δεν την ξέρω καν καλά!" αρπάχτηκε η Έλενα.

"Γι' αυτό το λόγο πηγαίνεις, Έλενα." Η 'Ιζομπελ δεν σήκωσε το βλέμμα της απο το βιβλίο της ενώ η κόρη της χτυπιόταν.

"Κοίτα, μητέρα. Δεν θέλω να είμαι κοντά με την οικογένεια του πατέρα μου. Δεν τους ξέρω ούτε τους χρειάζομαι στην ζωή μου." γρύλισε η Έλενα.

"Ναι τους χρειάζεσαι. Η ψυχολόγος μου και εγώ μιλήσαμε. Ξέρεις πόσο με βοήθησε απο τότε με το διαζύγιο. Είναι η καλύτερη μου φίλη." Η Ίζομπελ έκλεισε το βιβλίο στα χέρια της. Το πέταξε στην άκρη και συνέχισε. "Τι ξέρω ότι ήσουν πολύ μικρή όταν ο πατέρας σου και εγώ χωρίσαμε. Η ψυχολόγος μου, λέει οτι δεν ήταν καλό να αφήσεις τον εαυτό σου να απομακρυνθεί απο το ίδιο σου το αίμα. Είναι η οικογένειά σου και χρειάζεσαι να τους γνωρίσεις."

"Τι στο διάολο ο γαμημένος ψυχολόγος σου ξέρει για αυτό? Το γαμημένο διαζύγιο ήταν χρόνια πριν και είμαι σίγουρη όσο τίποτα οτι δεν χρειάζεται να γνωρίσω τους Γκίλμπερτ!" φώναξε η Έλενα. " Δεν ξέρω ούτε γιατί έπρεπε να κρατήσω το γαμημένο επίθετο!"

"Μην χρησιμοποιείς αυτήν την γλώσσα μπροστά μου." την προειδοποίησε η Ίζομπελ.

"Ζητώ συγνώμη." μουρμούρισε η Έλενα. Μερικές φορές, η μητέρα της την έκανε να αισθάνεται τόσο θυμωμένη που ξεχνούσε το ίδιο της το όνομα. Δεν έβριζε συχνά, αλλά αυτή τη στιγμή, μπορούσε να νιώσει τις φλέβες της να πετάγονται απο την αισχρή κατάσταση που ζούσε.

"Ενώ θα μείνω στο Παρίσι, εσύ θα μείνεις στο ράντζο με την θεία σου την Τζένα. Είναι πολύ ευγενική γυναίκα. Το ξέρω οτι οτι μετα βίας την γνωρίζεις. Όμως, σε συμπαθεί πολύ."

"Μην εκπλαγείς άμα αυτοκτονήσω." γρίλισε η Έλενα, γυρνώντας προς στην πόρτα.

"Νομίζω ότι θα σου κάνει καλό.Ο σοφέρ μας θα σε παραλάβει και θα σε πάει στο αεροδρόμιο. Το ιδιωτικό μας αεροπλάνο θα σε περιμένει. Θα πετάξεις στο Kempwood.Εκεί είναι το ράντζο της θείας σου. Η θεία σου θα στείλει τον Ντέιμον Σαλβατόρε, έναν απο τους καουμπόηδες του ράντσου να σε παραλάβει." είπε σιγανά η Ίζομπελ και αναστέναξε. "Ω, και χρόνια πολλά." Αγνόησε το σχόλιο της Έλενας και πήρε το βιβλίο της απο τον καναπέ.

"Άντε γαμήσου, μητέρα." γάβγισε η Έλενα και βγήκε απο την βιβλιοθήκη. Έτρεξε πάνω στο δωμάτιό της και κοπάνησε την πόρτα.

Βλέπετε, η Έλενα και η Ίζομπελ, δεν έχουν και την καλύτερη σχέση μητέρας-κόρης, αλλά τουλάχιστον επιβίωναν κάτω από την ίδια στέγη, μέχρι τώρα.

Ήταν περασμένο απόγευμα και ο Ντέιμον Σαλβατόρε, καομπόης του αιώνα θα έλεγε κανείς, ίππευε το αγαπημένο του άλογο - την Μαύρη Καλλονή.

Ο ήλιο ήταν χαμηλά στον ουρανό, και η θερμοκρασία ήταν σχεδόν αποπνκτική. Αλλά, δεν τον ένοιαζε, βλεπετε, ήταν μεγαλωμένος σαν καομπόης. Ήταν συνηθισμένος στην ζέστη, στην σκληρή δουλειά, στα πάντα. Ήταν συνηθισμένος να σηκώνεται το πρωί, γύρω στις 5 π.μ, να αρμέγει τις αγελάδες και να καθαρίζει το σανό των αλόγων στον στάβλο. Ήταν συνηθισμένος να ταίζει τα ζώα. Ήταν συνηθισμένος σε όλα αυτά. Δεν ήταν άσχημα, τουλάχιστον έτσι πίστευε. Είχε μια διακριτική ζωή βλέπετε. Ο Ντέιμον Σαλβατόρε ζούσε στο ράντσο των Γκίλμπερτ. Αφ' ότου οι γονείς του πέθαναν, η νονά του, η Τζένα Γκίλμπερτ αποφάσισε να του δώσει καταφύγιο. Την βοηθούσε κάθε μέρα. Το ράντσο ήταν ένα απο τα πιο πετυχημένα στο Kempwood, και όλα αυτά γιατί είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην σκληρή δουλειά, και ακόμα και τόσο νέος, μόλις 20 χρονών, δεν είχε χρόνο για αγάπη ή συντροφιά. Η μόνη γυναίκα που νοιαζόταν, εκτός απο την Τζένα, ήταν το πανέμορφο άλογό του. Η Μαύρη Καλλονή ήταν η μοναδική αγάπη του Ντέιμον.

Όμως, φυσικά, λόγω της εμφάνισής του, έλκυε τα κορίτσια. Κάθε κορίτσι στο Kempwood είναι ή είχε υπάρξει ερωτευμένο με τον Ντέιμον Σαλαβατόρε. Μπορεί να ήταν ο τρόπς που μιλούσε, με την βελούδινη φωνή του και αυτή την καομπόικη προφορά, ή ο τρόπος που το δέρμα του παρέμενε χλωμό κάτω απο τον ήλιο, ή μάλλον ο τρόπος που τα γαλάζια του μάτια γυάλιζαν κάθε φορά που ο ήλιος έπεφτε, ή μπορεί ο τρόπος που δούλευε στο ράντσο ή το σχήμα των χειλιών του να ήταν αυτό που προσέλκυε τα θηλυκά. Μπορεί βέβαια να μην το μάθουμε ποτέ, αλλά βλέπετε, το θέμα είναι, τα κορίτσια έλκονταν από τον Ντέιμον Σαλβατόρε. Παρόλα αυτά, όπως έχω ήδη πεί, δεν είχε χρόνο για ρομάντζο. Το ρομάντζο ήταν μόνο για τους ηλίθιους. Το ρομάντζο ήταν μόνο για τους ανθρώπους που έυχονταν να έχουν μια ραγισμένη καρδιά. Είχε γεννηθεί μόνος και είχε σκοπό να πεθάνει μόνος. Κανείς δεν μπορούσε να αγγίξει την καρδιά του και να τον κάνει να ερωτευθεί. Ήταν σίγουρος ότι πάντα θα ήταν έτσι.

Όμως, ω, πόσο λάθος έκανε.

"Ντέιμον!" η Τζένα Γκίλμπερτ φώναξε καθώς το άλογό του πλησίαζε το ράντσο. Η απαλή γούνα της Μαύρης Καλλονής έλαμπε κάτω από τον καυτό ήλιο. Περπάτησε γύρω απο την Τζένα, σαν να προσπαθούσε να την αποπλανήσει, και ξαφνικά σταμάτησε.

"Κυρία μου." Ο Ντέιμον χαμογέλασε ενώ η Τζένα τον κύκλωνε.

Η Τζένα Γκίλμπερτ χαμογέλασε και πέρασε το χέρι της ανάμεσα στα ανακατεμένα της μαλλιά. "Κοίτα, γλυκέ μου, γιατί δεν βάζεις ένα ρούχο πάνω σου."

"Συγνώμη?" ο Ντέιμον συνοφρυώθηκε.

Ποτέ δεν είχε ενοχληθεί από την έλειψη ρούχων πάνω του. Κανείς δεν είχε ενοχληθεί απο αυτό. Ποτέ δεν φορούσε μπλούζα, βλέπετε. Δεν ήταν για να προσπαθήσει να επιδείξει τους κοιλιακούς του ή το πόσο γυμνασμένο ήταν το στέρνο του. Αυτή η ζέστη του την έδινε απο εποχή σε εποχή. Έτσι, τα έβγαζε όλα. Λοιπόν, την μπλούζα του σε αυτή την περίπτωση.

"Χρειάζομαι να βάλεις μια μπλούζα και να πας στο μικρό αεροδρόμιο στην πόλη. Η ανιψιά μου φτάνει σε μερικές ώρες." εξήγησε η Τζένα.

"Ω. Φυσικά." Ο Ντέιμον χαμογέλασε. Η Τζένα του είχε πάρει τα αυτιά. Μιλούσε για την Έλενα όλη την ώρα. Απο την αυγή ως την δύση. "Η ανιψιά σου η Έλενα Γκίλμπερτ έρχεται."

Και παρ' όλο που δεν ήξερε την Έλενα Γκίλμπερτ, ήξερε ήδη οτι την μισούσε. Αφότου είχαν πεθάνει οι γονείς του, η Τζένα είχε πάρει τον Ντέιμον κάτω απ' τις φτερούγες της. Ο Ντέιμον της φερόταν σαν να ήταν η μητέρα του. Η απειλή οτι κάποιος άλλος θα έπαιρνε την αγάπη της μακριά στοίχιωνε τον καομπόη κάθε νύχτα. Η πιθανότητα οτι μπορούσε να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλον έκανε την καρδιά του να τρέμει. Από τότε που πέθαναν οι γονείς του, όταν ήταν 10 χρόνων, κανείς δεν είχε προσπαθήσει να τον λούσει με αγάπη και στοργή. Όχι. Όλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη. Και ήταν και η Τζένα, η νονά, που ήταν τελείως ανίδεη για το τι έπρεπε να κάνει. Ωστόσο, όσο και ανίδεη να ήταν, είχε καταφέρει να τον φροντίσει και να τον μεγαλώσει. Ήταν όντως δεύτερη μητέρα του, και εκείνος φερόταν σαν παιδί που πάλευε για την προσοχή της. Ο τρόπος που μιλούσε η Τζένα για την ανιψιά της πραγματικά τον ενοχλούσε. Ήταν παράλογο και το ήξερε. Η Τζένα είχε μεγάλη καρδιά - είχε αρκετή αγάπη για όλους, και όμως αισθανόταν ανασφαλής γιατί πέρα απο όλα, η αγάπη πάντα πληγώνει.

"Είμαι τόσο χαρούμενη! Ανυπομονώ να δω πόσο μεγάλωσε. Νομίζω ότι εσείς οι 2 θα τα πάτε καλά!" του είπε ενώ πηδούσε απο το άλογό του στο έδαφος.

"Αμφιβάλλω. Είπες οτι πετάει εδώ απο το Richsand? Λοιπόν, και εγώ και εσύ ξέρουμε πως είναι οι έφηβια απο εκεί. Είναι όλοι σνόμπ." Γέλασε ενώ η νονά του γύρισε τα μάτια της.

"Λοιπόν, η μητέρα της Έλενας ανέφερε οτι είναι λίγο...ε... περίπλοκη, αλλά μην ανησυχείς. Δεν νομίζω να είναι τόσο κακιά. Τίποτα που δεν μπορούμε να χειριστούμε."

"Ω, μην ανησυχείς. Μπορώ να την χειριστώ. Η μικρή δεσποινίς σνόμπ δεν θα είναι πρόβλημα για εμένα." είπε καθώς έσερνε τα χέρια του πάνω στο πανέμορφο άλογο δίπλα του.

"Δεν την ξέρεις, Ντέιμον. Δεν μπορείς να την λες σνομπ." Η Τζένα αναστέναξε. "Τώρα πήγαινε να φρεσκαριστείς. Πιθανών να είσαι πίσω πριν το βραδινό. Θα περιμένω με αγωνία."

"Μμμ." Ο Ντέιμον γέλασε, ενώ οδηγούσε το αγαπημένο του άλογο στον στάβλο.

"Μην ανησυχείς για το πως θα την γνωρίσεις! Θα ξέρεις ποιά είναι με το που την δεις." φώναξε η Τζένα.

Και αδερφάκι μου, είχε δίκιο. Ο Ντέιμον Σαλβατόρε ήταν έτοιμος να γνωρίσει την πιο όμορφη, και πιθανών την πιο δύσκολη γυναίκα, που είχε δει ποτέ...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -