Θα ήθελα παρακαλώ να μεταφέρω εδώ τα σχόλια του τελευταίου κεφ. (17ου) της αγαπημένης μου ιστορίας ...
Ομορφιά μου τι ήταν τούτο;! Από που να αρχίσω και που να σταθώ και να τελείωσω;! Έχω μείνει έτσι
με το συμπάθειο και ακόμα δεν έχω διαβάσει τπτ... ή μήπως όχι;!
Καταρχήν... τα κεφάλαια όπως είχες πει κι εσύ αποκτούν περισσότερη έκταση! Αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα και λαμβάνοντας υπόψιν τον τρόπο με τον οποίο γράφεις (εκφραστικότητα, κτλ) θα το απολαύσω στο έπακρο, δεν το συζητώ.
Τι να πρωτοσχολιάσω;! Την τρυφερή αγάπη που τρέφουν οι θείοι Στέφαν και Κάθριν. Δείχνουν να έχουν δεθεί περισσότερο με την οικογένεια με το πέρασμα των χρόνων. Πολύ όμορφο αυτό. Την υπερπροστατευτίκοτητα του πατέρα Ντέιμον. Τι γλυκός πατέρας, τον λατρεύω.
Την παρουσία του Κλάους στα γενέθλια; Ωρή τι ήταν τούτο; Μόνο μη μου βάλεις την Λίλιθ να ερωτεύεται και τον πατέρα εκτός απ'τον γιο γιατί δεν το γλυτώνω το εγκεφαλικό μετά.
Εκτός απ'αυτό η στάση του Κλάους απέναντι στην υποψήφια φύλακά του καθώς επίσης κι η ανταπόκριση εκείνης απέναντί του δείχνει (παρόλες τις αντιδράσεις βέβαια της οικογένειας) πως κι αυτός αποτελεί κομμάτι αυτής της 'οικογένειας' , τλχστν αυτό πέρασε σε μένα. Για να μην μιλήσω βέβαια για την στιγμή που η αγαπητή Κάρολάιν ζήτησε απ'την ανιψιά της να μην φύγει το σαγηνευτικό υβρίδιο.
Αλήθεια θα μιλήσουν-βρεθούν οι δυο τους κάποια στιγμή; (Κλάους & Κάρολαιν) Ευελπιστώ σε επόμενο κεφ. ...
Επίσης μ'άρεσαν βέβαια και τα δώρα που μοιράστηκαν, τι να πω για το γρήγορο αυτοκίνητο του θείου Στέφαν, ή για το κόσμημα του Κλάους (Ααααχχχ Σάλαζαρ
), οι αντιδράσεις του Ντέιμον με το λύκο...
Κρατάτε τον υπερπροστατευτικό πατέρα..
Και το αποκορύφωμα, το κορίτσι θέλει να πάει διακοπές , να μείνει μόνο του... Και στην φράση "Θα σου στείλω τον γιο μου" έχω μείνει έτσι
Περιμένω με ανυπομονησία το 18ο κεφ, μην το καθυστερήσεις... Θέλω να διαβάσω και (να δω) ακόμα πολλά που μου'χουν μείνει αναπάντητα στο μυαλό... ξέρεις εσύ...