Λίλιθ:H σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

18 χρόνια πριν η Έλενα εγκατέλειψε το Mystic Falls & εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα.
1 χρόνο αργότερα,τα αδέρφια με την βοήθεια της Κάθριν την βρίσκουν στο Ιλινόις.
Όχι όμως μόνη...
Σήμερα,η κόρη της Έλενα βρίσκεται στο Μystic Falls με τους γονείς της & είναι τα γενέθλιά της.
Όμως,όλοι είναι ανήσυχοι, καθώς η υπόσχεση που έδωσε η Έλενα στον Κλάους έρχεται να τους στοιχειώσει..
Και καθώς νέα πρόσωπα συνεχίζουν να μπαίνουν στην ζωή της,ένα αναπάντεχο γεγονός θα τους ταράξει όλους....
Θα καταφέρει άραγε η Λίλιθ να ξεφύγει από την προφητεία που την κυνηγάει απο την μέρα που γεννήθηκε ή ο θάνατος θα έρθει από το χέρι του ατόμου που αγαπά περισσότερο?......

Σπόιλερ:

Prologue:

Lilith's POV
Στεκόμουν στο παράθυρο μου και έβλεπα τους γονείς μου να κανονίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το πάρτι μου. Τραπέζια ήταν τοποθετημένα κατά μήκος όλης της πίσω αυλής μας και, δεδομένου ότι ήταν Μάιος, όλα ήταν τόσο όμορφα τόσο πράσινα. Σχεδόν σουρεαλιστικό από μια άποψη. Τόση ομορφιά που με το που έρθει το φθινόπωρο θα φύγει. Όπως και η δική μου ζωή. Γιατί μπορεί οι γονείς μου να μου λέγανε ότι τα όνειρα μου δεν ήταν παρά εφιάλτες, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα. Ειρωνεία. Η μέρα των γενεθλίων μου, η μέρα που θα με φέρει πιο κοντά στον θάνατό μου. Οι γονείς μου αγκαλιασμένοι τώρα στην μέση του κήπου απολάμβαναν την διακόσμηση. Πόσο πόνο θα τους προκαλούσα άθελά μου. Ήμουν ένα όνειρο και φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζανε σε κάθε ευκαιρία. Αλλά όπως κάθε όνειρο, και το δικό τους θα είχε ένα τέλος. Γύρισα και κάθισα στο κρεβάτι μου. Εκεί, ακουμπισμένα στην γωνία ήταν τα δώρα μου. Για την ακρίβεια, τα πρώτα μου δώρα. Χαμογέλασα. Πάντα με κακομάθαιναν. Πάνω-πάνω τυλιγμένο με ένα ροζ χαρτί περιτυλίγματος και έναν μωβ φιόγκο ήταν το δώρο της μητέρας μου. Ήξερα τι είναι. Ένα ημερολόγιο. Μου είχε πει ότι όταν ήταν στην ηλικία μου είχε και εκείνη ένα. Χρειαζόταν σε κάποιον να μιλήσει, να εκφράσει τα συναισθήματα της κάπου που ήξερε ότι δεν θα κριθεί γι' αυτά. Ώσπου γνώρισε τον πατέρα μου. Πήρα το τυλιγμένο πακέτο στα χέρια μου και το ξετύλιξα. Τα ίδια χρώματα με το χαρτί στόλιζαν το εξώφυλλό του. Το χάιδεψα απαλά με τα ακροδάχτυλά μου. Την μητέρα μου την βοήθησε. Και ακόμα μέχρι σήμερα την έχω δει να χαζεύει στην σοφίτα τα παλιά της ημερολόγια. Τα είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρότερη και έπαιζα κυνήγι θησαυρού με την ξαδέρφη μου την Μέρεντιθ. Η αγαπημένη μου Μέρεντιθ. Κόρη του αδερφού της μητέρας μου. Και εκείνη ξεχωριστή όπως και εγώ. Θα ερχόταν και αυτή σήμερα. Όλοι θα έρχονταν. Φίλοι, συγγενείς, προστάτες. Γύρισα τα μάτια μου. Μια ζωή με προστάτευαν όλοι τους. Ακόμα μια ειρωνεία. 18 χρόνια προσπαθούσαν να με προστατέψουν από τους πάντες. Κανείς όμως κανείς δεν μπορούσε να με προστατέψει από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Άνοιξα το μικρό τετράδιο στην πρώτη σελίδα. Ήθελα να τους αφήσω κάτι να με θυμούνται όσο θα περνούσαν τα χρόνια...

Αγαπητό ημερολόγιο,
Αυτό είναι το δώρο της Μαμάς μου για τα 18α γενέθλιά μου. Και άμα θέλω να αρχίσω να γράφω τις αναμνήσεις μου, πρέπει να ξέρεις την ιστορία της ζωής μου οπότε...
Το όνομα μου είναι Λίλιθ Σαλβατόρε, και αυτή είναι η ιστορία μου...

~17 χρόνια πριν~

Ο Ντέιμον και ο Στέφαν βγήκαν από το αυτοκίνητο. Η έρευνα της Κάθριν τους είχε οδηγήσει εδώ. Ένα χρόνο τώρα η Έλενα ήταν εξαφανισμένη. Κανείς δεν ήξερε που ήταν, δηλαδή, όλοι ήξεραν αλλά δεν τους έλεγαν. O Ντέιμον απείλησε, φώναξε και επιτέθηκε στην Κάρολάιν, τον Τζέρεμι, την Μπόνι και τον Άλαρικ αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να τους πει. Ήταν προετοιμασμένοι για τα κόλπα του. Ο Στέφαν από την άλλη χρησιμοποίησε και δόλο και παρακάλεσε αλλά ούτε εκείνος είχε αποτέλεσμα. Μόνο η Κάθριν ήταν διατεθειμένη να τους βοηθήσει. Ήταν σίγουροι ότι κάτι κρυβόταν πίσω από την προσπάθεια να τους βοηθήσει αλλά εκείνη επέμενε πως όχι. Όπως και να έχει οι "επαφές" της Κάθριν θα ήταν σίγουρα χρήσιμες. Είχε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και οπωσδήποτε ένα κορίτσι με την εμφάνιση της Κάθριν δεν θα περνούσε απαρατήρητο. Και πράγματι, ύστερα από έναν χρόνο άκαρπων προσπαθειών, μια πληροφορία ήρθε από έναν φίλο της Κάθριν στο Ιλινόις. Ένα κορίτσι που της έμοιαζε μετακόμισε σε ένα σπίτι κοντά στο δικό του πριν από περίπου ένα μήνα. Και να τα αδέρφια να βρίσκονται έξω από το φημολογούμενο σπίτι της Έλενας. Θα απαιτούσαν κάποιες εξηγήσεις και θα τους τις έδινε αλλιώς τα πράγματα θα γινόντουσαν πολύ άσχημα. Κινήθηκαν κατά μήκος του μικρού κήπου και χτύπησαν το κουδούνι. Καμία απάντηση
«Ίσως θα ήταν καλύτερα να την περιμένουμε στο αυτοκίνητο, Ντέιμον.» είπε ο Στέφαν κοιτώντας αριστερά και δεξιά μήπως κάποιος τους έβλεπε.
«Όχι, μικρέ αδερφέ.» του απάντησε ενώ τα επιδέξια χέρια του δούλευαν με την κλειδαριά. «Ήρθα ως εδώ για μερικές απαντήσεις. Και θα τις πάρω τώρα.» Τυπικός Ντέιμον. Διέρρηξε την μπροστινή πόρτα. Το καθιστικό απλωνόταν μπροστά τους. Μια μεγάλη τηλεόραση, τρία μικρά τραπεζάκια, μεγάλες πολυθρόνες, ένας καναπές και... ένα πάρκο? Όχι.. κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Στέφαν έκανε μερικά βήματα και στάθηκε πάνω από το πάρκο. Εκεί, ξαπλωμένο, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με καστανές μπούκλες.
«Ντέιμον, ένα μωρό είναι εδώ.» του είπε δείχνοντας την κατεύθυνση.
«Μα τι στο...?» Οτιδήποτε και να ήθελε να πει διακόπηκε από τον ήχο της πόρτας.
«Γλυκιά μου, η μαμά γύ...» και με αυτό η Έλενα έριξε τις σακούλες που κρατούσε στο πάτωμα. Όχι, όχι, ονειρευόταν. Αποκλείεται να την είχαν βρει τα αδέρφια. Και σε καμία περίπτωση δεν στεκόντουσαν στο σαλόνι της με την κόρη της λίγα εκατοστά από τον Στέφαν. Με υπερφυσική ταχύτητα έτρεξε στο πάρκο, πήρε το μωρό στην αγκαλιά της και επέστρεψε στην αρχική της θέση.
«Τι στο διάολο κάνετε εδώ?» τους φώναξε. Η ένταση της φωνής της ενόχλησε το μωρό στα χέρια της και κουνήθηκε ελαφρά. Αλλά κανενός η προσοχή δεν αποσπάστηκε. Ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα άλλο θέμα.
«Είσαι βρικόλακας.» ψιθύρισε ο Στέφαν, θυμίζοντάς της για λίγα δευτερόλεπτα τον παλιό του εαυτό, αυτόν που αγαπούσε τόσο σε ένα παρελθόν που έμοιαζε πολύ μακρινό.
«Πότε? Πώς? Ποιός στο έκανε αυτό?» την ρώτησε μπερδεμένος.
«Γιατί κάποιος πρέπει να μου το έκανε αυτό? Δεν υπάρχει πιθανότητα να ήθελα να αλλάξω Στέφαν?» τον κορόιδευε και την ενοχλούσε. Αλλά ήξερε ότι ήταν για το καλύτερο.
«Δεν είμαστε εδώ για να τσακωθούμε μαζί σου, Έλενα» της είπε ο Ντέιμον, διακόπτοντας τον καυγά. «Χαίρομαι που αποφάσισες να έρθεις στην σκοτεινή πλευρά αλλά έχεις κάποιες εξηγήσεις να δώσεις. Γι' αυτό είμαστε εδώ.» Η Έλενα δεν μπορούσε να κοιτάξει τον άντρα που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά της. Όχι μετά από ότι κάνανε. Όχι μετά από ότι εκείνη έκανε.
«Πω- πώς με βρήκατε?» η φωνή της έσπασε και κοίταξε το πάτωμα.
«Με την βοήθεια της Κάθριν» της απάντησε απλά ο Ντέιμον και βολεύτηκε σε μια από τις πολυθρόνες. Θα ορκιζόταν ότι είδα μια σπίθα ζήλιας στα μάτια της όταν ανέφερε το όνομα της Κάθριν όταν σήκωσε το πρόσωπό της να τον κοιτάξει αλλά έδιωξε γρήγορα αυτήν την σκέψη. Εξάλλου... Ο Στέφαν βρέθηκε ακριβώς μπροστά της σε δευτερόλεπτα.
«Πρέπει να μιλήσουμε, Έλενα. Μόνοι.» της είπε κοιτώντας την στα μάτια.
Η Έλενα κατένευσε.
«Εντάξει» του είπε «αλλά μην δοκιμάσεις τίποτα.» Βάζοντας την κόρη της ξανά στο πάρκο και αρπάζοντας το χέρι του Στέφαν κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Λίγο πριν μπει στο άλλο δωμάτιο γύρισε και απευθύνθηκε στον Ντέιμον.
«Μπορείς να μείνεις λίγο μαζί της, Ντέιμον? Απλά πρόσεχέ την. Και, οτιδήποτε και να γίνει, μην την αγγίξεις. Δεν-δεν της αρέσει.» Για πρώτη φορά από την στιγμή που ήρθαν στο σπίτι της άφησε τον εαυτό της να τον κοιτάξει. Τα μάτια του αιχμαλώτισαν τα δικά της.
«Σίγουρα. Πήγαινε να μιλήσεις με τον αδερφό μου, Έλενα. Αλλά μετά, είναι η δική μου σειρά.» της απάντησε χαρίζοντάς της ένα σαγηνευτικό χαμόγελο. Γαμώτο. Ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να το αντιμετώπιζε και αυτό αλλά δεν περίμενε τόσο νωρίς.
Όταν εκείνη και ο Στέφαν βρέθηκαν μόνοι άρχισε να την βομβαρδίζει με ερωτήσεις.
«Γιατί έφυγες?» την ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του.
«Προσωπικοί λόγοι. Και όχι δεν θέλω να τους συζητήσω. Και γιατί σε νοιάζει? Πέρασες την φάση του ripper και με θες πάλι πίσω?» Ω, ήταν πολύ θυμωμένη μαζί του. Αλλά ήταν δικό της λάθος. Τα πάντα ήταν δικό της λάθος.
«Νόμιζα ότι μπορούσα να μείνω μακριά σου. Ήταν το καλύτερο για σένα. Αλλά μετά κάναμε μια προσπάθεια. Νόμιζα ότι τα πηγαίναμε καλά. Και ξαφνικά έφυγες... Και μου ξερίζωσες την καρδιά. Πάντα σε ήθελα, Έλενα, αλλά ήξερα ότι σου έκανα φριχτά πράγματα. Αλλά με συγχώρεσες. Με δέχτηκες πίσω. Έφυγες! Και σε βρίσκω μετά από έναν χρόνο... έτσι? Πώς κατέληξες έτσι? Ποιός σε άλλαξε?» έδειχνε πανικοβλημένος τώρα. Η Έλενα απλά του χαμογέλασε. Ήταν ένα επικίνδυνο χαμόγελο.
«Δεν θες να ξέρεις την απάντηση σε αυτό, Στέφαν. Και για να προλάβω κάποιες μελλοντικές ερωτήσεις σου, το έκανα επειδή το ήθελα. Επειδή ήταν ο καλύτερος τρόπος να προστατέψω το παιδί μου.»
«Και ερχόμαστε σε αυτό τώρα! Ένα παιδί, Έλενα? Έχεις παιδί τώρα? Και ποιανού είναι?»
«Δικό μου.»
«Ο πατέρας της?»
«Δεν έχει σημασία» Αυτό έβγαλε τον Στέφαν εκτός εαυτού.
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ? Πως μπορείς να το λες αυτό? Είναι άνθρωπος? Ήσουν έγκυος όταν έφυγες?» της φώναζε...
Στο μεταξύ στο σαλόνι...
Ο Ντέιμον ήταν πραγματικά μπερδεμένος. Πως γίνανε έτσι τα πράγματα? Σε μια μέρα είχε μάθει ότι η Έλενα ήταν στο Ιλινόις, βρικόλακας και με παιδί. Άρχισε να περπατάει πέρα-δώθε στο δωμάτιο. Τα χέρια του περασμένα στα μαλλιά του. Πότε έγινε αυτό? Πήγε και στάθηκε πάνω από το πάρκο. Αυτό το μωρό, που τώρα κοιμόταν μπροστά του, ήταν το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνον και την Έλενα? Για αυτό είχε φύγει σαν κυνηγημένη? Και ποιός στο καλό ήταν ο πατέρας του? Τόσες ερωτήσεις… Ήταν πρόθυμος να αφήσει τον αδερφό του να πάρει μερικές απαντήσεις όμως… Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν το κοριτσάκι μπροστά του, ξύπνιο τώρα, τον κοιτούσε έντονα. Πρέπει να ήταν κάτω από 6 μηνών γιατί τα μάτια του δεν είχαν ορισμένο χρώμα. Είχε τα μικρά του χεράκια τεντωμένα προς το μέρος του και έκανε απαλούς θορύβους. Ήθελε αγκαλιά σίγουρα, όμως η Έλενα του είχε πει να μην την αγγίξει. Όμως, πότε την είχε ακούσει για να την ακούσει και τώρα? Έσκυψε μπροστά, πήρε το μωρό στην αγκαλιά του και άρχισε να την κουνάει ρυθμικά. Ανταμείφθηκε με ένα μικρό χαμόγελο και της χαμογέλασε και εκείνος. Τα μάτια της δεν άφηναν ποτέ τα δικά του. Αυτό το μωρό ήταν πραγματικά χαριτωμένο. Έβγαλε μια μικρή αλλά δυνατή κραυγή χαράς και ακούμπησε την μικροσκοπική παλάμη της στο μάγουλό του. Η μητέρα της γρήγορα ανταποκρίθηκε στην κραυγή της και έτρεξε στο σαλόνι με έναν θυμωμένο Στέφαν να την ακολουθεί. Σίγουρα δεν ήταν χαρούμενος που διακόπηκε η μικρή τους privet συζήτηση. Αλλά η Έλενα ήταν επικεντρωμένη σε ένα άλλο γεγονός. Η κόρη της στην αγκαλιά του Ντέιμον ήταν ένα θέαμα που δεν περίμενε ποτέ να αντικρίσει. Και το γεγονός ότι και οι 2 φαίνονταν χαρούμενοι με την κατάσταση έστειλε ένα ρίγος φόβου στην σπονδυλική της στήλη. Ο Ντέιμον σήκωσε το βλέμμα του για να συναντήσει ένα ζευγάρι καστανά μάτια να τον κοιτούν με τρόμο.
«Ηρέμησε, Έλενα. Δείχνεις έτοιμη να πάθεις καρδιακή προσβολή.» της είπε με παιχνιδιάρικο τόνο μορφάζοντας ειρωνικά την ίδια στιγμή.
«Νόμιζα ότι σου είπα να μην την αγγίξεις.» του γρύλισε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Ναι, νομίζω ότι το ανέφερες. Αλλά ήθελε αγκαλιά και ήμουν ο μόνος διαθέσιμος εκείνη την στιγμή.» Κοίταξε πίσω το μωρό στην αγκαλιά του. «Εξάλλου, νομίζω ότι υπερβάλλεις. Μου επιτρέπει να την αγγίζω.»
Χάιδεψε το μικρό καστανό της κεφαλάκι, περνώντας τα δάχτυλά του ανάμεσα στις μικρές μπούκλες της. Το χέρι του έκλεισε γύρω τους "φυλακίζοντας" μια τούφα στην παλάμη του. «Σου μοιάζει.» της είπε σιγανά. Ένα χαμόγελο που πραγματικά της έκοψε την ανάσα σχηματίστηκε στα χείλη του. Ω, τα χείλη του. Τα ίδια χείλη που εκείνο το βράδυ...
«Ω, σιγά το θέμα! Δώσε τη μου, Ντέιμον» η φωνή του Στέφαν την έβγαλε από την ονειροπόλησή της.
«Όχι Στέφαν! Μην την α... »του φώναξε αλλά ήταν ήδη αργά. Την στιγμή που προσπάθησε να την απομακρύνει από την αγκαλιά του Ντέιμον άρχισε να φωνάζει πολύ δυνατά. Η φωνή της έκανε το αίμα όλων να παγώσει. Η γη άρχισε να τρέμει και το παράθυρο πίσω τους έσπασε σε χίλια μικρά κομματάκια. Ο Ντέιμον την απομάκρυνε από το κράτημα του Στέφαν και άρχισε να της ψιθυρίζει ένα απαλό νανούρισμα. Λίγο αργότερα η μικρή σταμάτησε να φωνάζει.
«Τι στο διάολο ήταν αυτό?» τα 2 αδέρφια κοιτάζανε την Έλενα με τρόμο. Εκείνη απλά στεκόταν ακίνητη. Η φωνή της παγωμένη.
«Σας είπα να μην την αγγίξετε.» Κοιτούσε και τους 2 όσο πιο ψυχρά μπορούσε. «Μπορώ να έχω την κόρη μου πίσω τώρα?»
Πλησίασε τον Ντέιμον όμως όταν προσπάθησε να την αγγίξει, εκείνος την απομάκρυνε ξανά.
«Όχι Έλενα. Πρώτα θα μας πεις τι στο καλό μόλις συνέβη.»
«Ειλικρινά δεν ξέρω. Μπορεί να κάνει πράγματα σαν αυτό.» του απάντησε δείχνοντας το σπασμένο παράθυρο. «Δεν μπορώ να την ελέγξω.»
«Μα πώς?» την ρώτησε ο Στέφαν.
«Δεν ξέρω.» του είπε και ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.
«Μπορεί ο πατέρας της να έχει να κάνει κάτι με αυτό» την πείραξε ο Ντέιμον. Αλλά δεν τσίμπησε το δόλωμα.
«Μπορεί.» του απάντησε ειρωνικά.
«Έλενα» ο Στέφαν έβαλε τα χέρια του στους ώμους της και την γύρισε ώστε να είναι πρόσωπο με πρόσωπο. «Σε παρακαλώ, γύρνα πίσω. Μπορείς να μείνεις στο Boarding House.Η κόρη σου το ίδιο.» κοίταξε το παιδί στα χέρια του Ντέιμον. «Δεν χρειάζεται να μείνεις μαζί μου αν δεν το θες. Θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα μεταξύ μας. Σε παρακαλώ.» Τα μάτια του την ικέτευαν να πει το ναι. Της θύμισε την εποχή που ήταν μαζί. Πόσο μακρινό φάνταζε αυτό το παρελθόν...
«Συμφωνώ με τον Στέφαν» γύρισε το κεφάλι και κοίταξε τον Ντέιμον με απορία «Στο κομμάτι της επιστροφής. Προφανώς είσαι έναν νέος βρικόλακας και η κόρη σου έχει μια καρδιά που χτυπά και αίμα τρέχει τις φλέβες της. Δεν λέω ότι είσαι επικίνδυνη για την κόρη σου αλλά 3 βρικόλακες είναι καλύτερη προστασία για εκείνη. Και θες την καλύτερη προστασία για εκείνη, σωστά Έλενα?» την ρώτησε σηκώνοντας το ένα του φρύδι. Εκείνη απλά κοίταξε και τους 2 και μετά το κορίτσι στα χέρια του Ντέιμον. Ναι, ήθελε το καλύτερο για την κόρη της όμως τα αδέρφια ήταν το καλύτερο για εκείνη? Μα το βαθύτερο ερώτημα ήταν: Ήθελε πραγματικά να επιστρέψει στο Mystic Falls και να μείνει με τα αδέρφια? Που θα την οδηγούσε όλο αυτό?
«Εντάξει» είπε χαμηλόφωνα με έναν τόνο παράδοσης στην φωνή της. Είδε την ελπίδα να καθρεφτίζεται στα μάτια του Στέφαν. «όχι όμως για να είμαι μαζί σου ξανά, Στέφαν. Αν μου υποσχεθείς ότι η κόρη μου δεν θα κινδυνέψει γύρω σας, τότε θα επιστρέψω.»

Σπόιλερ:

2.Get ready

«Έχεις τον λόγο μας, Έλενα. Θα κάνουμε τα πάντα προκειμένου εσύ και η κόρη σου να είστε ασφαλής.» της είπε ο Στέφαν κοιτώντας την στα μάτια.
Ήθελε τόσο πολύ να τον πιστέψει. Μπορούσε όμως? Όταν όλα βγαίνανε στο φως θα τη μισούσαν και οι 2.Και ποιά θα ήταν η αντίδρασή τους στην κόρη της? Θα μπορούσε να το αντέξει? Και όμως το να γυρίσει θα ήταν το καλύτερο και για τις 2 τους. Θα ήταν κοντά σε ανθρώπους που τις αγαπούσαν και θα τους προστάτευαν όταν ερχόταν η στιγμή να πει την αλήθεια. Αλλά προς το παρόν το να επιστρέψει στο Mystic Falls φάνταζε ιδανικό σχέδιο. Τι θα γινόταν όμως με...
«Ωραία! Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά δεν πας να ετοιμαστείς Έλενα?» της είπε ο Ντέιμον. «Δεν βλέπω την ώρα να αφήσουμε αυτό το μέρος. Αποθύμησα το σπίτι.»
Μα τι στο καλό του συνέβαινε? σκέφτηκε η Έλενα. Δεν την κοιτούσε στα μάτια φυσικά και δεν τον κατηγορούσε. Ειδικά μετά από ότι έγινε μεταξύ τους αλλά γιατί τέτοια βιασύνη να γυρίσει σπίτι? Ποτέ δεν ήταν του σπιτιού. Εκτός αν είχε κάποια να τον περιμένει πίσω. Την Κάθριν μήπως?
«Οκ.» είπα απευθυνόμενη και στους 2 προσπαθώντας να αποφύγει να πάνε οι σκέψεις της εκεί που δεν έπρεπε. «Πάω να μαζέψω τα πράγματα μας και σε λίγο θα είμαι έτοιμη. Μπορώ να την πάρω τώρα Ντέιμον να την ετοιμάσω?» τον ρώτησε τείνοντας τα χέρια της προς το μέρος του.
«Μια χαρά είναι. Τελείωνε Έλενα.» της γρύλισε. Κανονικά θα του ζήταγε τον λόγο για την συμπεριφορά του ή θα του ορμούσε αλλά όχι έχοντας το παιδί στα χέρια του. Έτσι επέλεξε να σιωπήσει, να κάνει μεταβολή και να κατευθυνθεί προς την κρεβατοκάμαρα,
«Τι στο καλό σε έπιασε Ντέιμον? Γιατί της μίλησες έτσι?» ρώτησε ο Στέφαν τον αδερφό του αμέσως μόλις έμειναν μόνοι. Δεν καταλάβαινε την ξαφνική επίθεση που είχε κάνει στην Έλενα. Βλέπετε, μέχρι τότε αγνοούσε τι είχε γίνει μεταξύ της τότε κοπέλας του και του αδερφού του.
«Στέφαν, ξεπέρνα το. Έχω δικαίωμα να της φέρομαι όπως θέλω. Εξάλλου συμφώνησε να έρθει πίσω μαζί μας. Μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά έχω και εγώ 2 λογάκια να της πω όταν γυρίσουμε σπίτι. Και μέχρι να μου δώσει ΛΟΓΙΚΕΣ εξηγήσεις έτσι θα της φέρομαι. Φτάνει με την καλοσύνη.» του απάντησε ο Ντέιμον φανερά θυμωμένος. Αλλά όπως και η Έλενα δεν τον πίεσε να του πει περισσότερα παρόλο που ο ίδιος βρισκόταν σε σύγχυση. Εξάλλου και να προσπαθούσε, στην καλύτερη των περιπτώσεων ο Ντέιμον θα τον αγνοούσε τελείως.
«Ότι πεις.» είπε σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους του. Καθώς όμως έκανε να απομακρυνθεί ο Ντέιμον τον σταμάτησε βάζοντας το χέρι του στον ώμο του.
«Βαρέθηκα εδώ.» του είπε αηδιασμένα κοιτώντας γύρω του. <Πάρε την εσύ και πήγαινε να τσεκάρεις την Έλενα. Δεν θα το σκάσει ξανά.» του είπε χαμογελώντας επικίνδυνα.
«Γι' αυτό δεν της έδωσες το παιδί.» μουρμούρισε ο Στέφαν περισσότερο στον εαυτό του. «Αλλά Ντέιμον δεν μπορώ να την πάρω αγκαλιά. Θα κλάψει πάλι.» είπε κάπως θλιμμένα. Τον στεναχωρούσε αυτό το γεγονός. Δεν θα έβλαπτε ποτέ την κόρη της Έλενας. Για κανέναν λόγο. Ή τουλάχιστον... έτσι νόμιζε.
«Θα σε αφήσει.» του είπε γρήγορα ο Ντέιμον κοιτώντας το παιδί στα χέρια του. Και σηκώνοντας το βλέμμα του στον αδερφό του συνέχισε: «Απλά την τρόμαξαν οι φωνές της μητέρας της. Δοκίμασε»
Ο Στέφαν δεν πρόλαβε να αντιδράσω καθώς έβαζε το μικρό κορίτσι στην αγκαλιά του. Δεν φώναξε αυτή την φορά αντίθετα του χαμογέλασε γλυκά. Πειράζει που ήταν πολύ, πολύ μπερδεμένος?
«Θα περιμένω στο αυτοκίνητο. Και ηρέμησε λίγο. Αν είσαι αγχωμένος, θα το καταλάβει.» του είπε χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του μωρού ταυτόχρονα. Ο Στέφαν εξεπλάγην από την συμπεριφορά του Ντέιμον. Από πότε φερόταν τόσο καλά στα παιδιά? Μόλις πήγε όμως να τον ρωτήσει τον σταμάτησε με ένα κούνημα του χεριού του.
«Στο αυτοκίνητο, Στέφαν. Πήγαινε τώρα στην μάνα του.» και εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα.
Ο Στέφαν κοίταξε το μωρό στην αγκαλιά του. Ήταν πραγματικά πανέμορφη. Ίδια η μητέρα της, σκέφτηκε. Χαμογέλασε γλυκά και του ανταπέδωσε το χαμόγελο.
«Πάμε να δούμε την μαμά τώρα» της ψιθύρισε και κατευθύνθηκα προς το βάθος του σπιτιού.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Γαμώτο! μονολόγησε η Έλενα όταν βρέθηκε στην ησυχία του δωματίου της και χτύπησε τα χέρια της πάνω στην μεγάλη καφέ βαλίτσα της. Τι στο καλό σε έχει πιάσει? Γιατί έπρεπε να με βρουν τώρα? Πάνω που όλα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά? Την τύχη μου! Όλο αυτό το κρυφτό φαίνεται ήταν άχρηστο. Σκοπός όλης αυτής της περιπέτειας ήταν να ξεχάσω. Ναι, εύκολο όταν όπου και να πας κουβαλάς ένα κομμάτι του παρελθόντος. Είχα γυρίσει τον κόσμο τον τελευταίο χρόνο και μόλις μου κούνησαν το δαχτυλάκι τους τα αδέρφια επέστρεψα! Χαζή! μουρμούριζε όση ώρα πετούσε τα ρούχα της μέσα. Ήταν πολύ… τι? Ούτε η ίδια δεν ήξερε! Άκουσε βήματα πίσω της και γύρισε για να δει τον Στέφαν έχοντας την κόρη της στην αγκαλιά του να στέκεται στην πόρτα. Αυτό ήταν! Και το τελευταίο ίχνος αυτοέλεγχου που είχε εξαφανίστηκε
«Τα παρατάω!» του φώναξε σε έξαλλη κατάσταση. «Τι της κάνετε, μπορείς να μου εξηγήσεις? Δεν ανέχεται κανέναν να την κρατάει, ούτε καν τον ίδιο μου τον αδερφό! Αλλά με εσάς δεν έχει προβάλει την παραμικρή αντίσταση!»
Ο Στέφαν δεν καταλάβαινε γιατί την ενοχλούσε τόσο. Θα έπρεπε να την ευχαριστεί δεδομένου ότι θα έμενε μαζί τους. Εκτός αν θα άφηνε κάποιον αγαπημένο εδώ. Αυτό θα εξηγούσε τα νεύρα της καθώς και τον πόνο στο στήθος του. Είχε την αίσθηση ότι κάτι είχε σπάσει μέσα της από την στιγμή που έφυγε. Την πλησίασε για να της δώσει το μωρό. Όμως καθώς έφτανε όλο και πιο κοντά της και το άρωμα της τον τύλιγε ήταν ανίκανος να κουνηθεί. Ώ Θεέ μου, πόσο την αγαπούσε. Ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα από τότε που έφυγε. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τις αναμνήσεις να τον τυλίξουν....

3. Memories...

Stefan's POV

30 Ιουλίου~14 μήνες πριν

Δεν ήξερα ποιόν θεό να ευχαριστήσω! Μετά από τόσο καιρό και όλο αυτόν τον πόνο που της είχα προκαλέσει, ο άγγελός μου με είχε συγχωρήσει και ήμασταν πάλι μαζί. Και τώρα μετά από μια υπέροχη νύχτα την είχα ξανά στην αγκαλιά μου. Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη. Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ευτυχία που ένιωθα. Την είχα στην αγκαλιά μου και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Την χάιδεψα απαλά στην πλάτη και την ένιωσα να κουνιέται.
<Σε ξύπνησα, αγάπη μου?» την ρώτησα απαλά έτσι ώστε σε περίπτωση που ακόμα κοιμόταν να μην την ενοχλούσα.
«Όχι» μου απάντησε γλυκά καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι και πήγαινε στο παράθυρό μου. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό έξω και ήξερα ότι κάτι την απασχολούσε ακόμα.
«Έλενα» ,της είπα σιγανά καθώς την ακολούθησα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο της, «Συμβαίνει κάτι?» Ο τόνος της φωνής μου φανέρωνε την ανησυχία μου. Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και ακούμπησε το μάγουλό της στο χέρι μου.
«Όχι, Στέφαν. Απλά...» την είδα να δυσκολεύεται να κρατήσει τα δάκρυά της. Έτσι την γύρισα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω της.
«Έλενα… ότι και να είναι αγάπη μου, μαζί θα τα καταφέρουμε. Ξέρω ότι σου προκάλεσα πολύ πόνο όμως μπορούμε να το δουλέψουμε. Σε α...» με σταμάτησε προτού προλάβω να της πω πως νιώθω ακουμπώντας τον δείκτη της στα χείλη μου.
«Μην το πεις Στέφαν.» με ικέτεψε με μάτια γεμάτα δάκρυα που δεν είχαν τρέξει ακόμα. «Όχι τώρα τουλάχιστον. Νιώθω το ίδιο αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να στο πω πίσω. Περάσαμε τόσα και... Ας αφήσουμε τον χρόνο να δείξει έτσι?» μου είπε με φωνή έτοιμη να σπάσει. Της χαμογέλασα και φίλησα το δάχτυλό της.
«Φυσικά αγάπη μου. Ότι θες.» Μου χαμογέλασε πίσω και έκλεισε τα μάτια της...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - General POV- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ο Στέφαν άνοιξε τα μάτια του και είδε την Έλενα να τον κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια. Η μικρή του αναδρομή στην πρώτη τους νύχτα αφ' ότου τον δέχτηκε πίσω είχε φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη του και φυσικά το είχε παρατηρήσει. Δεν του το επέστρεψε όμως.
«Συγνώμη» του είπε γρήγορα βάζοντας το παιδί στο κρεβάτι μπροστά της και αλλάζοντας θέμα. «Είμαι νέα σε αυτό και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου πλήρως. Τα νεύρα μου είναι...» κούνησε το κεφάλι της και συνέχισε να πακετάρει.
«Ξέρω» μουρμούρισε ο Στέφαν σιγανά. Όμως χάρη στην καινούργια της ιδιότητα τον άκουσε.
«Υπάρχει κάποιος που πρέπει να ενημερώσεις μήπως ότι φεύγεις?» την ρώτησε προσπαθώντας να αλλάξει θέμα και να μάθει περισσότερα για το άλλο άτομο που πιθανόν βρισκόταν τώρα στην ζωή της.
«Όχι» Δεν την πίστεψε… «Το σπίτι είναι αγορασμένο στο όνομα μου, φίλους δεν έχω. Δεν δίνω σε κανέναν αναφορά.» Γύρισε και τον κοίταξε. «Και αυτό δεν θα αλλάξει» του είπε με προειδοποιητικό τόνο. «Φυσικά... Όμως πως αγόρασες το σπίτι? Στοίχημα ότι κοστίζει πολλά.»
Δεν του απάντησε. Ακούμπησε με δύναμη την βαλίτσα της στο πάτωμα και έριξε μια τελευταία ματιά γύρω της.
«Ο Ντέιμον?» τον ρώτησε σκανάρωντας ακόμα το δωμάτιο. «Στο αυτοκίνητο.» της απάντησε καθώς έπαιρνε την βαλίτσα από τα χέρια της.
«Ευχαριστώ» μουρμούρισε και της χαμογέλασε. Έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την πόρτα και έξω στο αμάξι.
Η Έλενα περίμενε να κλείσει η κεντρική πόρτα και τότε άφησε την ανάσα που κρατούσε. Ίσως να γινόταν πιο εύκολο με τον καιρό να βρίσκεται δίπλα τους. Πήρε την κόρη της αγκαλιά και της ψιθύρισε:
«Μην ανησυχείς, ζωή μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει. Θα είσαι ασφαλής κοντά στον μπαμπά. Και αν όχι, θα φροντίσει ο Κλάους να είσαι.» χαμογέλασε γλυκά στο παιδί, σήκωσε το κεφάλι της και με αποφασιστικότητα ακολούθησε το μονοπάτι του Στέφαν.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

4. Bye Illinois, welcome Mystic Falls

Μέρος 1ο

Το ταξίδι ήταν ήσυχο, για την ακρίβεια, υπερβολικά ήσυχο.
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο αυτοκίνητο όση ώρα ταξίδευαν. Λογικό, δεδομένου ότι ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Έτσι όταν φτάσανε στο Boarding House,ο Ντέιμον ήταν ο πρώτος που βγήκε από το αμάξι και κατευθύνθηκε αμέσως προς το σπίτι αφήνοντας πίσω του την Έλενα και τον Στέφαν να τον κοιτάζουν με περιέργεια.
«Μην του δίνεις σημασία.» της είπε ο Στέφαν.
«Δεν πρόκειται.» του απάντησε αποφεύγοντας το βλέμμα του. Η Έλενα άρχισε να περπατάει προς την κύρια είσοδο και ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει. Από την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί είχε δημιουργηθεί το πλασματάκι που ήταν κουρνιασμένο στην αγκαλιά της. Ποιός ήξερε πως θα κατέληγε αυτή τη φορά? Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, διέσχισε το κατώφλι.
«Έλα τώρα Ντέιμον. Πες μου τι έγινε.» άκουσε μια γυναικεία φωνή να λέει. Και καθώς έφτασε στο σαλόνι βρήκε την Κάθριν ξαπλωμένη στον καναπέ με το νυχτικό της, κρατώντας ένα άδειο ποτήρι στο αριστερό της χέρι. Ξαφνικά ένιωσε τόσο απροστάτευτη απέναντι σε αυτήν την γυναίκα. Και τόσο ανασφαλής. Ενστικτωδώς έσφιξε την κόρη της πάνω της. Τόση ώρα η Κάθριν την παρακολουθούσε και δεν της είχε ξεφύγει η κίνηση της Έλενας.
«Ω, αγαπητή μου, βλέπω ότι τα αγόρια μου κατάφεραν να σε βρουν. Τι καλά!» της είπε ειρωνικά. Η Έλενα όμως μπορούσε να διακρίνει και τον κτητικό τόνο της όταν πρόφερε τις λέξεις "τα αγόρια μου". Η Κάθριν της χαμογέλασε και πήρε μια αχρείαστη ανάσα. «Ω! Και αποφάσισες να μας κάνεις παρέα στην πλευρά των αθανάτων? Τι ευτυχία. Και έφερες και φαγητό. Τι καλή.» της χαμογέλασε επικίνδυνα χωρίς να κουνηθεί καθόλου από τον καναπέ.
«Ένα βήμα να κάνεις και σου ορκίζομαι ότι θα είναι το τελευταίο βήμα σε αυτήν την άθλια ζωή σου.» της είπε ο Ντέιμον καθώς έβγαινε από την κουζίνα και ο Στέφαν έκανε την εμφάνισή του από το κατώφλι. Η Έλενα απλά κοίταξε ανάμεσά τους.
«Δεν μου είπατε ότι είναι και αυτή εδώ.» είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Ω, Έλενα σε παρακαλώ.» της απευθύνθηκε η Κάθριν όρθια τώρα καθώς κατευθυνόταν προς τον Ντέιμον. «Πίστευες ότι θα τους έδινα μια τόσο σημαντική πληροφορία χωρίς να τους ζητήσω κάτι?»
«Απλά δεν ήταν τόσο εξωφρενικό όσο τις άλλες φορές.» συμπλήρωσε ο Στέφαν.
«Η Κάθριν δεν θα πειράξει ούτε εσένα, ούτε κανέναν.» ολοκλήρωσε ο Ντέιμον καθώς κοιτούσε την Κάθριν στα μάτια. «Φυσικά! Κανείς δεν θα πάθει κακό.» του επέστρεψε το βλέμμα. «Τουλάχιστον όχι από εμένα.» γύρισε και κοίταξε την Έλενα τώρα.
«Λοιπόν…» άρχισε ο Ντέιμον καθώς καθόταν στην πολυθρόνα του και πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από το ποτό του. «Ας οργανωθούμε. Ο Στέφαν και εγώ στα δωμάτια μας…» ο Στέφαν κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Η Κάθριν στο δικό της και εσύ Έλενα θα κοιμηθείς με την κόρη σου σε κάποια από τις υπόλοιπες κρεβατοκάμαρες. Εκτός φυσικά αν θέλεις να μοιραστείς το κρεβάτι σου με τον αδερφό μου.» Η Έλενα άνοιξε το στόμα της να υπερασπιστεί τον εαυτό της όμως ο Ντέιμον δεν την άφησε. «Και αύριο θα πάμε για ψώνια καθώς το σπίτι δεν είναι το κατάλληλο να φιλοξενεί βρέφη αυτή την στιγμή.» ολοκλήρωσε και έβαλε το ποτήρι του στο τραπέζι. «Θα σας φτιάξω μια λίστα.» είπε η Έλενα. «Τώρα μπορώ να πάω να ξεκουραστώ έτσι? Στέφαν, θα με συνοδεύσεις?» ρώτησε γυρνώντας στον Στέφαν και χαμογελώντας του. «Από εδώ» της είπε εκείνος περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της και οδηγώντας την πάνω. Το βλέμμα του Ντέιμον έγινε σκληρότερο βλέποντας την οικειότητα μεταξύ τους. Πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από το άγρυπνο μάτι της Κάθριν που καθόταν δίπλα του τώρα.
«Ζηλεύεις.» του είπε. Δεν ήταν ερώτηση, απλά διαπίστωση.
«Μην αρχίζεις.» της είπε άγρια.
«Σε καταλαβαίνω Ντέιμον. Μετά από ότι έγινε μεταξύ σας...»
«Σςς…» την διέκοψε ο Ντέιμον βάζοντας τον δείκτη στα χείλη της. «Επειδή ξέρεις, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μάθουν και οι υπόλοιποι. Μην εκμεταλλεύεσαι πράγματα που είπα μεθυσμένος.» Η Κάθριν δάγκωσε το εσωτερικό του δείκτη του με τα ανθρώπινα δόντια της και του χαμογέλασε χωρίς να παίρνει τα μάτια της από τα δικά του. «Θα σε βοηθήσω Ντέιμον να γίνει η Έλενα δική σου.» Ο Ντέιμον απομάκρυνε το χέρι του γρήγορα από τα χείλη της και σηκώθηκε όρθιος. «Για να έχεις τον Στέφαν έτσι?» την ρώτησε χωρίς ίχνος συναισθήματος στην φωνή του.
«Και οι 2 θα βγούμε κερδισμένοι έτσι.» του απάντησε βάζοντας το χέρι της στον ώμο του. Εκείνος απλά γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και την κοίταξε. Όταν μίλησε η Κάθριν μπορούσε να διακρίνει τα ένστικτα του κυνηγού να έρχονται στην επιφάνεια.
«Τι πρέπει να κάνω?» την ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνη απλά του χαμογέλασε....

Μέρος 2ο

Καθώς ανέβαινε την μεγάλη σκάλα με τον Στέφαν να έχει το χέρι του στην μέση της, το μυαλό της Έλενας δούλευε πυρετωδώς. Μα τι στο καλό συνέβη στα αδέρφια και δεχτήκαν να συμμαχήσουν με την Κάθριν? Και να υποκύψουν σε κάθε της θέλημα? Γυρίσαμε στο παρελθόν? Και τώρα δεν μπορούσε να τους ψυχαναγκάσει. Τι στο διάολο συνέβαινε εδώ? Και σε τι οφειλόταν όλη αυτή η οικειότητα με τον Ντέιμον? Μήπως ήταν μαζί ξανά? Ω, Θεέ μου τι μου συμβαίνει? σκέφτηκε. Δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από την στιγμή που ξανασυναντήθηκε με τα αδέρφια και ήδη βρισκόταν σε σύγχυση. Το μυαλό της κόντευε να εκραγεί. Ένιωσε το χέρι του Στέφαν να αποχωρίζεται το σώμα της και αυτό κατάφερε να της επιστρέψει να συγκεντρώσει το βλέμμα της ευθεία. Βρισκόντουσαν σε μια από τις κρεβατοκάμαρες του σπιτιού. Είχε ξαναβρεθεί εδώ όταν ήταν ακόμα με τον Στέφαν και εξερευνούσε το σπίτι. Το μεγάλο κρεβάτι της φαινόταν απειλητικό τώρα και η διακόσμηση ήταν υπερβολική, όπως και σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Όχι ακριβώς σε όλα. Το δωμάτιο του Ντέιμον δεν ήταν τόσο εκκεντρικό, ψιθύρισε αυτή η μικρή φωνούλα στο κεφάλι της. Γύρισε προς το μέρος του Στέφαν και του χαμογέλασε.
«Στέφαν...» άρχισε όμως εκείνος την διέκοψε.
«Αν θες να μου πεις για την Κάθριν, ο Ντέιμον επέμενε να την ρωτήσουμε και να κάνουμε ότι μας ζητήσει για τελευταία φορά. Είχε πάθει εμμονή τους τελευταίους μήνες με το να σε βρούμε. Δεν ξέρω τι συνέβη μεταξύ σας, Έλενα...» σταμάτησε λίγο και σήκωσε το βλέμμα του στο δικό της. «Χαίρομαι όμως που το έκανε. Μπορεί να μην σε βρίσκαμε ποτέ. Και δεν θα άντεχα να μην σε ξαναδώ.» της χαμογέλασε αμυδρά και του επέστρεψε το χαμόγελο. «Η αλήθεια είναι...» συνέχισε περνώντας το χέρι του από τα μαλλιά του. «Ότι είχα αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου πια. Ήταν προφανές ότι δεν ήθελες να βρεθείς. Και οι δικοί σου δεν μας έλεγαν τίποτα.» Η Έλενα έβαλε το κοιμισμένο παιδί στο κρεβάτι και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
«Δεν ήξεραν όλοι που είμαι.» του είπε απαλά. «Μονάχα ο Τζέρεμι και η θεία Τζένα. Τους είχα απαγορεύσει να πουν το οτιδήποτε.» Απέφευγε το βλέμμα του έτσι επικεντρώθηκε στο να κοιτάζει το πάτωμα. Ο Στέφαν γονάτισε μπροστά στα πόδια της και της χάιδεψε το μάγουλο. «Απλά χαίρομαι που είσαι εδώ.» της είπε λίγο πριν σηκωθεί και σταθεί στην πόρτα της. Γύρισε και την κοίταξε για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ και της ψιθύρισε:
«Θα τα πούμε αύριο. Ξεκουράσου τώρα. Αύριο θα ασχοληθούμε με το δωμάτιο της κόρης σου.» και έτσι έφυγε από το δωμάτιο. Η Έλενα κοίταξε γύρω της στο δωμάτιο της. Οι βαλίτσες της ήταν εδώ. Πότε έγινε αυτό? αναρωτήθηκε έκπληκτη. Μάλλον την ίδια ώρα που καθόσουν και χάζευες τον Ντέιμον με την Κάθριν. Θα έπαιρνε όρκο ότι αν μπορούσε θα ξέσκιζε αυτήν την φωνή με τα ίδια της τα χέρια. Η φωνή της συνείδησης είναι η μεγαλύτερη σκύλα' της είχε πει κάποτε η Κάρολαιν και δεν μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο αυτή τη στιγμή. Ήταν σπίτι τώρα, με όλη την σημασία της λέξης και είχε πλέον τον χρόνο να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω όταν έφυγε σαν κυνηγημένη. Έβγαλε το κινητό της από την τσέπη του μπουφάν της και άρχισε να πληκτρολογεί.
-Είμαι στο Mystic Falls.
Πάτησε αποστολή και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έλαβε την απάντηση:
-Το ξέρω ήδη, Έλενα. Και είμαι ήδη εδώ. Τελικά δεν μπορούσες να μείνεις μακριά τους έτσι?
Η Έλενα γύρισε τα μάτια της. Πως είχε καταφέρει σε τόσο λίγο διάστημα να την καταλάβει τόσο καλά? Μάλλον επειδή ήταν ο μόνος που την είχε φροντίσει όταν το χρειαζόταν περισσότερο.
-Δεν ήταν αυτός ο λόγος... του απάντησε γρήγορα
-Ξέρω για τι το έκανες.
-Ήξερες. Θα την προστατέψεις από εκείνη σωστά?
Δεν χρειαζόταν να γράψει παραπάνω. Και οι 2 ξέρανε ότι μιλούσε για την Κάθριν.
-Από τα πάντα θα την προστατέψω. Αν και δεν ανησυχώ για την Κατερίνα. Είναι ίσως η μόνη που δεν θα την βλάψει.
Σίγουρα ήξερε κάτι παραπάνω από εκείνη. Πάντα ήξερε. Το προνόμιο του να είσαι στη γη πολλά χρόνια, υπέθεσε η Έλενα.
-Δεν σου είναι δύσκολο? Να είσαι πάλι πίσω? Τόσο κοντά της?
Δίστασε να πατήσει αποστολή. Γινόταν επιθετικός όταν αναφερόταν η μητέρα του γιού του στην συζήτηση. Αλλά ήθελε να είναι σίγουρη ότι δεν τον έβαζε σε μεγάλη δοκιμασία. Μπορεί να της είχε κάνει πάρα πολλά αλλά το τελευταίο διάστημα είχε δει και μια τρυφερή πλευρά του, όταν είχε να κάνει με το παιδί του.
-Θα τα καταφέρω.
Δεν ήθελε να το συζητήσει άλλο. Η Έλενα δεν τον αδικούσε. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της αδιαφορώντας για τα βρώμικα ρούχα της και έστειλε το τελευταίο της μήνυμα.
-Καληνύχτα, Κλάους...

5.Συμμαχία


Το πρωί βρήκε το Boarding House γαλήνιο.
Η Έλενα άνοιξε αργά τα μάτια της και έμεινε να κοιτάζει το λευκό ταβάνι για λίγα λεπτά. Γύρισε το κεφάλι της στο πλάι και είδε την κόρη της να κοιμάται ακόμα δίπλα της. Χαμογέλασε αχνά. Αυτό το μωρό ήταν το μόνο καλό που της είχε συμβεί τον τελευταίο χρόνο. Παίρνοντας μια αχρείαστη πλέον ανάσα σηκώθηκε προσεχτικά ώστε να μην ξυπνήσει το παιδί και άρχισε να ετοιμάζεται για την μέρα που θα ακολουθούσε.
Στο μεταξύ τα αδέρφια ήταν ήδη κάτω και συζητούσαν.
«Ξέρεις…» άρχισε ο Στέφαν, «δεν θα πείραζε να ήσουν πιο ευχάριστος με την Έλενα. Δεν θέλω να ξαναφύγει.»
«Και, θύμισε μου, από πότε κάνω ότι σε ευχαριστεί?» τον ρώτησε ο Ντέιμον ειρωνικά και έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ που καθόταν με τον αδερφό του.
Ο Στέφαν τον πρόλαβε πριν καν κουνηθεί και τον άρπαξε από το μπράτσο.
«Αδερφέ..» τον προειδοποίησε αυστηρά.
«Ξόδεψες έναν χρόνο να την ψάχνεις σαν μανιακός και τώρα θέλεις να την διώξεις?»
Ο Ντέιμον τον κοίταξε ανέκφραστος και τράβηξε απότομα το χέρι του από το σφιχτό του κράτημα. Ο Στέφαν τον άφησε χωρίς να πει τίποτα.
«Δεν πίστευα ότι θα φτάναμε να με παρακαλάς να φερθώ γλυκά στην Έλενα.» είπε ο Ντέιμον γελώντας πικρά και έχοντας γυρισμένη την πλάτη του στον αδερφό του. Ο Στέφαν τον πλησίασε και έβαλε το χέρι του στον ώμο του.
«Ούτε εγώ.» του απάντησε γελώντας και εκείνος. «Αλλά διάλεξε Ντέιμον, και διάλεξε εμένα. Ξέρω ότι δεν σου αρέσει αυτό όμως πρέπει να το δεχτείς.»
«Εσύ δεν θα το δεχόσουν.» Ο Στέφαν το σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει.
«Θα το δεχόμουν.» Ο Ντέιμον γύρισε και τον κοίταξε συνοφρυωμένος.
«Αν ήξερα ότι αυτό θέλει και ότι έτσι θα ήταν ευτυχισμένη θα το δεχόμουν.»
«Αμφιβάλλω.» του απάντησε ειρωνικά.
«Καλημέρα.» είπε μια φωνή πίσω τους και γυρίσανε ταυτόχρονα και οι 2. Η Έλενα στεκόταν τώρα στην σκάλα και παρακολουθούσε την συζήτηση των αδερφών. Είχε ακούσει τα πάντα αλλά δεν έκανε κανένα σχόλιο.
«Καλημέρα.» της απάντησε ο Ντέιμον μπαίνοντας στην κουζίνα.
«Καλημέρα Έλενα.» ακολούθησε ο Στέφαν παίρνοντας το χέρι της και φέρνοντας το στα χείλη του εναποθέτοντας ένα απαλό φιλί στο πάνω μέρος της παλάμης της. Του χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο.
Προχωρώντας στην κουζίνα βρήκαν τον Ντέιμον να πίνει τον καφέ του στο τραπέζι της κουζίνας. Η Έλενα παίρνοντας και εκείνη μια κούπα προχώρησε και έκατσε απέναντι του στο τραπέζι με τον Στέφαν να τους συντροφεύει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Αμήχανη σιωπή έπεσε γύρω τους ώσπου η Έλενα αποφάσισε να την σπάσει.
«Μου ζητήσατε να σας φτιάξω μια λίστα με τα πράγματα που θα χρειαστεί το παιδί μου, σωστά?>» απευθύνθηκε και στους 2.
«Την έφτιαξες?» την ρώτησε ο Στέφαν.
«Ναι.» απάντησε η Έλενα απαλά και έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί από την τσέπη της αλλά δίστασε να την αφήσει στο τραπέζι. Τα αγόρια το κατάλαβαν αμέσως και περίμεναν μέχρι να μιλήσει.
«Δεν θέλω να σας φορτώσω ωστόσο. Μπορούμε να πάρουμε τα πράγματα από το σπίτι...»
«Όχι!» ,της είπε απότομα ο Ντέιμον. Η Έλενα τον κοίταξε περίεργα, το ίδιο και ο Στέφαν. Ο Ντέιμον όμως χαμογέλασε πλατιά,
«Εξάλλου αυτή δεν είναι μια νέα αρχή για εσένα? Άρα.... όλα καινούργια σωστά?»
Η Έλενα δεν το πίστευε. Αναρωτιόταν τι μπορεί να ετοίμαζε.
«Και..» συνέχισε ο Ντέιμον ενώ έκοβε βόλτες στην κουζίνα, «δεν νομίζω ότι τα έπιπλα που είχες για την κόρη σου στο παλιό σου σπίτι θα είναι ισάξια της.»
Η Έλενα ένιωσε τον θυμό να αρχίζει να την κυριεύει. Υπονοούσε ότι δεν ήταν αρκετά αυτά που πρόσφερε στο παιδί της?
«Άσε που δεν ξέρω άμα θα ταιριάζουν και με την υπόλοιπη αισθητική του σπιτιού. Και μιας που όλα εδώ μέσα τα έχω αναλάβει εγώ, θα αναλάβω και αυτό.»
Την πλησίασε και άρπαξε το χαρτί από το χέρι της λίγο πριν κάνουν την εμφάνιση οι φλέβες κάτω από τα μάτια της Έλενας.
«Έλενα...» της είπε η καθησυχαστική φωνή του Στέφαν και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του νιώθοντας τον θυμό της να υποχωρεί. «Δεν θα τον αφήσω ανεξέλεγκτο.» Εκείνη απλά έγνεψε καταφατικά και γύρισε στον Ντέιμον.
«Πρόσεχε.» του είπε ανάμεσα από τα δόντια της και κοιτώντας τον στα μάτια με βλέμμα που πέταγε σπίθες. Εκείνος της χαμογέλασε λες και δεχόταν κάποια πρόκληση ανταποδίδοντας το βλέμμα της.
«Ντέιμον, πάμε?» τον ρώτησε ο Στέφαν, αποσπώντας την προσοχή του.
«Είμαι πίσω σου αδερφέ.» του απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια του από της Έλενας.
«Τα λέμε αργότερα, Έλενα» της είπε ο Στέφαν και προχώρησε προς την εξώπορτα με τον Ντέιμον να τον ακολουθεί. Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της η Έλενα ένιωσε το αίμα να επιστρέφει στο σώμα της. Η ικανότητα του Ντέιμον να την τρελαίνει δεν είχε ούτε κατά διάνοια χαθεί. Μόνο που τώρα ότι και αν αισθανόταν ήταν κατά πολύ οξυμένο. Είχε αποφασίσει όμως να μην αφήσει τίποτα να την ενοχλήσει και ήδη είχε αποτύχει παταγωδώς. Από τις σκέψεις τις την έβγαλε ένα απαλό μουρμουρητό που ερχόταν από πάνω. Μάλλον το μωρό της είχε ξυπνήσει σκέφτηκε και άρχισε να κατευθύνεται προς το δωμάτιο της. Αυτό όμως που αντίκρισε όταν άνοιξε την πόρτα επανέφερε όλο τον θυμό από πριν πίσω και τώρα τα δόντια της ήταν πλήρως εκτεθειμένα.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
«Μείνε μακριά της!» φώναξε η 'Έλενα στην θηλυκή βρικόλακα που κρατούσε την κόρη της αγκαλιά, ενώ ετοιμαζόταν να της επιτεθεί.
«Ω, αγαπητή μου Έλενα, προς τι η επίθεση?» την ρώτησε η Κάθριν χωρίς να κουνιέται εκατοστό από την θέση της.
«Πλάκα μου κάνεις?» σύριξε μέσα από τα δόντια της η Έλενα. «Άσε την κάτω τώρα. Είναι η κόρη μου και δεν έχεις καμιά δουλειά μαζί της.»
«Αλήθεια? την ρώτησε με αθώο ύφος η Κάθριν και μια αγγελική φωνή. «Αυτός είναι ο μόνος λόγος?»
«Φυσικά. Τώρα δώσε μου την!» Η Έλενα έτεινε τα χέρια της προς το μέρος της Κάθριν.
Η Κάθριν απλά γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος της Έλενας και της χαμογέλασε.
«Νομίζω ότι λες ψέματα γλυκιά μου.» της είπε γλυκά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της.
Η Έλενα δεν σκέφτηκε. Επιτέθηκε γρήγορα στην Κάθριν με τα δόντια της εκτεθειμένα και στοχεύοντας τον λαιμό της. Η Κάθριν όμως και ως πιο έμπειρη αλλά και πιο γρήγορη απέφυγε το χτύπημα της Έλενας με έναν ελιγμό χωρίς να αφήσει το παιδί από τα χέρια της και βρέθηκε στην άλλη πλευρά του δωματίου.
«Ηρέμησε γλυκιά μου.» της είπε χαμηλόφωνα βάζοντας το παιδί πίσω στο κρεβάτι με αργές κινήσεις. «Δεν με θες για εχθρό σου εξάλλου σωστά? Να ξέρεις ότι άμα μου δώσεις την αφορμή θα προδώσω το μικρό σκοτεινό σου μυστικό.»
Η Έλενα ένιωσε το θυμό να δίνει την θέση του στον φόβο. Προτίμησε όμως να παραμείνει στην ίδια θέση και να παίξει την αθώα.
«Δεν έχω κανένα σκοτεινό μυστικό.» είπε με τον πιο πειστικό της τόνο προσπαθώντας να πείσει την Κάθριν αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να την κάνει να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια.
«Ω, έλα τώρα Έλενα. Και οι δυο ξέρουμε ότι αυτό είναι μεγάλο ψέμα.» της είπε η Κάθριν όταν έπαψε να γελάει και την κοίταξε.
«Και οι 2 ξέρουμε ότι κρύβεις την αλήθεια από τα αδέρφια.» συνέχισε πλησιάζοντας την. Η Έλενα όμως δεν κουνήθηκε.
«Μπλοφάρεις.» της είπε με σιγουριά. «Δεν ξέρεις τίποτα.»
«Φυσικά και όχι.» την ειρωνεύτηκε η Κάθριν. «Μιας και δεν ξέρω δεν έχεις πρόβλημα να τους πω την αλήθεια.» Ήταν τώρα ακριβώς δίπλα της και συνέχισε ψιθυρίζοντάς της κοντά στο αυτί της «Ξέρεις, για τον πατέρα του μωρού σου.» Η Έλενα πάγωσε και γύρισε να την κοιτάξει. «Είμαι σίγουρη ότι θα περάσω φανταστικά βλέποντας σε να προσπαθείς να τους εξηγήσεις και να με αντικρούσεις. Θα είναι τόσο διασκεδαστικά!»
«Δεν θα το κάνεις.» είπε η Έλενα καταπίνοντας με δυσκολία τον κόμπο στο λαιμό της.
«Και γιατί όχι?» την ρώτησε η Κάθριν καθώς συνέχιζε να προχωράει προς την έξοδο.
<Τα αδέρφια θα σε μισήσουν.> της είπε με σιγουριά.
«Ήδη το κάνουν» της απάντησε η Κάθριν αδιάφορα φτάνοντας στη σκάλα.
«Ο Κλάους θα σε σκοτώσει.» της φώναξε η Έλενα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να την σταματήσει. Η Κάθριν γύρισε και την κοίταξε καχύποπτα.
«Τι σχέση έχει ο Κλάους?» την ρώτησε σοβαρά. Η Έλενα κατάλαβε τότε ότι είχε προδοθεί μόνη της και ότι η Κάθριν μπλόφαρε τόση ώρα. Και ήξερε ότι δεν θα αργούσε να συνδέσει τα στοιχεία που της είχε δώσει. Εξάλλου πάντα ήταν ένα βήμα πιο μπροστά από όλους. Και είχε δίκιο. Είδε το πρόσωπο της Κάθριν να αλλάζει από την έκπληξη καθώς επιτέλους καταλάβαινε.
«Ωωωω! Είναι όντως ένας από τα αδέρφια ο πατέρας της.» είπε η Κάθριν φέρνοντας το χέρι στο στόμα της. «Είναι το παιδί της προφητείας έτσι?» την ρώτησε με αγωνία.
«Που ξέρεις εσύ για την προφητεία?» Ηλίθια ερώτηση, σκέφτηκε η Έλενα. Η Κάθριν ήξερε τα πάντα.
«Πλάκα κάνεις? Όλοι οι βρικόλακες ξέρουν για την προφητεία.» Η Κάθριν σταμάτησε λίγο μπαίνοντας πάλι στο δωμάτιο της Έλενας και το σκέφτηκε για λίγο. «Εκτός ίσως από τον Στέφαν και τον Ντέιμον. Κανείς δεν τους το είπε ποτέ και είμαι σίγουρη ότι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν για τους θρύλους.» Πλησίασε το παιδί που ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι και το κοίταξε. «Όταν ο κύκλος του φωτός και του σκότους αντιστραφεί, όταν η νύχτα πάρει τα ηνία και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι ορατή, ο καρπός μιας απαγορευμένης ένωσης θα γεννηθεί.» άρχισε να απαγγέλει την αρχή της προφητείας δίχως να παίρνει τα μάτια της από το μωρό.
«Δεν το πιστεύω ότι εγώ δημιούργησα τον πατέρα του και ότι η σωσίας μου είναι η μητέρα του!» Η Κάθριν πραγματικά φαινόταν να το απολαμβάνει το όλο θέμα. Η Έλενα πάλι βρισκόταν στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού.
«Δεν πρέπει να το μάθουν, Κάθριν. Όχι έτσι τουλάχιστον.» της είπε η Έλενα αυστηρά. Όχι ότι θα έπιανε αν η Κάθριν δεν το επιθυμούσε να μην μιλήσει αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η Έλενα ήλπιζε ότι η Κάθριν θα την βοηθούσε. Πολύ αισιόδοξο, σκέφτηκε η Έλενα. «Σύμφωνοι.» της είπε η Κάθριν διακόπτοντας τις σκέψεις της Έλενας και αφήνοντάς την με το στόμα ανοιχτό. «Δεν θα μιλήσω.» συνέχισε η Κάθριν φέρνοντας το δάχτυλό της στο στόμα κάνοντας την κίνηση του κλειδώματος. «Εξάλλου δεν θα ήθελα να με θεωρεί εχθρό. Αλλά θα μου πεις τα πάντα.» της είπε κοιτώντας την στα μάτια.
Η Έλενα κατάλαβε ότι δεν έχει επιλογή. Ή θα τα έλεγε όλα στην Κάθριν ή θα διακινδύνευε να τα πει όλα στον Ντέιμον και τον Στέφαν .Και αυτό δεν θα γινόταν ώσπου να ήταν έτοιμη.
«Άμα με βοηθήσεις. Αυτό το αίτημα έκανε την Κάθριν να συνοφρυωθεί.
«Σε τί?» την ρώτησε επιφυλακτικά
«Όταν έρθει η ώρα να το μάθουν θέλω να είσαι με το μέρος μας. Άμα ένας από τους δυο τρελαθεί θέλω να με βοηθήσεις να τον σταματήσουμε από το να την βλάψει.»
«Τον θείο ή τον πατέρα φοβάσαι?» την ρώτησε με ειρωνεία.
Η Έλενα το σκέφτηκε λίγο.
Και τους δυο.> της απάντησε με σιγουριά.
«Οκ. Τα πάντα όμως Έλενα.» της αποκρίθηκε η Κάθριν αμέσως.
Η Έλενα, παρόλο που δεν ήταν σίγουρη για την βοήθεια της Κάθριν κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
«Εντάξει.» της είπε. «Άκου…»

6.Shopping time

Μια όμορφη ξανθιά γυναίκα τους υποδέχθηκε όταν μπήκαν στο μαγαζί με τα είδη be bε και φυσικά αυτό δεν ξέφυγε από την προσοχή του Ντέιμον. Όμως μη θέλοντας να δώσει την ευχαρίστηση στον αδερφό του να γκρινιάξει και γι' αυτό δεν έκανε κίνηση παρά μόνο της χάρισε ένα χαμόγελο. Αρκετό κήρυγμα είχε φάει σε όλη την διαδρομή προς το κατάστημα και του είχε ήδη χαρίσει έναν ωραιότατο πονοκέφαλο.
Τι σκεφτόσουν? Να την προκαλέσεις έτσι? Τι στο καλό πάει στραβά με εσένα.
«Πω, σταμάτα Στέφαν. Μου έχεις πάρει το κεφάλι με την μουρμούρα τόση ώρα. Μπορούμε να ψωνίσουμε και να φύγουμε από 'δω?»
Ο Στέφαν απλά αναστέναξε καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να φερθεί ο αδερφός του σωστά. Έτσι έστρεψε την προσοχή του στα εκατοντάδες μωρουδιακά που βρίσκονταν ταξινομημένα στα ράφια.
«Και ναι!» ανακοίνωσε ο Στέφαν κατσουφιάζοντας «Μπορώ να δηλώσω ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα από μωρά και ψώνια για μωρά!» συνέχισε κοιτώντας γύρω του τα πράγματα χωρίς να έχει καμία απολύτως ιδέα για το τι ήταν όλα αυτά και σε τι χρησίμευαν.
«Ω, έλα τώρα αδερφέ είναι απλό!» του είπε ο Ντέιμον με άνεση. Πράγμα που έκανε τον Στέφαν να γυρίσει και να τον κοιτάξει με απορία.
«Κοίτα με.» του είπε και αφήνοντας το πίσω κατευθύνθηκε προς την μεριά της κοπέλας που τους υποδέχθηκε λίγο πριν.
«Με συγχωρείς.» είπε στην ξανθιά κοπέλα χαρίζοντας της ένα σαγηνευτικό χαμόγελο κάνοντας την να κοκκινίσει ελαφρώς.
«Παρακαλώ.» του είπε απαλά χαμογελώντας του πίσω Πως μπορώ να βοηθήσω?»
«Αρχικά…» της είπε. «Μπορείς να μου χαρίσεις το όνομα σου.» Άκουσε τον αδερφό του να ξεφυσάει αλλά τον αγνόησε.
«Έλενα.» του είπε η κοπέλα κάνοντας τον Ντέιμον να ξεροκαταπιεί και να χάσει το χαμόγελό του. Αλλά μόνο για λίγο.
«Μμ...» είπε σιγανά και πήρε το χέρι της στο δικό του. «Μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου?»
«Φυσικά.» του απάντησε αφήνοντας τον να την οδηγήσει στο σημείο που στεκόταν ο συνοφρυωμένος Στέφαν.
«Δεν παίζεσαι.» του είπε ο Στέφαν χαμηλόφωνα ώστε μόνο ο Ντέιμον να είναι ικανός να τον ακούσει.
Ο Ντέιμον απλά τον κοίταξε και τράβηξε το χαρτί από τα χέρια του αδερφού του. Του έριξε μια ματιά και κάνοντας το μια μπάλα το έσφιξε στην γροθιά του.
«Είσαι με.. άρχισε να του λέει ο Στέφαν αλλά τον διέκοψε.
«Πες μας τι χρειάζεται ένα μωρό.» την είπε απλά ο Ντέιμον.
«Πρέπει να είστε πιο συγκεκριμένος, κύριε. Μιλάμε για ρουχισμό? Είδη μπάνιου? Παιδικό δωμάτιο?» του απάντησε γελώντας η πωλήτρια.
«Ντέιμον.» της είπε και αφού η κοπέλα επανέλαβε το όνομά του συνέχισε: «Θέλουμε τα πάντα. Ότι θα χρειαστεί ένα μωρό.»
«Α!» είπε απλά η κοπέλα. «Περιμένετε παιδί?» ρώτησε τον Ντέιμον.
«Όχι εγώ.» της απάντησε χαμογελαστά. «Και όχι ακριβώς περιμένουμε. Έχει ήδη γεννηθεί και ο αδερφός μου από εδώ θέλει να κάνει τον μπαμπά σε ξένο παιδί.»
«Ντέιμον, αρκετά!» του φώναξε ο Στέφαν και τον άρπαξε από το μπράτσο αναγκάζοντας τον να γυρίσει προς το μέρος του.
«Ηρέμησε, Στέφαν.» του απάντησε σκληρά τραβώντας με δύναμη το χέρι του. «Δεν θες να χάσεις τον έλεγχο μπροστά σε κόσμο έτσι?»
Ο Στέφαν απλά τον κοίταξε και απομακρύνθηκε από το μέρος του.
«Νόμιζα ότι σου είπε να με προσέχεις.» φώναξε ο Ντέιμον στον αδερφό του που τώρα βρισκόταν στην πόρτα έτοιμος να φύγει.
«Και αυτό είναι το μόνο που με κρατάει από το να σε χτυπήσω εδώ και τώρα. Όμως δεν είμαι υποχρεωμένος να σε ακούω να με κρίνεις ούτε να σε βλέπω να φλερτάρεις με σαχλές πωλήτριες.» του πέταξε και βγήκε από το μαγαζί.
«Εγώ…» άρχισε η κοπέλα όμως ο Ντέιμον την σταμάτησε καρφώνοντας το βλέμμα του στο δικό της.
«Έλενα...» της είπε σιγανά «ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός. Εξάλλου δεν θα θυμάσαι τίποτα από τον καυγά με τον αδερφό μου.»
Είδε τα μάτια της να διαστέλλονται καθώς ο ψυχαναγκασμός λειτουργούσε και το χαμόγελο επέστρεφε στα χείλη της.
«Πόσο χρονών είναι το παιδί?» τον ρώτησε συνεχίζοντας από εκεί που είχαν μείνει πριν αρχίσει ο καυγάς με τον Στέφαν.
«Τι σχέση έχει αυτό?» την ρώτησε μην περιμένοντας την ερώτηση. Να κάτι που θα έπρεπε να ρωτήσει την Έλενα με την πρώτη ευκαιρία.
«Για τα ρούχα αρχικά. Αλλά και για τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιεί το μωρό.»
«5 με 6 μηνών φαντάζομαι.» της είπε σηκώνοντας τους ώμους του.
«Χμ...» απάντησε σκεφτικά η κοπέλα. «Μπορούμε να μάθουμε στα σίγουρα?»
«Φαντάζομαι πως ναι...» απάντησε ο Ντέιμον βγάζοντας το τηλέφωνο του και αρχίζοντας να πληκτρολογεί τον αριθμό της Έλενας...

7.Excuse me?


«Απίστευτο» μουρμούρισε η Κάθριν προσπαθώντας να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που μόλις είχε μάθει. Καθισμένη στο κρεβάτι της Έλενας και κρατώντας το κεφάλι στα χέρια της προσπαθούσε να ξεμπερδέψει το κουβάρι που είχε μόλις λάβει από την Έλενα.
«Χμ... Εσένα περίμενα να μου το πεις!» της είπε ειρωνικά η Έλενα βαδίζοντας πέρα-δώθε στο δωμάτιο.
«Και τι θα κάνεις τώρα?» την ρώτησε απαλά η Κάθριν αγνοώντας το σχόλιο της.
«Δεν ξέρω Κάθριν.» της απάντησε με την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
«Ειλικρινά... δεν ξέρω. Θα μιλήσω με τον Κλάους και θα δω».
Η 'Έλενα αναστέναξε βαθιά και πήγε να καθίσει δίπλα στην Κάθριν χαμηλώνοντας το κεφάλι της. Όταν σήκωσε το βλέμμα της η Κάθριν μπορούσε να διακρίνει τα δάκρυα που δεν έλεγαν να τρέξουν να καθρεπτίζονται στα μάτια της και δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Ποτέ δεν είχε νοιαστεί για κανέναν αρκετά ώστε να μείνει κοντά του σε μια τέτοια κατάσταση. Όμως εδώ ήταν διαφορετικά. Έτσι απλά ακούμπησε το χέρι της στον ώμο της σωσίας της.
1 χρόνο τώρα η Έλενα είχε καταφέρει να μην δείξει ποτέ τα αισθήματά της. Να μην ρίξει ούτε ένα δάκρυ για κανέναν. Όμως τώρα που έβλεπε ότι η κατάσταση ήταν πλέον ανεξέλεγκτη και πλήρως εκτός του ελέγχου της δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Και αυτή η τόσο μικρή χειρονομία της Κάθριν απέναντί της την έκανε να ξεσπάσει σε δυνατά κλάματα.
Η Κάθριν δεν ήξερε πως μπορούσε να την βοηθήσει. Δεν ήξερε αν πρέπει να καταραστεί την τύχη της που την έφερε σε αυτήν την κατάσταση ή ήταν αυτή η ευκαιρία να τους αποδείξει ότι μπορούσε να αλλάξει.
«Τι θέλεις Έλενα?» της είπε σιγανά παίρνοντας την αγκαλιά.
«Τον αγαπάω Κάθριν.» κατάφερε να ψελλίσει ανάμεσα στα αναφιλητά της η Έλενα. Δεν χρειαζόταν να της πει περισσότερα. Αφού είχε ακούσει όλη την πλευρά της ιστορίας μπορούσε να καταλάβει καθαρά ποιόν εννοούσε. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι όμως γι' αυτό. Είχε μια συμφωνία με τον Ντέιμον και σκόπευε να την κρατήσει. Ήξερε ότι διακινδύνευε πολλά αλλά ήταν ένα ρίσκο που άξιζε να πάρει. Αρκεί να έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο να χειριστεί την κατάσταση. Μετά βέβαια τα πρόσφατα γεγονότα έπρεπε να αλλάξει γραμμή πλεύσης. Κοίταξε την κοπέλα που έκλαιγε στην αγκαλιά της και το παιδί που έπαιζε στην άλλη άκρη του κρεβατιού με το αρκουδάκι του χωρίς να δίνει σημασία στην μητέρα του που είχε σπαράξει. Δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί γιατί. Ήξερε καλά ότι μπορούσε να κάνει κάτι ακόμα και σε αυτήν την μικρή ηλικία, εξάλλου είχε ήδη μερικές ικανότητες. Η Έλενα είχε φροντίσει να της πει και για αυτές. Οπότε, γιατί δεν αντιδρούσε? Εκτός... ξαφνικά μια σκέψη της ήρθε στο μυαλό αλλά την έδιωξε γρήγορα. Δεν μπορούσε να ξέρει, σωστά? Δεν μπορούσε να ξέρει τι θα συμβεί παρακάτω. Να γνωρίζει την συνέχεια. Το παιδί σήκωσε τα μάτια του για να συναντήσει εκείνα της Κάθριν. Για μια στιγμή θα ορκιζόταν ότι είδε τα μάτια του πατέρα της και ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της αλλά το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο που κοίταξε καλύτερα η μικρή απλά την κοιτούσε. Τι στο καλό συνέβη μόλις? αναρωτήθηκε την στιγμή που το τηλέφωνο της Έλενας χτυπούσε στο κομοδίνο.
Η Έλενα σήκωσε το κεφάλι της την ίδια στιγμή που η Κάθριν σηκωνόταν να πάει να το πάρει. Κοίταξε την μικρή οθόνη που αναβόσβηνε και γυρίζοντας προς το μέρος της Έλενας της είπε: «Είναι ο Ντέιμον.»
Κοιτώντας την Έλενα να χλομιάζει, η Κάθριν πήρε την πρωτοβουλία και απάντησε.
«Τηλέφωνο της Έλενας εδώ. Είμαι η Κάθριν. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω κύριε Σαλβατόρε?» του είπε ειρωνικά προκαλώντας ένα χαμόγελο στα χείλη της Έλενας.
«Γιατί σηκώνεις εσύ του τηλέφωνο της Έλενας?» την ρώτησε η φωνή του Ντέιμον από την άλλη γραμμή.
«Η Έλενα είναι λίγο... απασχολημένη αυτή τη στιγμή. Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ σε κάτι?»
«Απασχολημένη... πως?» συνέχισε ο Ντέιμον και η Κάθριν κατάλαβε ότι είχε χρησιμοποιήσει τις λάθος λέξεις. Του είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Η Κάθριν προσπαθούσε να σκεφτεί γρήγορα ένα ψέμα την στιγμή που η Έλενα αφήνοντας μια μακριά ανάσα της έπαιρνε το τηλέφωνο από τα χέρια.
«Τι τρέχει Ντέιμον?» τον ρώτησε πλήρως ψύχραιμη τώρα σκουπίζοντας τα δάκρυά της με την παλάμη της.
«Είσαι καλά?» την ρώτησε. Η Έλενα παραλίγο να βάλει τα γέλια. Σχεδόν μπορούσε να διακρίνει ενδιαφέρον στην φωνή του. Σχεδόν.
«Μια χαρά. Γιατί με πήρες?» του απάντησε ψυχρά.
«Γιατί απάντησε η Κάθριν στο τηλέφωνό σου?»
«Γιατί εγώ δεν μπορούσα.» συνέχισε στον ίδιο τόνο ελπίζοντας να σταματήσει την ανάκριση. Δεν το έκανε όμως.
«Δηλαδή τώρα γίνατε και κολλητές? Σηκώνεται η μια τα τηλέφωνα της άλλης?»
Η Έλενα κοίταξε για λίγο την Κάθριν που καθόταν τώρα μπροστά της κοιτάζοντας την πίσω.
«Μπορείς να το πεις και έτσι. Τι θέλεις Ντέιμον?» τον ρώτησε πιο έντονα τώρα.
«Πόσο χρονών είναι η κόρη σου?»
Παραλίγο να πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια της όταν άκουσε την ερώτηση. Αυτό σίγουρα ήταν κάτι που δεν περίμενε.
«Γιατί..» ξερόβηξε λίγο προσπαθώντας να απαλλαγεί από τον κόμπο στον λαιμό της πράγμα που ήξερε ότι δεν θα περνούσε απαρατήρητο από τον Ντέιμον. «Γιατί ρωτάς?»
«Γιατί τραυλίζεις?» Θα στοιχημάτιζε όλα της τα λεφτά ότι είχε αυτόν τον ηλίθιο μορφασμό χαραγμένο σε όλο το πρόσωπό του αυτήν την στιγμή.
«Πνίγηκα. Ευχαριστημένος?»
«Όχι.» της απάντησε απλά. «Αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα. Πόσο χρονών είναι το παιδί?»
«Γιατί ρωτάς?» επέμεινε η Έλενα.
«Δεν ξέρω άμα το γνωρίζεις, αλλά εδώ στα καταστήματα για να αγοράσεις μωρουδιακά πρέπει να ξέρεις την ηλικία του παιδιού.» την ειρωνεύτηκε και αυτό μπορούσε να της σπάσει τα ήδη σπασμένα νεύρα της ακόμα περισσότερο.
«Τίποτα από αυτά που γράφω στην λίστα δεν βασίζεται στο ηλικιακό κριτήριο.»
«Έλενα, γιατί δεν μου λες? Φοβάσαι κάτι?»
Η Έλενα ένιωσε να φεύγει όλο το αίμα από το σώμα της. Δεν μπορούσε να του πει. Δεν ήταν χαζός. Άμα του έλεγε θα μπορούσε να έρθει πολύ κοντά στο μυστικό της.
«Που είναι ο Στέφαν?» ρώτησε σε μια ύστατη προσπάθεια να αλλάξει θέμα.
Παύση ακολούθησε και ήξερε ότι προφανώς τον είχε εκνευρίσει με την ερώτησή της. Πράγμα που φάνηκε από τον τόνο του στην επόμενη φράση του.
«Έξω.» της είπε σκληρά.
«Έξω? Του έδωσα σαφής οδηγίες να μην σε αφήσει ανεξέλεγκτο. Τι στο καλό κάνει έξω?»
Η Κάθριν που τόση ώρα απλά άκουγε είχε φτάσει και αυτή τώρα στον μέγιστο βαθμό εκνευρισμού.
«5 μηνών, Ντέιμον.» του απάντησε αρπάζοντας το τηλέφωνο από την Έλενα και τερματίζοντας την κλήση.
«Μα δεν είναι...» άρχισε να λέει η Έλενα παραξενεμένη αλλά η Κάθριν την σταμάτησε.
«Δεν θα του πεις την αλήθεια. Ξέρει μαθηματικά. Δεν θα το ρισκάρεις. Εξάλλου τι σημασία έχει ένας μήνας πάνω-ένας κάτω?» την ρώτησε η Κάθριν χωρίς πραγματικά να περιμένει απάντηση και ανασηκώνοντας ελαφρά τον ώμο της.
«Καμία.» συμφώνησε η Έλενα. «Πάντως είμαι περίεργη γιατί ρώτησε.»
«Θα μάθουμε όταν γυρίσει.» της απάντησε χαμογελώντας. «Εξάλλου δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Τώρα πήγαινε ετοιμάσου να πας στην ξανθιά βρικόλακα. Θα μείνω εγώ με την μακρινή απόγονό μου.»
Η Έλενα ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στην κόρη της και την Κάθριν εξαφανίστηκε στο μπάνιο.

8.Pink?

Η Κάθριν τερμάτισε την κλήση αφήνοντας τον Ντέιμον να κοιτάει την οθόνη του τηλεφώνου του για λίγα λεπτά. Τι στο καλό είχε μόλις συμβεί? Εκείνος και ο Στέφαν λείπανε για λιγότερο από 2 ώρες από το σπίτι και ήδη είχε δημιουργηθεί συμμαχία γυναικών εκεί πίσω? Και τι γυναικών! Όχι! Αυτό δεν ήταν κάτι που θα αντιμετώπιζε μόνος του. Ποιός ξέρει σε τι μπελάδες θα τους έβαζε αυτή η καινούργια εξέλιξη. Έπρεπε να μιλήσει με τον Στέφαν ακόμα και αν ήταν ακόμα τσαντισμένος.
Αλλά όχι τώρα. Πρώτα έπρεπε να διαπιστώσει τι συνέβαινε. Εξάλλου τώρα ήταν εδώ για ψώνια.
«Λοιπόν.» είπε απευθυνόμενος στην πωλήτρια για μια ακόμα φορά «Το βρέφος μας είναι 5 μηνών. Ευχαριστημένη?»
Η κοπέλα έριξε μια ματιά γύρω της στα ράφια και του έκανε νόημα να την ακολουθήσει. «Χμ...» μονολόγησε όταν φτάσανε στο 3ο διάδρομο «Πιστεύω ότι εδώ είμαστε. Για ένα μωρό 5 μηνών αυτά είναι τα απαραίτητα.»
Ο Ντέιμον είχε μείνει να κοιτάζει άφωνος τα εκατοντάδες αντικείμενα στον διάδρομο.
«Ωραία.» μονολόγησε μην ξέροντας τι άλλο να πει.
«Θέλετε να κοιτάξουμε σχέδια και χρώματα?»
Ο Ντέιμον έμεινε για λίγο σκεπτικός ζυγίζοντας τις εναλλακτικές του δεδομένου της καταστάσεως. Θα μπορούσε να μείνει εδώ μια-δυο ώρες κάνοντας ψώνια που δεν ήταν και το καλύτερό του ή να τελειώνει γρήγορα και να επιστρέψει σπίτι να ανακρίνει τις κοπέλες. Φυσικά διάλεξε το δεύτερο πλάνο.
«Ξέρεις Έλενα, δεν έχω πολύ χρόνο, οπότε τι θα έλεγες να αφήσω εσένα να διαλέξεις? Πως φαντάζεσαι ένα ονειρεμένο παιδικό δωμάτιο? Ότι μπορείς να φανταστείς με τον απαραίτητο εξοπλισμό θα το πάρω.» της απάντησε χαμογελώντας. «Απλά να έχεις στο μυαλό σου ότι θέλω τα καλύτερα.»
«Μάλιστα. Κάτι άλλο?»
«Όχι. Απλά φρόντισε να έρθουν σήμερα.»
«Περάστε από το ταμείο να αφήσετε τα στοιχεία και την διεύθυνση σας και θα φροντίσω εγώ προσωπικά να σταλθούν σήμερα.»
«Είσαι τόσο καλή. Ευχαριστώ.»
Ο Ντέιμον τελειώνοντας από το ταμείο και βγαίνοντας έξω έπρεπε να αντιμετωπίσει και έναν οργισμένο Στέφαν.
«Νόμιζα ότι θα ψώνιζες.» του είπε ο αδερφός του ψυχρά.
«Νόμιζα ότι θα έφευγες.» του αντιγύρισε εκείνος χαμογελώντας.
Ο Στέφαν δεν του απάντησε. Ήταν ακόμα θυμωμένος και είχε κάθε δίκιο. Ο Ντέιμον αρνιόταν να καταλάβει τον σκοπό για τον οποίο ο Στέφαν ήταν τόσο διαλλακτικός με την Έλενα και το όλο θέμα του παιδιού. Την αγαπούσε τόσο και αν αυτό το παιδί την έκανε ευτυχισμένη θα έκανε τα πάντα ώστε να είναι και οι 2 τους καλά.
«Τέλος πάντων.» είπε ο Ντέιμον αδιάφορα. «Τα πράγματα έβαλα να τα στείλουν στο σπίτι. Θα έρθουν σήμερα.»
Ο Ντέιμον περνώντας μπροστά από τον αδερφό του συνέχισε να περπατάει κατά μήκος του πεζοδρομίου.
«Και τώρα?» τον ρώτησε ακολουθώντας τον ο Στέφαν έχοντας αρχίσει να αισθάνεται άβολα. Ήθελε να γυρίσει σπίτι στην Έλενα και την μικρή. Δεν ήταν μεγάλος οπαδός του shopping.
«Τώρα θα πάμε σε ένα μαγαζί με χρώματα και τέτοια για να φτιάξουμε το δωμάτιο της νέας σου κόρης.» του απάντησε χαμογελώντας. Ήταν προφανές ότι ο μικρός του αδερφός θα προτιμούσε να βρίσκεται στην Γη του Πυρός παρά εδώ μαζί του. Ή καλύτερα σπίτι, στην αγκαλιά της Έλενας. Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του όμως προσπάθησε να μην δείξει πολύ ενοχλημένος.
«Ντέιμον?» Ο Στέφαν είχε διαλέξει να παραβλέψει το σχόλιο του Ντέιμον και να ρωτήσει επιφυλακτικά για το διάστημα που τον είχε αφήσει μόνο του. Έτρεμε για το ότι είχε συμβεί μες το μαγαζί.
«Ακούω.»
«Από περιέργεια, τι ακριβώς πήρες?»
«Χμ... δεν ξέρω.» του είπε με απαράμιλλη φυσικότητα.
«Δεν ξέρεις. Τι στο καλό σημαίνει αυτό ?» τον ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι του και γυρνώντας να τον κοιτάξει.
«Ότι δεν ξέρω. Τι δεν καταλαβαίνεις? Άφησα την κοπέλα να διαλέξει τα έπιπλα και τον απαραίτητο εξοπλισμό και να τα στείλει σήμερα στο σπίτι.»
«Η Έλενα δεν σου είχε γράψει δυο πράγματα στο χαρτί που έσκισες? Εσύ γιατί πήρες εξοπλισμό για ένα ολόκληρο δωμάτιο?» Ο Στέφαν ήταν μπερδεμένος. Για χιλιοστή φορά από τότε που επέστρεψε η Έλενα και δεν είχε περάσει καλά-καλά ούτε ένα εικοσιτετράωρο. Δεν καταλάβαινε τις σπασμωδικές κινήσεις του αδερφού του και ο Ντέιμον από την μεριά του δεν φαινόταν διατεθειμένος να τις εξηγήσει.
«Γιατί δεν θα την αφήσω να πάει πίσω για τα έπιπλα και να ρισκάρουμε να την ξανά χάσουμε.
Αυτή τη φορά ίσως να μην είμαστε τυχεροί και να μην την βρούμε ποτέ. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος, αγαπητέ μου αδερφέ, είναι ότι αν αποφάσισες να μεγαλώσει το κορίτσι συγκαταλέγεται αυτόματα στην οικογένεια των Σαλβατόρε. Και οι Σαλβατόρε μεγαλώνουμε ανάμεσα στα πλούτη. Έτσι θα μεγαλώσει και η μικρή σου κόρη. Σαν μια Σαλβατόρε. Αφού κανείς μας δεν μπορεί να κάνει μια αυθεντική, ας αρκεστούμε σε αυτή.»
Ο Στέφαν μπορούσε να διακρίνει τον απελπισμένο τόνο του αδερφού του. Λυπόταν που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά? Ο Ντέιμον δεν ήταν ο τύπος του οικογενειάρχη που θα παντρευόταν μια γυναίκα, θα κάνανε μια ντουζίνα παιδιά και θα γερνούσανε μαζί σε ένα σπίτι στην εξοχή, δίπλα στο τζάκι. Όχι δεν ήταν. Τότε γιατί ακούστηκε τόσο στεναχωρημένος όταν έλεγε ότι κανείς τους δεν μπορεί να αφήσει απογόνους?
«Η Έλενα θα με σκοτώσει.» μονολόγησε ο Στέφαν φέρνοντας το χέρι του στο μέτωπό του και περνώντας το μέσα από τα μαλλιά του.
«Χμ... δεν θα είναι η πρώτη που θα το κάνει...» σχολίασε ψιθυριστά ο μεγάλος του αδερφός αλλά ο Στέφαν ήταν σε μεγάλη απόγνωση για να τον νοιάξει.
«Λοιπόν, ας πρωτοπορήσουμε. Ροζ? Ή μήπως παιδική ταπετσαρία?» του είπε ευχάριστα ο Ντέιμον κοιτώντας τον τοίχο πίσω του με τα δείγματα.
«Ας πάρουμε και τα δυο. Διάλεξε πέντε-έξι ταπετσαρίες πάρε και δυο κουβάδες μπογιά και πάμε να φύγουμε.» του απάντησε χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
«Γιατί τόση αδιαφορία? Και γιατί τόση βιασύνη? Θα κάτσεις να βάψεις εξάλλου. Δεν θες να σου αρέσει τουλάχιστον? Θα περνάς πολλές ώρες στο δωμάτιο της κόρης σου.» Ο Ντέιμον διάλεξε 4 ταπετσαρίες που ήξερε ότι θα εκνευρίσουν τον Στέφαν και τρεις κουβάδες με χρώμα και τα τοποθέτησε στο ταμείο.
«Με την άδειά σου...» του απάντησε γελώντας ειρωνικά ο Στέφαν «Αλλά έχω μια δουλειά. Θα το κάνεις εσύ. Για να επανορθώσεις και για την συμπεριφορά σου.»
Ήταν αποφασισμένος να μαζέψει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε για τον τελευταίο χρόνο που ήταν η Έλενα μακριά του και ειδικότερα ότι μπορούσε να μάθει για την μικρή. Που γεννήθηκε, πως είναι δηλωμένη στα μητρώα, με τι όνομα έχει δηλωθεί...
«Οκ Στέφαν. Ότι πεις.» είπε ο Ντέιμον πληρώνοντας και δίνοντας του τις σακούλες με τους κουβάδες.
«Ας γυρίσουμε σπίτι τώρα. Έχουμε πολλά να κάνουμε.»

9.I was wrong.


Η Έλενα βρισκόταν έξω από το σπίτι της Κάρολάιν χωρίς να είναι σίγουρη αν έπρεπε να το κάνει. Άκουγε φωνές από μέσα, σημάδι ότι δεν ήταν μόνη της, και όμως δεν ήξερε αν έπρεπε να χτυπήσει. Ήξερε ότι γνώριζε για τον Κλάους και εκείνη και δεν ήταν σίγουρη αν θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει. Αλλά έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με τις συνέπειες των πράξεων της. Έτσι χτύπησε απαλά την εξώπορτα στο σπίτι της Σερίφη την στιγμή που ένα παιδικό κλάμα ακούστηκε από μέσα. Η απορία της έδωσε την θέση της στην χαρά όταν η φίλη της άνοιξε την πόρτα και την αντίκρισε.
«Έλενα!» φώναξε η Κάρολάιν και όρμησε στην αγκαλιά της φίλης της.
«Κάρολάιν! Πόσο μου έλειψες!»
«Ω, και εμένα.» Τo μεγάλο χαμόγελο της Κάρολάιν έκανε την καρδιά της Έλενας να σφιχτεί. Πως θα έπρεπε να υποκριθεί κοντά της? «Που είναι η μικρή?» ρώτησε η φίλη της κοιτώντας γύρω της
«Την άφησα σπίτι. Ήθελα να μιλήσουμε λίγο χωρίς να μας διακόψουν.» της είπε η Έλενα μπαίνοντας μες στο σπίτι
«Λυπάμαι που στο χαλάω αδερφούλα, αλλά αυτό θα αργήσει λίγο.» Η εικόνα του αδερφού της μπροστά της ξεπρόβαλε μπροστά της κάνοντας την να τρέξει να τον αγκαλιάσει.
«Τζερ!» Έσφιξε τον αδερφό της δυνατά πάνω της χωρίς να υπολογίσει την νεοαποκτηθείσα δύναμή της.
«Σιγά Έλενα. Θα μου σπάσεις τα κόκκαλα!» είπε ξέπνοα ο Τζέρεμι προσπαθώντας να ξεφύγει απ' το σφιχτό κράτημα της αδερφής του.
«Συγνώμη.» μουρμούρισε η Έλενα αφήνοντας τον από την αγκαλιά της και χαμογελώντας του πλατιά.
«Γεια σου κουνιάδα.» άκουσε τη φωνή της Μπόνι από κοντά και γυρίζοντας έπεσε στην ανοιχτή αγκαλιά της. «Μας έλειψες.»
«Γι' αυτό γύρισα!»
«Θα ξαναφύγεις?» την ρώτησε καθώς απομακρυνόταν από κοντά της.
«Δεν το έχω σκοπό. Δεν μπορώ να σας αφήσω ξανά. Το έκανα μια φορά και ήταν απαίσια. Δεν θα το ξανακάνω.» Η Έλενα έλεγε την αλήθεια. Τους άφησε και είχε πονέσει πολύ. Αλλά δεν ήταν σίγουρη ότι δεν θα ξαναέφευγε αν χρειαζόταν. Όμως αυτό δεν ήταν ανάγκη να το ξέρουν.
«Ωραία. Γιατί θέλω η κόρη μου να έχει την θεία και την ξαδέρφη της κοντά.»
«Επί της ευκαιρίας, που είναι η μικρή?» ρώτησε η Έλενα κοιτάζοντας γύρω της. Δεν είχε δει κανένα σημάδι του παιδιού.
«Στον παιδικό. Η δική σου?»
«Σπίτι.»
«Μόνη της?» Η Μπόνι έκανε ανάκριση και ήταν φανερό. Αλλά η Έλενα ήταν καλά προετοιμασμένη. Ένα χρόνο κοντά στον Κλάους και είχε πάρει μάστερ στο να κάνει τους άλλος να ακούνε αυτό που θέλουν.
«Όχι βέβαια. Με τα αδέρφια.» της είπε καθώς βολευόταν στην καρέκλα.
«Τους εμπιστεύεσαι με την κόρη σου?» Ο Τζέρεμι ακουγόταν τρομαγμένος αλλά προσπαθούσε να το κρύψει. Η Έλενα χαμογέλασε. Ο αδερφός της δεν είχε αλλάξει πολύ.
«Φυσικά. Αλλιώς δεν θα επέστρεφα.»
«Εξάλλου πως να την πειράξουν? Αγαπάνε την μαμά της πάρα πολύ και οι 2 για να βλάψουν το αγγελούδι της.» είπε η Κάρολαιν καθώς ερχόταν από την κουζίνα με έναν δίσκο στα χέρια της.
«Κάρολάιν!» Η φωνή της Έλενας χάθηκε όμως καθώς η Κάρολαιν γελούσε παρασύροντας και τους υπόλοιπους.
«Έλενα, θα θέλαμε να μείνουμε αλλά πρέπει να πάρουμε την Μέρεντιθ από τον παιδικό να την πάμε στης Τζένας.» της είπε ο Τζέρεμι όταν κατάφερε να σταματήσει να γελά. «Θα έρθεις το βράδυ έτσι?» Η Τζένα το πρωί την είχε πάρει τηλέφωνο να την καλέσει το βράδυ για φαγητό και να γνωρίσουν την μικρή.
«Φυσικά. Ανυπομονώ.» Όντως ανυπομονούσε. Ανυπομονούσε να δει πως η κόρη της θα τα πήγαινε όταν βρισκόταν με άλλα παιδάκια γύρω της. Θα είχαν άραγε ατυχήματα? Μέχρι τώρα δεν είχε εκφράσει την δίψα της για αίμα. Με τον Κλάους είχαν κάνει μερικά πειράματα λόγω της φύσης της αλλά είχε αντιδράσει φυσιολογικά. Τώρα όμως που δεν θα είχε ένα ποτήρι αλλά μια πηγή αίματος σε λιγότερο από ένα μέτρο απόσταση?
«Και τώρα οι δυο μας...» Την έβγαλε απ' τις σκέψεις της η Κάρολαιν που έκλεινε την πόρτα πίσω της. «Που ταξιδέψατε με την μικρή? Φαντάζομαι ότι δεν μένατε πολύ σε ένα μέρος.»
«Σωστά. Φοβόμουν μην με ανακαλύψουν και ταξιδεύαμε συνέχεια όσο ήμουν έγκυος. Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ιταλία. Εκεί γεννήθηκε και το αγγελούδι μου. Ώσπου επιστρέψαμε πάλι στην Αμερική. Μαϊάμι, Νέα Υόρκη, Σικάγο...» Η Κάρολάιν ήταν από τους 3 ανθρώπους που ξέρανε. Έτσι δεν είχε πρόβλημα να της μιλήσει. Αυτός ήταν και ο αρχικός λόγος που είχε έρθει σπίτι της.
«Δεν υπάρχουν χαρτιά γέννησης της μικρής? Στο νοσοκομείο που γεννήθηκε? Στο μέρος που την βάφτισες? Τα πήρες ή τα άφησες εκεί? Ξέρεις μπορούν να ψάξουν...»
«Δεν την έχω βαφτίσει. Αφενός γιατί δεν είχα χρόνο και αφετέρου γιατί... δεν ξέρω τι όνομα αρμόζει σε έναν άγγελο.» Η Έλενα χάρισε ένα πικραμένο χαμόγελο στην φίλη της προτού συνεχίσει. «Όσο για το νοσοκομείο, γεννήθηκε στο σπίτι. Η νταντά του Κλάους ήταν και μαία και...» Σταμάτησε απότομα και την κοίταξα. Είχε πει πολλά και είχε αναφέρει και τον Κλάους... Την είδε να παίρνει μια λυπημένη έκφραση και να χαμηλώνει το κεφάλι της.
«Με νταντά μεγαλώνει?» ρώτησε με ένα πικρό χαμόγελο. Η Έλενα πήρε το χέρι της ανάμεσα στα δικά της και της χαμογέλασα.
«Ναι. Βέβαια ο Κλάους είναι συνέχεια μαζί του. Απλά ένα παιδί σαν τον Ντέιμιεν χρειάζεται ιδιαίτερη και επαγγελματική φροντίδα. Τον λατρεύει τον γιο του Καρ.» Και ήταν αλήθεια. Τόσο που ζήλευε. Ήθελε και ο πατέρας του δικού της παιδιού να την λάτρευε τόσο όσο ο Κλάους τον γιό του.
«Ντέιμιεν?» ούρλιαξε η Κάρολάιν καθώς πεταγόταν όρθια. «Ονόμασε το παιδί μου Ντέιμιεν? Το όνομα του γιού του Αντίχριστου από την "Προφητεία"? Είναι με τα καλά του?»
«Κάρολάιν, ηρέμησε. Ο Κλάους απλά ήθελε ένα όνομα που να ταιριάζει στο παιδί σας. Και αφού όλοι τον παρομοιάζουμε με τον διάβολο... Ε, δεν μου έκανε εντύπωση που διάλεξε αυτό το όνομα. Εξάλλου όταν εσύ έδωσες τον γιό σου στον Κλάους την ίδια στιγμή που τον έφερες στον κόσμο δεν έδωσες παραγγελία για όνομα.»
«Σαν πολύ δεν με ειρωνεύεσαι? Μήπως κάποιος σε άλλαξε με την Κάθριν?» Το βλέμμα που σκοτώνει που είχε τώρα η Έλενα έκανε την Κάρολάιν να μαζευτεί. «Το έχω μετανιώσει πικρά Έλενα. Νόμιζα ότι με το να δώσω το παιδί μου στον πατέρα του και να τον πάρει μακριά μου, θα μου εξασφάλιζε μια ευτυχισμένη ζωή με τον Τάιλερ. Όμως αυτό δεν έγινε Έλενα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό μου λείπει περισσότερο.»
«Ο Κλάους ή ο γιός σας?» Η Κάρολαιν γύρισε τα μάτια της στην ερώτηση της φίλης της.
«Ο γιός μου. Για τον Κλάους... δεν ξέρω. Τον σιχαίνομαι για ότι έκανε αλλά είναι ο πατέρας του παιδιού μου.» Οι πολλαπλές και ασταμάτητες κινήσεις των χεριών της Κάρολαιν έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Ήταν σε δύσκολη θέση. «Δεν το μισώ κιόλας.» Η Έλενα σήκωσε το ένα της φρύδι στα λόγια της φίλης της. «Αυτός είναι και ο λόγος που χώρισα τον Τάιλερ. Δεν μπορούσα να είμαι με κάποιον που δεν συμμεριζόταν την αγάπη μου για το παιδί μου και αυτό τον οδηγούσε σε συμπεράσματα ότι έχω αισθήματα για τον Κλάους. Γι' αυτό και παρακάλεσα τον Ντέιμον να με αλλάξει. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να δω το παιδί μου Έλενα. Νόμιζα ότι ήμουν μικρή και άπειρη για να μεγαλώσω ένα παιδί..»
«Και ο Τάιλερ δεν τον ήθελε.» Ήξερε τα συναισθήματα του Τάιλερ απέναντι στον δημιουργό του και πως είχε αντιδράσει στο νέο ότι η κοπέλα του ήταν μια από τις Εκλεκτές και ότι είχε μείνει έγκυος από τον Κλάους.
«Μου λείπει Έλενα. Μπορεί να μην τον έχω δει ποτέ στην ζωή μου αλλά είναι ένα κομμάτι μου. Το ξέρεις ότι έχω βάλει ντετέκτιβ να τον βρουν?>
«Δεν το ήξερα όχι.» Ψεύτρα! φώναξε η φωνή μέσα της. Φυσικά και το ήξερε. Ο Κλάους το είχε ανακαλύψει από την 1η μέρα που τον είχε στείλει η Κάρολαιν και πληρώνοντάς τον τα διπλά είχε καταφέρει να του κλείσει το στόμα.
«Εσύ!» φώναξε ξαφνικά η Κάρολαιν και έδειξε με το δάχτυλο την Έλενα. «Εσύ ξέρεις που είναι. Έχεις επαφές με τον Κλάους.»
«Ναι αλλά δεν ξέρω που μένουν.» Και άλλα ψέματα. «Μέναμε σε διαφορετικά μέρη και πάντα ο Κλάους ερχόταν σε εμένα. Τον Ντέιμιεν τον έχω δει μονάχα δυο φορές που ήταν μαζί του.»
«Είναι όμορφος?» Το πικραμένο χαμόγελο στα χείλη της Κάρολαιν έκανε την πολλαπλά σπασμένη καρδιά της Έλενας να ραγίσει.
«Είναι υπέροχος. Μια μικρογραφία του Κλάους αλλά είναι εμφανή και τα δικά σου χαρακτηριστικά.» Αυτό τουλάχιστον ήταν αλήθεια.
«Νομίζεις ότι θα τον ξαναδώ ποτέ?» Όμως πριν προλάβει να απαντήσει η Έλενα, η Κάρολαιν συνέχισε:
«Αλλά και να τον ξαναδώ θα με μισεί σίγουρα. Ο Κλάους θα του έχει γεμίσει το μυαλό με ένα σωρό άσχημα πράγματα για εμένα.»
Η Έλενα σηκώθηκε όρθια και πήγε και στάθηκε απέναντι από την φίλη της.
«Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Μπορεί να είναι ότι είναι, να έχει κάνει τα χειρότερα πράγματα σε όλους και ειδικότερα σε εμένα αλλά με βοήθησε όταν το είχα περισσότερο ανάγκη. Το διάστημα που έζησα μαζί του κατάλαβα ένα πράγμα. Δεν θα δηλητηρίαζε το παιδί σας με ψέματα όπως οι δικοί του εκείνον. Ο Κλάους δεν έχει λάβει αγάπη από την οικογένειά του και ξέρει πως είναι. Με το να γεμίσει το μυαλό του γιού σας με ψέματα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Τον αγαπάει πολύ για να το κάνει να περάσει, όσα πέρασε εκείνος. Αν ο Ντέιμιεν σε μισήσει θα είναι δικιά του απόφαση. Ο Κλάους δεν θα του κρύψει την αλήθεια. Ότι τον έδωσες την μέρα που γεννήθηκε επειδή μισούσες τον ίδιο και ότι ήθελες να ζήσεις μια ζωή με τον Τάιλερ. Και είμαι σίγουρη ότι και την μητρική αγάπη που εσύ του αρνήθηκες θα βρει τρόπο να του την δώσει.» Η φωνή της ήταν σταθερή, χωρίς ίχνος συναισθήματος και αυτό τρόμαζε πολύ την Κάρολαιν. Είχε μείνει άφωνη με τα λόγια της. Πρώτη φορά κάποιος τόνιζε τα λάθη της. Συνήθως την παρηγορούσαν.
«Εννοείς θα βρει κάποια για να γίνει η μητέρα του?»
«Δεν μπορώ να σου πω κάτι που δεν ξέρω.» Η Έλενα σήκωσε αδιάφορα τους ώμους της και προσπέρασε τη φίλη της και άνοιξε την εξώπορτα. Λίγο πριν την κλείσει πίσω της γύρισε και κοίταξε την Κάρολαιν. Στεκόταν ακίνητη με το βλέμμα κολλημένο στο πάτωμα. Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της η Κάρολαιν ακούμπησε το κεφάλι της πίσω στην πόρτα και έπεσε στο έδαφος αφήνοντας τα δάκρυα της να τρέξουν. Ανοίγοντας τα μάτια της και αντικρίζοντας το άδειο σαλόνι της άφησε το μυαλό της να τρέξει πίσω στην βραδιά που άρχισαν όλα...

10. Haunted Past






Η Κάρολάιν ήταν απόλυτα εξουθενωμένη. Άλλος ένας καυγάς με τον Τάιλερ στο ενεργητικό της σχέσης τους και θα τον σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια. Αυτή την φορά ήταν έξαλλος μαζί της επειδή είχε πάει στον χορό που διοργάνωνε η οικογένεια του Κλάους. Και δεν φτάνει που πάλι είχε γίνει ο χαμός εκεί, είχε και τις βλακείες του Τάιλερ να την περιμένουν μόλις γυρνούσε. Μπαίνοντας στο σπίτι της και ανοίγοντας το φως δεν περίμενε το θέαμα που αντίκριζε τώρα μπροστά της. Ο Κλάους, έχοντας αλλάξει από το κοστούμι του σε ένα τζιν παντελόνι και μια γκρι μπλούζα στεκόταν στην μέση του διαδρόμου και της χαμογελούσε. Το ένστικτό για την ασφάλεια της μητέρας της ούρλιαζε μέσα της τώρα και προσπάθησε να αφουγκραστεί την ανάσα της χωρίς να κουνηθεί ούτε εκατοστό.
«Δεν είναι εδώ, Κάρολαιν.» Μπορούσε να διαβάσει και την σκέψη τώρα? Πως στο καλό τα έκανε όλα αυτά? «Θα μείνεις εκεί ακίνητη ή θα έρθεις μέσα?» Ο χαλαρός τόνος του απλά τροφοδοτούσε την οργή της.
«Τι κάνεις στο σπίτι μου? Που είναι η μητέρα μου? Γιατί είσαι εδώ?» τον ρώτησε θυμωμένα.
«Η μητέρα σου είναι στο τμήμα. Είχανε ένα απρόοπτο.» Απρόοπτο? Γιατί δεν της άρεσε αυτό?
«Τι έκανες πάλι?» τον ρώτησε γυρνώντας τα μάτια της και κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ποιό το όφελος να τον έδιωχνε αν εκείνος δεν ήθελε να φύγει? Κανένα απολύτως. Αντίθετα, θα έβλαπτε τα ήδη σπασμένα νεύρα της.
«Εγώ τίποτα. Το μικρό μου δημιούργημα όμως επιτέθηκε σε μια κοπέλα. Δεν κρατάς ικανοποιημένο το αγόρι σου, γλυκιά μου? Αυτό έστειλε όλο το αίμα της κατευθείαν στο κεφάλι της. Αυτός ο ψυχάκιας ήξερε πως να την τρελαίνει. Και εκεί που είχε ανοίξει το στόμα της να τον βρίσει, την πρόλαβε.
«Και για να απαντήσω και στην ερώτησή σου για το τι κάνω εδώ... Ειλικρινά δεν ξέρω. Είχα την ανάγκη να σε δω, να σε πείσω ότι η γνώμη που έχεις σχηματίσει για μένα είναι λάθος. Αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι μάταιος κόπος, σωστά?» Η Κάρολάιν δεν πρόλαβε να του απαντήσει πάλι καθώς το κινητό της άρχισε να χτυπάει στην τσάντα της.
«Ναι?» απάντησε γρήγορα και θυμωμένα.
«Κάρολάιν?» Η φωνή του Τάιλερ στην άλλη γραμμή την έκανε να τσαντιστεί και άλλο, αν ήταν δυνατόν!
«Τάιλερ, όχι τώρα.» του γρύλισε.
«Κάρολάιν, έκανα κάτι. Ο Κλάους με ανάγκασε και... πλήγωσα μια κοπέλα.» Ακουγόταν πραγματικά συντετριμμένος αλλά εκείνη την στιγμή η Κάρολάιν είχε μεγαλύτερα προβλήματα.
«Το έμαθα.» του είπε απλά.
«Με μισείς?» Αυτή η ερώτηση δεν είχε μια απάντηση και έτσι προτίμησε την μέθοδο της αποστασιοποίησης.
«Τάιλερ πρέπει να σε κλείσω.»
«Όχι! Με μισείς έτσι? Αλλά εσύ είσαι αυτή που πήγε στον χορό απόψε.»
«Μην αρχίζεις πάλι...» τον παρακάλεσε εξαντλημένα αλλά ο Τάιλερ δεν σταματούσε.
«Μήπως δεν μισείς τον Κλάους όπως λες? Τρέχει κάτι άλλο? Έμαθα ότι χόρεψες μαζί του απόψε. Έμαθα και για το δώρο του.»
«Τότε θα έμαθες ότι του το έδωσα πίσω. Και δεν έχω όρεξη να πούμε τα ίδια ξανά.» του είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Κάρολάιν, άκουσέ με...»
«Όχι, εσύ άκουσέ με! Είναι αργά, θέλω μόνο να κοιμηθώ και εσύ είσαι έτοιμος για δεύτερο γύρο καυγά πάνω στο ίδιο θέμα που καυγαδίσαμε πριν λίγο. Αν εσύ έχεις όρεξη, μπράβο σου. Εγώ δεν έχω!» Του φώναξε και πάτησε το πλήκτρο του τερματισμού πετώντας και την συσκευή στο πάτωμα με δύναμη.
«Σε έκανα να τσακωθείς με το αγόρι σου?» της είπε δήθεν θλιμμένα.
«Εσύ τον έκανες να βλάψει την κοπέλα?»
«Δεν την σκότωσε.»
«Αυτό δεν απαντά στην ερώτησή μου. Εσύ τον ανάγκασες? Γιατί? Οι αθώες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία για σένα?» Δεν ήξερε τι την είχε πιάσει και του έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις.
«Όχι. Μόνο όσες με ενδιαφέρουν έχουν. Και ναι, εγώ τον ανάγκασα. Πως αλλιώς θα βρισκόμουν μόνος μαζί σου?»
«Είσαι άρρωστος!»
«Μην περιμένεις να προσπαθήσω να αρνηθώ την φύση μου, γλυκιά μου. Πέρασα χρόνια μέχρι να την αποδεχτώ.» της είπε χαμογελώντας. «Αυτό...» της έδειξε το βραχιόλι που του είχε επιστρέψει με... όχι και τόσο ωραίο τρόπο. «Ανήκει σε εσένα.»
«Δεν το θέλω.»
«Δεν σου ζήτησα να το πάρεις.» της απάντησε και το ακούμπησε πάνω στον καθρέφτη. «Όχι άλλα καυστικά σχόλια?»
«Σε μισώ. Για όσα έχεις κάνει σε όλους μας.» του είπε κουρασμένα. «Άσε τον Τάιλερ ελεύθερο.»
«Όχι.»
«Γιατί είσαι τόσο κακός? Εσύ είσαι που ήρθες εδώ να με πείσεις ότι έχω λάθος άποψη για σένα!»
«Όχι με το να αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο.»
«Και πώς? Θα μου πεις την ιστορία της ζωής σου για τον πως κατέληξες ένας ψυχοπαθής δολοφόνος? Πως οι γονείς σου δεν σε αγαπούσαν και...» Σε δευτερόλεπτα η Κάρολάιν βρέθηκε με την πλάτη πάνω στην πόρτα και τον χέρι του Κλάους να σφίγγει ασφυκτικά τον λαιμό της κάνοντάς την να βγάλει μια πνιχτή κραυγή.
«Μην μιλάς για τους γονείς μου!»
«Ω, χτύπησα νεύρο, σωστά?» του είπε σηκώνοντας το φρύδι της.
«Κάρολάιν!» την προειδoποίησε αλλά η Κάρολάιν ήταν ήδη έτοιμη για επίθεση.
«Ω, το φτωχό αγοράκι που η μαμά του...»
Τα χείλη του σύνθλιψαν τα δικά της σε ένα παρατεταμένο φιλί που την έκανε να χάσει τα λόγια της. Να την σκοτώσει το περίμενε, να την φιλήσει όμως όχι. Και φιλούσε τόσο ωραία. Ένιωσε πεταλούδες στο στομάχι της και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να σταματήσει να τον φιλάει. Προσπάθησε βέβαια, με όλες τις δυνάμεις τις, αλλά μάταια. Όλος ο θυμός που έβραζε μέσα της εδώ και ώρες, για τον Τάιλερ, τον Κλάους, τα πάντα είχε γίνει ανεξέλεγκτος και είχε βρει διέξοδο μέσα από το φιλί που μοιραζόταν τώρα με τον Κλάους.
«Ακόμα σε μισώ.» μουρμούρισε καθώς τα χέρια της χάιδευαν το πρόσωπό του.
«Συνέχισε να το λες Κάρολάιν. Μπορεί στο τέλος να το πιστέψεις.» της είπε χαμογελώντας ενώ έσερνε τα χείλη του πάνω στο δέρμα του λαιμού της κάνοντάς την να ανατριχιάσει ολόκληρη.
«Έτσι κάνεις εσύ?» τον ρώτησε ξέπνοη. «Όταν ακούς κάτι που δεν σε συμφέρει βρίσκεις τρόπο να απασχολείς τον ομιλητή σου?»
«Πραγματικά δεν ξέρεις πότε να κλείνεις το όμορφο στοματάκι σου, έτσι δεν είναι γλυκιά μου?» την ρώτησε με σηκωμένο το ένα του φρύδι φέρνοντας τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της. Η Κάρολάιν μπορούσε να νιώσει την καυτή ανάσα του στο πρόσωπό της. «Μμμ... για να δούμε τι μπορώ να κάνω για αυτό.> της ψιθύρισε ενώ την φιλούσε ξανά. Και αυτό το φιλί δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Ήταν πιο αργό, πιο αισθησιακό και - για όνομα - ακόμα πιο ερωτικό. Τα χέρια του αναζήτησαν το φερμουάρ στο πίσω μέρος του φορέματός της και με απαλές κινήσεις το άφησε να γλιστρήσει στο πάτωμα. Η Κάρολάιν δεν τον σταμάτησε. Δεν προσπάθησε καν. Ήξερε ότι θα πάλευε μια χαμένη μάχη. Το σώμα της είχε την δική του θέληση και δεν επέτρεπε στην λογική της να συμμετάσχει. «Είσαι τόσο όμορφη, γλυκιά Κάρολάιν...» Ένιωθε τα μάτια του πάνω στο κορμί της και ίσως για πρώτη φορά, ήξερε ότι εννοούσε αυτό που έλεγε. Ο τρόπος που την κοίταζε εξάλλου δεν άφηνε αμφιβολίες. Σαν να ήταν κάτι πολύτιμο για εκείνον. Ίσως ήταν ακόμα ένας ευσεβής πόθος για την Κάρολάιν αλλά ήθελε πραγματικά να σημαίνει κάτι για αυτόν τον άντρα. Πιάνοντάς τον από το χέρι απαλά τον οδήγησε στο δωμάτιο της. Ανέβηκαν τις σκάλες και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της από πίσω και άρχισε να μοιράζει υγρά φιλιά στο πίσω μέρος του λαιμού της και στους ώμους της. Η Κάρολάιν έκλεισε τα μάτια της και παραδόθηκε στην γλυκιά ηδονή που της δημιουργούσαν τα δροσερά χείλη του πάνω στην σάρκα της που έκαιγε από επιθυμία. Γυρνώντας προς το μέρος του τώρα του έβγαλε την μπλούζα και τον κοίταξε στα μάτια. Ήξερε ότι ήταν λάθος, αλλά δεν μπορούσε να την νοιάξει. Ο Κλάους την σήκωσε, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από την μέση του και την ξάπλωσε στο κρεβάτι.
«Γλυκιά Κάρολάιν...» Η φωνή του ήταν βαθιά και έκανε την Κάρολάιν να ριγήσει από τον πόθο. Άρχισε να φιλάει τον λαιμό της κατεβαίνοντας όλο και πιο κάτω μέχρι που έφτασε στο στομάχι της.
«Σε παρακαλώ...» του ψιθύρισε η Κάρολάιν.
«Παρακαλώ τι?» την πείραξε ο Κλάους. Δεν του απάντησε. Σήκωσε το πρόσωπό του στο δικό της και με τρεμάμενα χέρια του ξεκούμπωσε το παντελόνι. Δεν της έκανε εντύπωση που δεν φορούσε εσώρουχο. Μάλιστα το περίμενε. Κούνησε προκλητικά τους γοφούς της, κάνοντάς το προσφάτως εκτεθειμένο του σημείο να τριφτεί πάνω της και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. Ο Κλάους προσπάθησε. Αλήθεια προσπάθησε να διαρκέσει περισσότερο όλο αυτό. Αλλά η αίσθηση του υγρού της κέντρου πάνω του τον αποτελείωσε. Μπήκε μέσα της αφήνοντας μια βαθιά ανάσα και ένιωσε τα νύχια της να σκίζουν την σάρκα στην πλάτη του. Η Κάρολάιν βρισκόταν στον Παράδεισο. Ή μάλλον στην Κόλαση. Δεν μπορούσε να αποφασίσει σε ποιό από τα 2. Ήταν λεπτή η γραμμή που τα χώριζε. Ο Κλάους κινούνταν ρυθμικά μέσα της και δεν μπορούσε να νοιαστεί για οτιδήποτε άλλο παρά μόνο για τα πράγματα που την έκανε να αισθάνεται. Ένα μικρό στρώμα ιδρώτα είχε καλύψει τα κορμιά τους και ο μόνος ήχος που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν οι βαθιές και κοφτές τους ανάσες. Ο Κλάους την ένιωσε να σφίγγεται γύρω του και ήξερε ότι πλησίαζε. Και εκείνος ήταν κοντά. Η Κάρολάιν μην μπορώντας να κρατηθεί άλλο φώναξε το όνομά του ενώ ένα άγριο κύμα ευχαρίστησης την χτυπούσε αλύπητα και τον άκουσε να φωνάζει και εκείνος το δικό της δευτερόλεπτα αργότερα μετά από εκείνη.
Κανένας από τους 2 δεν μίλησε ενώ προσπαθούσαν να ελέγξουν τις έξαλλες ανάσες τους. Ο Κλάους σηκώθηκε αργά από πάνω της και άρχισε να ντύνεται. Η Κάρολάιν τράβηξε το σεντόνι πάνω της προσπαθώντας να καλύψει την γύμνια της - δεν είχε νόημα πλέον αλλά αισθανόταν ότι το σεντόνι μπορούσε να την προστατέψει από τις τύψεις αυτού που μόλις είχε κάνει - ενώ έσκυβε το κεφάλι της κοιτώντας τα μπλεγμένα της δάχτυλα. Αμήχανη σιωπή έπεσε στο δωμάτιό της.
«Να μαζέψεις το φόρεμά σου από το σαλόνι. Μην το ξεχάσεις.» της είπε απαλά σπάζοντας την σιωπή. Η Κάρολάιν σουφρώνοντας τα χείλη της κούνησε καταφατικά το κεφάλι αποφεύγοντας το βλέμμα του. Εκείνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι, έφερε τον δείκτη του κάτω από το σαγόνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει.
«Θα τα ξαναπούμε Κάρολάιν. Και μην ντρέπεσαι για ότι έγινε. Το ήθελες και εσύ.» της είπε γλυκά και βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσε την εξώπορτα να κλείνει πίσω του και πέφτοντας πίσω στο μαξιλάρι της, η Κάρολάιν άφησε τα δάκρυά της να τρέξουν...


Οι επόμενοι μήνες εξελίχθηκαν μέσα σε ζαλάδες, εμετούς, καυγάδες, και με την Κάρολάιν να προσπαθεί να εξηγήσει σε όλους, ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό πως γινόταν να ήταν έγκυος στο παιδί του Κλάους.
«Είσαι μια από τις Εκλεκτές, Κάρολάιν.» Της είχε πει ένα βράδυ που είχε ξαναεμφανιστεί στο σπίτι της.
«Και τι στο καλό σημαίνει αυτό τώρα? Είμαι βρικόλακας, πως γίνεται?» τον ρώτησε εκείνη ενώ έριχνε κρύο νερό στο πρόσωπό της προσπαθώντας να ηρεμήσει το διαταραγμένο της στομάχι.
«Μα για αυτό ακριβώς μπορείς να κυοφορήσεις ένα μικρό υβρίδιο. Γιατί είσαι πολύ δυνατή! Και γίνεται γιατί φέρνεις το χάρισμα στο αίμα σου. Όταν μεταμορφώνεσαι, οι ιδιότητες του αίματος παραμένουν. Απλά δεν θα γεννήσεις φυσιολογικά αλλά με κάτι σαν καισαρική.» της είχε πει και ο τόνος του δεν της επέτρεπε να κάνει περαιτέρω ερωτήσεις πάνω στο θέμα.
«Σαν καισαρική… Διαφωτιστικότατο!» μουρμούρισε. Καλά να πάθει όμως! Είχε κάνει ένα λάθος μια νύχτα που δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό της και τώρα το πλήρωνε. Ακριβά. Το να είναι μια από τις "Εκλεκτές" της είχε στοιχήσει τον Τάιλερ. Όταν είχε μάθει ότι είχε κοιμηθεί με τον Κλάους δεν δέχτηκε να ακούσει ούτε λέξη και είχε φύγει.
Οι φίλοι της πάλι το είχαν αντιμετωπίσει αλλιώς. Η Έλενα, αν και την είχε βλάψει τόσο το μόνο που την ένοιαξε ήταν να μην της έχει κάνει κακό. Ο Στέφαν ήταν τρομερά απογοητευμένος από εκείνη και φρόντιζε να το δείχνει, ο Ντέιμον αφού είχε ξεπεράσει τον πρώτο θυμό του, το αντιμετώπιζε καλά και η Μπόνι είχε κόψει κάθε επαφή. Όταν είχαν μάθει όμως ότι κουβαλούσε ένα μικρό υβρίδιο στα σπλάχνα της όλοι είχαν ξεχάσει τα πάντα και έκαναν τα αδύνατα - δυνατά να την βοηθήσουν.
«Υπάρχουν και άλλες?» Η ερώτηση την βασάνιζε μέρες τώρα αλλά δεν τον είχε δει καθόλου για να της πει. Δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να μάθει την απάντηση. Δεν ήθελε να υπάρχουν δεκάδες σαν και εκείνη. Για έναν διεστραμμένο ρόλο της άρεσε να είναι τόσο ξεχωριστή.
«Λένε ότι γεννιέται μία κάθε 10.000 χρόνια. Αλλά το αν θα επιβίωνε από κάτι τέτοιο είναι άγνωστο. Είσαι η πρώτη που συναντώ όμως.» Αυτό τώρα πως έπρεπε να το πάρει? Προτίμησε να το προσπεράσει.
«Άρα είσαι γέρος!» Άκουσε το χαμηλό γέλιο του. «Και πως και δεν έψαξες να τις βρεις?» τον ρώτησε κλείνοντας το φως του μπάνιου και μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα,.
«Δεν πίστευα σε αυτόν τον θρύλο μέχρι σήμερα. Και πάλι, ένα μωρό κάθε 10.000 χρόνια? Προτίμησα το σχέδιο με το αίμα της σωσία.» Δεκάδες υποτελείς του είναι προφανώς καλύτεροι από έναν.
«Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση?» του είπε τραβώντας τα σκεπάσματα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι της. Ο Κλάους ήρθε και κάθισε δίπλα της. «Το ξέρεις ότι μπορώ να το ρίξω, έτσι?» Δε τον ρωτούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι μπορούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι το ήθελε. Εξάλλου η Μπόνι είχε βρει ένα ξόρκι που θα έκανε την δουλειά. Αν το έπαιρνε βέβαια πρώτα απόφαση η Κάρολάιν.
«Δεν μπορείς.» της είπε απομακρύνοντας μερικές τούφες από το πρόσωπό της. «Μπορεί να είσαι αρκετά δυνατή να το γεννήσεις αλλά όχι και να το σκοτώσεις. Θα πεθάνεις μαζί του.» Ο τόνος του ήταν σοβαρός μα χαλαρός και η Κάρολάιν ήξερε καλά τον λόγο. Σε αυτή τη δύσκολη θέση δεν ήθελε να την ταράζει. Αν και ήταν... ένα σωρό άσχημα πράγματα μεταξύ των οποίων δολοφόνος και άσπλαχνος, με εκείνη ήταν αρκετά καλός. Έπρεπε να ομολογήσει ότι είχε δει και μια ευαίσθητη πλευρά του.
«Δεν θέλω να το μεγαλώσω.» του είπε ειλικρινά.
«Το ξέρω.»
«Θέλω τον Τάιλερ.»
«Το ξέρω.»
Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο με κανέναν από τους δυο να ξέρει τι να πει. Είχαν μπλεχτεί σε μια περίεργη κατάσταση και τα λόγια, όσο παρηγορητικά και αν ήταν, δεν βοηθούσαν.
«Θα το γεννήσω.» του είπε τελικά. «Αλλά θα το πάρεις μακριά μου. Και εσύ θα φύγεις μακριά μας. Θα το γεννήσω, θα φύγεις και θα μας αφήσεις ήσυχους να ζήσουμε με τον Τάιλερ.» Ας έλεγε μόνο ναι...
«Τη ζωή του παιδιού μας για την ελευθερία του υβριδίου σου?»
«Παιδιού Σου.» Τον διόρθωσε η Κάρολάιν. Δεν ήθελε κανένα συναισθηματικό ή οποιοδήποτε άλλου τύπου δεσμό με το πράγμα που μεγάλωνε μέσα της. Και σίγουρα αυτό το... ότι και αν ήταν, δεν ήταν παιδί της. «Και ναι. Αν θες να γεννηθεί αυτό το πλάσμα.»
Τον κοίταξε στα μάτια και είδε την εσωτερική μάχη που γινόταν μέσα του. Ότι και να διάλεγε θα έχανε κάτι στην πορεία. Τον είδε να σηκώνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα της.
«Θα αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο και θα πάρω το παιδί μακριά σου.» της είπε τελικά και ένα αίσθημα ανακούφισης κατέβαλε στην Κάρολάιν.
«Ευχαριστώ.» του είπε και του χάρισε ένα κουρασμένο χαμόγελο.
«Αν και νομίζω ότι δεν θα το σκότωνες. Αγαπάς πολύ την ζωή σου για να την βάλεις σε κίνδυνο.» Ίσως είχε δίκιο. Αλλά δεν θα το παραδεχόταν μπροστά του.
«Μην με προκαλείς.» του είπε προσπαθώντας να ακουστεί απειλητική αλλά καταλήγοντας σε χασμουρητό.
«Καληνύχτα Κάρολάιν.» Ήταν έτοιμος να φύγει όταν κάτι που τριβέλιζε το μυαλό της Κάρολάιν δεν άντεξε να μείνει θαμμένο και βγήκε στην επιφάνεια.
«Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα? Θα βρίσκομαι υπό διαρκή παρακολούθηση? Γιατί μην νομίζεις ότι δεν είδα τα υβρίδιά σου έξω από το σπίτι μου.» Τις τελευταίες μέρες την ακολουθούσαν παντού. Από το Grill, στο σπίτι της Έλενα και σπίτι της. Όπου και αν πήγαινε. Αν και κρατούσαν κάποια απόσταση και τους ευγνωμονούσε για αυτό. Δεν ήθελε υβρίδια να μπλέκονται στα πόδια της.
«Μέχρι να γεννήσεις ναι.» Και αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις πριν χαθεί από το οπτικό της πεδίο.


Έξι μήνες μετά την μικρή τους ... επαφή και 4 μετά την συζήτηση στο δωμάτιο της, η Κάρολάιν βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με τα ουρλιαχτά της να διαταράσσουν την ησυχία της νύχτας.
«Κάρολάιν, κάνε λίγο υπομονή. Σε λίγο όλα αυτά θα τελειώσουν...» της είπε απαλά η Έλενα που στεκόταν δίπλα της κρατώντας της το χέρι.
«Δεν μπορεί κάποιος να βγάλει αυτό το πράγμα από μέσα μου?» φώναξε η Κάρολάιν ενώ ένα νέο κύμα πόνου έσκιζε τα σωθικά της σαν μαχαίρι.
«Πρέπει να περιμένεις έως ότου το παιδί να είναι σε θέση τοκετού. Όταν γίνει αυτό, θα στο πάρει η Μάγια.» της είπε ο Κλάους που βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου, συγκεκριμένα κάτω από την κάσα της πόρτας έχοντας γείρει στα πλάγια και κοιτώντας την σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά του.
«Γιατί δεν το βγάζουν τώρα?» ρώτησε ανάμεσα στα κλαψουρίσματά της η Κάρολάιν.
«Γιατί υπάρχει κίνδυνος για το μωρό.»
«Και τι μας νοιάζει εμάς για τον σπόρο σου? Βγάλε αυτό το πράγμα από μέσα μου, να το πάρεις, να εξαφανιστείς και να σταματήσω να πονάω!» του φώναξε εκείνη αλλά ο Κλάους την αγνόησε.
«Πως πάμε Μάγια?» ρώτησε την μαία / μάγισσα που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της Κάρολάιν.
«Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι. Ξανθούλα, ξεκίνα να σπρώχνεις.» είπε στην Κάρολάιν κάνοντας τον Κλάους να χαζογελάσει.
«Πάψε!» του φώναξε η Κάρολάιν «Εσύ φταις για όλα! Και εσύ...» απευθύνθηκε τώρα στην Μάγια, δείχνοντάς την με το δάχτυλό της. «Μην με ξαναπείς ξανθούλα!»
«Ωραία, σπρώξε τώρα!» της απάντησε η Μάγια και η Κάρολάιν ένιωσε την Έλενα να σφίγγει το χέρι της και άρχισε να αναπνέει ρυθμικά. Η Μάγια κρατώντας ένα περίτεχνο αντικείμενο στα χέρια της έσκισε το μικρό εξόγκωμα στην κοιλιά της. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που αν δεν ήταν ο φρικιαστικός πόνος και το άπλετο αίμα η Κάρολάιν θα ορκιζόταν ότι δεν συνέβη τίποτα ποτέ. Την στιγμή που αυτό το κρύο αντικείμενο έκοψε το δέρμα της, πήρε στην Μάγια το πολύ 10 δεύτερα να απομακρύνει το παιδί από το σώμα της και να κόψει τον ομφάλιο λώρο και το πολύ άλλα 10" για να κλείσει η τομή. Το κλάμα του γιού της αντήχησε στο σπίτι της Σερίφη. Ευτυχώς που εκείνη είχε ψυχαναγκαστεί να λείπει και να μην θυμάται τίποτα από την εγκυμοσύνη της κόρης της.
«Κάρολάιν!» φώναξε η Μπόνι καθώς έμπαινε σαν σίφουνας στο δωμάτιο για να δει την φίλη της να πίνει από το αίμα του Ντέιμον που βρισκόταν και εκείνος τόση ώρα στο δωμάτιο σιωπηλός.
«Και τώρα τι?» ρώτησε ο Ματ.
«Τώρα θα τραφεί και θα κοιμηθεί. Η διαδικασία ήταν επίπονη για να την αντέξει ακόμα και ως βρικόλακας και της ρούφηξε όλη την ζωή από μέσα της. Για να μην αναφέρω την αφαίμαξη από το ίδιο της το παιδί.» είπε ο Ντέιμον κοιτώντας την μικρή μάζα ανθρώπινης σάρκας στα χέρια της Μάγιας.
«Το ήξερε όταν συμφώνησε.» του είπε απλά ο Κλάους περιμένοντας την Μάγια να του δώσει τον γιό του.
«Ότι θα τη σκίζατε στα δυο?» τον ρώτησε θυμωμένα ο Στέφαν.
«Δεν την σκίσαμε στα δυο. Ήταν μέρος της συμφωνίας για να περάσει την αιωνιότητα μαζί με το αγαπημένο της υβρίδιο. Και εξάλλου για βρικόλακας μια χαρά γέννησε. Φυσιολογικότατα.»
Η Κάρολάιν τόση ώρα αδυνατούσε να συμμετέχει σε ότι διαδραματιζόταν γύρω της παρόλο που είχε πλήρη επίγνωση των όσων γίνονταν. Είδε την Μάγια να δίνει το παιδί στον Κλάους και εκείνον να εξαφανίζεται μάσα στην νύχτα. Και αυτό ήταν το τελευταίο που είδε πριν να κλείσει τα μάτια της και ξυπνήσει στην νέα της ζωή που ονειρευόταν στο πλευρό του Τάιλερ....

11.That's not a crib...


Η Έλενα πριν ακόμα μπει στο σπίτι των Σαλβατόρε μπορούσε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο θόρυβος που ερχόταν από το εσωτερικό του μπορούσε μόνο να συγκριθεί με τον θόρυβο που κάνουν οι εργάτες του δήμου όταν τρυπούν τον δρόμο για να χτίσουν καινούργια πεζοδρόμια. Φωνές και έπιπλα που σίγουρα μετακινούνταν συνέχεια χάριζαν στην Έλενα τον πρώτο της πονοκέφαλο. Τι στο καλό συμβαίνει? μουρμούρισε πρoτού ανοίξει την πόρτα και βρεθεί αντιμέτωπη με το χάος. Το μεγάλο σαλόνι είχε γεμίσει με κάθε λογής παιδικά έπιπλα και αντικείμενα ενώ κάπου μέσα στην τεράστια άμαξα-κρεβάτι που κοσμούσε την μέση του σαλονιού, μπορούσε να διακρίνει την κόρη της να παίζει με έναν υπερμεγέθη αρκούδο υπό την επίβλεψη της Κάθριν που στεκόταν από πάνω της. Το βλέμμα της Έλενας σάρωνε το μεγάλο δωμάτιο ψάχνοντας απελπισμένα ένα δρόμο ανάμεσα σε τσάντες και έπιπλα για να φτάσει την κόρη της ενώ δεκάδες άνθρωποι μπαίνανε και βγαίνανε φέρνοντας και άλλα. Θα ξεφόρτωναν όλο το τεράστιο φορτηγό που ήταν παρκαρισμένο απέξω?
«Μην προσπαθήσεις να έρθεις!» της φώναξε κάπου μέσα στον πανικό η Κάθριν.
«Κάθριν, τι στο καλό συμβαίνει εδώ?»
«Ο Ντέιμον πήγε για ψώνια.» Δεν χρειάστηκε να της πει τίποτα άλλο. Ο Στέφαν προφανώς τον είχε αφήσει μόνο και ανεξέλεγκτο και ορίστε τα αποτελέσματα! Ω, θα άκουγε έναν εξάψαλμο...
«Που είναι ο Στέφαν?» φώναξε στην Κάθριν που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στα χιλιάδες παιχνίδια.
«Δεν είναι εδώ. Δεν ξέρω που είναι. Ο Ντέιμον δεν μου είπε.»
«Και που είναι αυτός τώρα?» Αυτός και αν ήθελε εξάψαλμο!
«Πάνω, κάτι βάφει αν κρίνω από την μυρωδιά.» Ωραία, γιατί σίγουρα την είχε βαμμένη αν τον έπιανε στα χέρια της. Προσπαθώντας να ανέβει ένα εκκολαπτόμενο Έβερεστ από τσάντες για να φτάσει στον πάνω όροφο ευγνωμονούσε την τύχη της για το γεγονός ότι ήταν βρικόλακας. Αποκλείεται να είχε τέτοια ισορροπία σαν άνθρωπος. Φτάνοντας στην κορυφή της σκάλας βρήκε τον στόχο της 2 πόρτες μακριά από το δωμάτιο της. Εκεί, πασαλειμμένος από την κορυφή ως τα νύχια με ένα απαλό ροζ χρώμα και ανεβασμένο σε μια σκάλα είδε τον Ντέιμον να προσπαθεί να κολλήσει μια τεράστια ταπετσαρία.
«Τι στο καλό κάνεις?» τον ρώτησε θυμωμένα. Ο Ντέιμον γύρισε και την κοίταξε με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του.
«Γεια σου και εσένα, Έλενα. Σαν τι φαίνεται ότι κάνω? Ο Στέφαν έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση και εγώ προσπαθώ να τελειώσω το δωμάτιο της κόρης σου.»
Από όλες τις απαντήσεις που περίμενε η Έλενα, αυτή ήταν η λιγότερο πιθανή. Ο Ντέιμον να ενδιαφέρεται για το παιδί της και ο Στέφαν εξαφανισμένος? Το αντίθετο περίμενε.
«Δεν ξέρεις που είναι ο Στέφαν?»
«Όχι Έλενα. Όπως επίσης δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσει.»
«Τι είναι όλες αυτές οι σακούλες που έχουν κατακλύσει το σαλόνι?»
«Βλέπεις, η λίστα που μου έδωσες ήταν λίγο... ημιτελής. Έτσι ρώτησα, μου είπαν τι θέλει ένα μωρό στην ηλικία των 5 μηνών και... Ορίστε! Η κόρη σου τώρα θα μπορεί να μείνει στο Boarding House.»
«Συγνώμη, αλλά αυτά φτάνουν για ολόκληρη μονάδα φιλοξενίας νεογνών! Γιατί δεν σε συγκράτησε ο Στέφαν?» Η Έλενα ήταν απελπισμένη. Δεν θα έκανε την κόρη της ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο και σίγουρα δεν θα μεγάλωνε ανάμεσα σε τόσα άχρηστα πράγματα. Γιατί αμφέβαλλε αν τα μισά από τα οποία είχε πάρει ο Ντέιμον μπορούσαν πραγματικά να ήταν χρήσιμα. Ο Ντέιμον όμως ακούγοντας τα λόγια της άρχισε να γελά δυνατά, εξαγριώνοντας ακόμα περισσότερο την Έλενα που το μόνο που ήθελε ήταν να τον βάλει να καταπιεί όλο τον κουβά με την μπογιά.
«Και να τον άφηνα, δεν θα μπορούσε.» της είπε γλυκά όταν σταμάτησε να γελά. «Όση ώρα έκανα ψώνια ο αγαπημένος σου ήταν έξω.»
«Γιατί?» Αυτό δεν ακουγόταν σαν κάτι που θα έκανε ο Στέφαν. Εκτός και αν του είχε κάνει κάτι.
«Τον τσάντισα.» Τι πρωτότυπο! Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση ούτε αυτό? αναρωτήθηκε από μέσα της η Έλενα.
«Αυτό θα μου πεις μόνο?»
«Ναι!» της είπε κουνώντας το κεφάλι του και επιστρέφοντας στην δουλειά του.
«Και τι είναι αυτό το τεράστιο έκτρωμα που μοιάζει με άμαξα στη μέση του σαλονιού?» Μέσα σε αυτό το πράγμα που ήταν τώρα η κόρη της μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι κάτοικοι του σπιτιού.
«Α, αυτό! Λέγεται κούνια αν δεν κάνω λάθος!» της είπε ειρωνικά χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει.
«Αυτό δεν είναι κούνια!» ούρλιαζε εκείνη. Το να συζητάει με τον Ντέιμον το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να καταλήξει έγκλειστη σε φρενοκομείο.
«Ω ναι, είναι. Η Έλενα την διάλεξε.» Οι βρικόλακες μπορούν να πάθουν σοκ? Αν μπορούσαν η Έλενα μόλις βίωνε το πρώτο της. Ή μάλλον το δεύτερο. Μην ξεχνάμε την στιγμή που είχε βρει τα αδέρφια στο σαλόνι της.
«Η Έλενα?» τον ρώτησε χωρίς να είναι βέβαιη αν ήθελε να ακούσει την απάντηση.
«Ντέιμον?» Και οι 2 γύρισαν να δούνε την μικρή ξανθιά κοπέλα που βρισκόταν τώρα στην είσοδο του δωματίου.
«Αυτή η Έλενα! Έλενα να σου γνωρίσω την Έλενα.» Έκανε τις απαραίτητες συστάσεις ο Ντέιμον κατεβαίνοντας από την πτυσσόμενη σκάλα.
«Χάρηκα.» είπε η ξανθιά κοπέλα κοιτώντας την Έλενα. «Τελειώσαμε.» συνέχισε απευθυνόμενη τώρα τον Ντέιμον που στεκόταν μπροστά της.
«Ωραία.» της είπε χαρίζοντας της ένα υπέροχο χαμόγελο και βάζοντας έναν φάκελο στα χέρια της. «Ευχαριστώ για όλα.»
«Παρακαλώ.» του χαμογέλασε πίσω και κάνοντας μεταβολή έφυγε από το δωμάτιο.
«Έλενα? Αλήθεια?» τον ρώτησε με ύφος και σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος της.
«Αφού έτσι την λένε.» της είπε σηκώνοντας τους ώμους του δήθεν αθώα.
«Ω, τώρα κατάλαβα. Προτίμησες να φλερτάρεις με την κοπέλα αντί να ψωνίσεις και αποφάσισες να την αφήσεις να σου πουλήσει ότι ήθελε.» Ήταν τελείως τσαντισμένη και δεν ήξερε τον λόγο. Γιατί δεν είχε θελήσει να μάθει πως στο καλό μπορούσε να ελέγξει τα αυξημένης έντασης συναισθήματά της? Χαζή Έλενα.
«Ακούγεσαι σαν να ζηλεύεις.» Και το ηλίθιο χαμόγελό του δεν βοηθούσε!
«Σε παρακαλώ!» του είπε πειραγμένα.
«Ζηλεύεις Έλενα.» επέμεινε ανεβαίνοντας πάλι στην σκάλα και γυρνώντας στην δουλειά του.
«Α ναι, τι να ζηλέψω? Δεν έχουμε τίποτα.» Ο Ντέιμον λάτρευε να την βλέπει έτσι τσαντισμένη. Μερικές φορές μπορούσε να ξεχάσει πόσο τον είχε πληγώσει αρκεί να κοίταζε αυτά τα μεγάλα καστανά μάτια. Όμως δεν θα της συγχωρούσε ένα πράγμα. Αυτό που του είπε το βράδυ στον χορό. Το ίδιο πράγμα που θα χρησιμοποιούσε εναντίον της τώρα.
«Μπορεί αυτό να είναι το πρόβλημά σου.» της είπε αφήνοντας την άφωνη. Δεν πίστευε ποτέ ότι ο Ντέιμον θα χρησιμοποιούσε τα λόγια της εναντίον της. Και ειδικά για κάτι το οποίο είχε μετανιώσει την στιγμή που το είπε και είχε ζητήσει συγνώμη. Τον είχε ικανό για όλα αλλά όχι και γι' αυτό. Το θλιμμένο της βλέμμα έκανε ζημιά στην καρδιά του Ντέιμον αλλά δεν θα της έδινε την ευκαιρία να ξεφύγει με κάτι τόσο απλό.
«Το βράδυ θα πάω με την μικρή στην Τζένα. Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσουμε.» του είπε χαμηλά και με σκυμμένο το κεφάλι καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.
«Έλενα?» την σταμάτησε στα μισά αλλά δεν γύρισε να τον κοιτάξει. «Πως λένε την κόρη σου?» Άλλη μια ερώτηση που δεν περίμενε. Αλλά λογικό δεν ήταν? Δεν τους είχε δώσει ούτε ένα στοιχείο.
«Δεν την έχω βαφτίσει. Αλλιώς θα σας το έλεγα.» Η πλάτη της ήταν ακόμα γυρισμένη σε εκείνον αλλά μπορούσε να νιώσει το βλέμμα του να τρυπάει την πλάτη της.
«Δεν θα την βαφτίσεις?» Η συζήτηση ήταν γελοία. Πριν 2 δευτερόλεπτα ήταν έτοιμοι να ξεριζώσουν ο ένας την καρδιά του άλλου και τώρα μιλούσαν απλά για το παιδί σαν φιλαράκια. Και η απορία του Ντέιμον ήταν μια από τις ερωτήσεις που έκανε και η ίδια στον εαυτό της.
«Δεν ξέρω Ντέιμον.» του είπε και γύρισε να τον κοιτάξει. Τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά του για λίγο μη μπορώντας κανείς να τραβήξει το βλέμμα του. Μαζεύοντας όλο το θάρρος του, ο Ντέιμον κοίταξε αλλού πρώτος.
«Ως το βράδυ θα έχω τελειώσει. Η κόρη σου θα μπορεί να κοιμηθεί εδώ.»
«Ευχαριστώ.» του είπε δειλά. «Αλήθεια.»
«Παρακαλώ.»
Η Έλενα έκανε μεταβολή και να βγήκε από το δωμάτιο. Ξαφνικά το σπίτι της φάνηκε ασφυκτικά μικρό. Έφερε τα χέρια στον λαιμό της σε μια προσπάθεια να ελέγξει τον εαυτό της. Δεν θα έκλαιγε. Όχι! Θα έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και δεν θα έκλαιγε. Δεν θα χάριζε τα δάκρυά της ούτε στον Στέφαν ούτε στον Ντέιμον. Κατεβαίνοντας όμως την σκάλα και βλέποντας το κοριτσάκι της να είναι ξαπλωμένο στην τεράστια κούνια και την Κάθριν να του τραγουδάει ένα νανούρισμα σε μια άγνωστη γλώσσα άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα. Η Κάθριν, η ψυχοπαθής σκύλα που την είχε απειλήσει ουκ ολίγες φορές, εκείνη που είχε παίξει με δυο αδέρφια που σκοτώθηκαν για χάρη της, που είχε καταστρέψει και χρησιμοποιήσει πολλούς ανθρώπους ήταν τώρα τόσο καλή με εκείνη και την μικρή. Ίσως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Ίσως και τα αδέρφια να άλλαζαν. Να δεχόντουσαν τις επιλογές της και το ότι είχε κάνει. Ίσως και όχι. Ο χρόνος θα έδειχνε...

12. Brotherhood


Η δύση του ηλίου ήταν πάντα η πιο δύσκολη περίοδος για τον Ντέιμον. Η ώρα που τα πλάσματα του σκότους βγαίνανε για να "παίξουν". Κλεισμένος στο δωμάτιο του αφού είχε τελειώσει την τακτοποίηση του δωματίου της κόρης της Έλενα, αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι και ένα βιβλίο αφουγκράζονταν τους ήχους του σπιτιού. Η Έλενα δεν είχε ξαναμπεί στο δωμάτιο της κόρης της. Μετά την μικρή τους συζητήσει είχε ξαναφύγει -άγνωστο για που- για να γυρίσει λίγες ώρες αργότερα, να πάρει την μικρή που είχε ετοιμάσει η Κάθριν και να πάνε στης Τζένας. Χμ... αυτό θα είχε πλάκα.
«Ντέιμον?» ακούστηκε η φωνή του Στέφαν έξω από την πόρτα. Μετά τον πρωινό καυγά τους ο Ντέιμον πίστευε ότι θα περνούσε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να του ξαναμιλούσε ο αδερφός του.
«Πέρνα μέσα.» του απάντησε αφήνοντας το βιβλίο του δίπλα στο τραπέζι και σηκώθηκε από το κρεβάτι την στιγμή που ο Στέφαν έμπαινε στο δωμάτιο.
«Σε τι μπορώ να σου φανώ χρήσιμος?» τον ρώτησε ο Ντέιμον με τον συνηθισμένο σαρκαστικό του τόνο προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.
«Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο?» τον ρώτησε ο Στέφαν κλείνοντας την πόρτα πίσω του. «Σοβαρά.»
Ο Ντέιμον απλά τον κοίταξε. Του έκανε νόημα να κάτσει και πήρε θέση απέναντι του.
«Στέφαν...» άρχισε, όμως ο αδερφός του τον διέκοψε.
«Όχι Ντέιμον. Άκουσέ με. Κουράστηκα. Κουράστηκα πραγματικά να μαλώνουμε. Το πρωί... Το πρωί απλά αντιδράσαμε υπερβολικά. Και οι 2.» του είπε κοιτάζοντας τον στα μάτια και συνέχισε. «Αλλά ήταν λογικό. Ντέιμον, αφήσαμε μια φορά μια γυναίκα να μπει ανάμεσά μας, ας μην το ξανακάνουμε. Το παιδί δεν μπορεί να είναι δικό μου. Εξάλλου δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να γίνω πατέρας της. Χρειάζεται μια οικογένεια και η Έλενα χρειάζεται κάποιον δίπλα της. Όποιου και αν είναι προφανώς δεν θέλει να έχει καμιά σχέση μαζί τους. Θέλω να παίξω αυτό τον ρόλο για εκείνη αλλά αν αυτό ρισκάρει την σχέση μου μαζί σου δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Ντέιμον, άφησα την Κάθριν να μπει ανάμεσά μας και σε έχασα για πολλά χρόνια. Δεν θέλω να ξαναγίνει. Είσαι η μόνη οικογένεια που μου έχει απομείνει και αν μπορέσω να κάνω μια καινούργια με την Έλενα θέλω να είσαι μέρος της. Ξέρω ότι τα αισθήματά σου για την Έλενα δεν έχουν φύγει. Και μπορεί να μην φύγουν και ποτέ. Αλλά δεν θέλω να σε χάσω ξανά.»
Ο Ντέιμον τον άκουγε τόση ώρα προσεχτικά νιώθοντας χειρότερα με κάθε λέξη. Έπρεπε να του το πει. Ο Στέφαν είχε δικαίωμα να ξέρει και ας τον μισούσε για το υπόλοιπο της αιωνιότητας.
«Στέφαν, υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις και πρέπει να μάθεις...» προσπάθησε να του πει όμως ο Στέφαν σήκωσε το χέρι του κάνοντας σήμα να σωπάσει.
«Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα και δεν χρειάζεται να μάθω κάτι. Είσαι αδερφός μου, Ντέιμον, και δεν μπορώ να σε αλλάξω. Είσαι αυτός που είσαι και πρέπει να μάθω να ζω μ' αυτό. Απλά πες μου ότι θα είσαι εκεί αν ξεκινήσω μια καινούργια οικογένεια.»
Γιατί δεν ήθελε να τον ακούσει? Και γιατί ο ίδιος ήταν τόσο δειλός ώστε να το πει μια και έξω? Το μυαλό του Ντέιμον ήταν έτοιμο να σπάσει. Όμως δεν ήταν μόνο δικό του μυστικό για να το πει. Όσο και αν ήθελε ένα κομμάτι του να του πει τα πάντα, τα λόγια του Στέφαν δεν τον άφηναν. Δεν ήθελε να ξαναχάσει τον αδερφό του. Είχε κάνει τόσα και παρόλα αυτά δεν είχε φύγει. Έπρεπε να μιλήσει με την Έλενα. Και μάλιστα γρήγορα.
«Θα είμαι εκεί για εσένα Στέφαν. Όμως τώρα χρειάζομαι λίγο αέρα. Θα είμαι στο Grill.» του είπε ενώ έφευγε γρήγορα από το δωμάτιο και έξω από το σπίτι αφήνοντας πίσω τον Στέφαν να απορεί για το τι τρέχει με τον αδερφό του.
«Τι συνέβη?» ρώτησε η Κάθριν τον Στέφαν όταν τον δει να κατεβαίνει προβληματισμένος από πάνω. «Γιατί έφυγε έτσι ο Ντέιμον?»
«Δεν ξέρω.» της απάντησε μπερδεμένα και κάθισε δίπλα της στον καναπέ. «Τι ξέρεις εσύ?» την ρώτησε καχύποπτα βλέποντας να μην αντιδράει.
«Εσύ μίλησες μαζί του, εγώ πως θα ξέρω? Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ήταν κλεισμένος στο δωμάτιο του για ώρες προτού επιστρέψεις.» του είπε απλά καθώς σηκωνόταν και πήγαινε προς την κουζίνα.
«Αίμα ή αλκοόλ?» του φώναξε ανοίγοντας το ψυγείο.
«Και τα δυο.» της απάντησε κάνοντας την να μείνει με το στόμα ανοιχτό.
«Κάποιος είναι σε περίεργη διάθεση.» μουρμούρισε καθώς του έφερνε την παραγγελία του.
«Δεν λες τίποτα.» της απάντησε καθώς άδειαζε το ποτήρι του...


Ποιά μπύρα ήταν αυτή? Η δέκατη? Μπορεί.
Ο Ντέιμον είχε χάσει το μέτρημα. Και την όρεξη του για ζωή επίσης. Ήταν εδώ για πάνω από μια ώρα και για το μόνο που ενδιαφερόταν ήταν να πιεί όσο περισσότερο αλκοόλ μπορούσε ώστε να μπορέσει να κλείσει τα πάντα. Αναμνήσεις, συναισθήματα, ενοχές. Ω, ενοχές! Τουλάχιστον μέχρι τώρα τα πήγαινε καλά.
«Ντέιμον?» Τι θα γινόταν σήμερα? Πουθενά δεν θα μπορούσε να βρει λίγη ησυχία? Μήπως να πήγαινε στο δάσος? Ποιός θα τον έβρισκε εκεί? Τα κουνέλια? Μμμ... καλή ιδέα σκέφτηκε.
«Ντέιμον!» Η φωνή του Άλαρικ πιο κοντά τώρα τον ανάγκασε να επικεντρωθεί στον φίλο του που καθόταν τώρα δίπλα του.
«Πως και δεν είσαι σπίτι με τα παιδιά και την Τζένα, Ρικ?» τον ρώτησε τελειώνοντας την μπύρα του και παραγγέλνοντας την επόμενη για εκείνον και μια για τον Άλαρικ.
«Δεν αντέχω άλλο Ντέιμον. Λατρεύω την κόρη μου και το ξέρεις αλλά έχουμε και τα άλλα δυο τώρα σπίτι. Του Τζέρεμι και της Έλενας. Βέβαια το κοριτσάκι της Έλενας είναι πολύ ήσυχο, δεν ενοχλεί καθόλου, κάθεται σε μια γωνίτσα...»
«Δεν θέλω να μιλήσω για την κόρη της.»
«Τότε θες να μου πεις τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ τύφλα?»
«Δεν είμαι τύφλα.»
«Ναι, ε? Πόσα είναι αυτά?» τον ρώτησε δείχνοντας του τέσσερα δάχτυλα.
«Όσα θα σου ξεριζώσω άμα δεν σταματήσεις τις βλακείες.» του απάντησε αγριεμένα σπρώχνοντας το χέρι του μακριά.
«Γιατί είσαι εδώ?»
«Ήθελα να ξεφύγω.» Η φωνή του Ντέιμον ήταν αυστηρή και ήταν φανερό ότι δεν είχε καμία όρεξη να συζητήσει τίποτα άλλο.
«Από ποιόν?» Ο Άλαρικ ήταν αποφασισμένος να τον κάνει να μιλήσει. Ήξερε ότι το χρειαζόταν να μιλήσει σε κάποιον, όπως ήξερε ότι δεν θα μιλούσε ποτέ στον Στέφαν.
«Από όλα. Την Έλενα, τον Στέφαν, την Κάθριν. Τα ψέματα ,τις ενοχές, τα λάθη. Όλα.»
«Και το αλκοόλ σε κάνει να τα ξεχνάς?»
«Για λίγο, ναι.» του απάντησε γελώντας πικρά και πίνοντας άλλη μια γουλιά.
«Θες να μου μιλήσεις?» Το ενδιαφέρον του Άλαρικ ήταν αληθινό και ο Ντέιμον πραγματικά αισθανόταν ότι ο φίλος του δεν θα τον έκρινε αν του μιλούσε. Αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Για 2 βασικούς λόγους. Ένα, δεν ήταν μόνο δικό του μυστικό και δυο, ο Άλαρικ από την στιγμή που παντρεύτηκε την Τζένα ήταν κατά μια έννοια θείος της Έλενας.
«Δεν έχω κάτι να σου πω.» του είπε απλά.
«Εγώ νομίζω ότι έχεις.» Η επιμονή του Άλαρικ ήταν αξιοσημείωτη.
«Δεν νομίζω να σου αρέσει αυτό που θα ακούσεις.»
«Θα αισθανθείς καλύτερα άμα το βγάλεις από μέσα σου. >
«Μπορεί.» Ήθελε να του το πει. Να βγάλει αυτό το μυστικό που του κατάτρωγε την ψυχή ένα χρόνο τώρα. Να μπορέσει να την κοιτάει χωρίς να θυμάται την νύχτα του Δεκαπενταύγουστου. Χωρίς να πονάει το κορμί του κάθε φορά που την άγγιζε έστω στιγμιαία.
«Λέγε. « του είπε ο Άλαρικ αρχίζοντας να χάνει την υπομονή του.
«Άστο Ρικ...»
«Μήπως έχει να κάνει με εσένα και την Έλενα και αυτό που συνέβη πριν 12 μήνες?»
Ε, μα θα έσκαγε! Ένα τέταρτο τώρα και προσπαθούσε να του το φέρει γύρω-γύρω. Ε, αφού του το έπαιζε χαζός ήθελε πιο δραστικά μέτρα. Επίθεση κατά μέτωπο! Είδε το πρόσωπο του Ντέιμον να αλλάζει από την έκπληξη.
«Ξέ -ξέρεις? Μα πως?» τον ρώτησε τραυλίζοντας μην μπορώντας να καταλάβει πως στο καλό ο φίλος του ήξερε.
«Δυο μέρες αργότερα από το ... γεγονός η Έλενα ήρθε σε κακά χάλια σπίτι. Ήθελε να μιλήσει στην Τζένα. Όμως δεν ήταν εκεί. Αλλά ήμουν εγώ...»
Όταν η Έλενα είχε μπει κλαμένη και φουριόζα στο σπίτι πέφτοντας πάνω του, δεν φανταζόταν ότι 2 ώρες αργότερα θα ήταν καθισμένοι στον καναπέ του σαλονιού με 2 κούπες στα χέρια τους και την Έλενα να του μιλάει για την επιστροφή του Ντέιμον στο Mystic Falls και εκείνο το βράδυ προσπαθώντας να σταματήσει τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της ενώ εκείνος απλά την άκουγε όπως του είχε ζητήσει...
«Στα είπε όλα?» τον ρώτησε ο Ντέιμον καθώς το ποτό είχε αρχίσει να κάνει την δουλειά του και είχε αρχίσει να ρίχνει τις άμυνες του.
«Όχι. Αλλά και πάλι θέλω να ακούσω την δικιά σου πλευρά. Είσαι φίλος μου και θέλω να ξέρω πως είσαι.» του απάντησε ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο του.
«Και η Έλενα όμως είναι ανιψιά σου.»
«Ναι, αλλά εγώ θέλω να δω εσύ τι θα μου πεις.» Σιωπή έπεσε ανάμεσά τους καθώς ο Ντέιμον έδινε μια εσωτερική μάχη και ο Άλαρικ απλά περίμενε.
«Τι ξέρεις?» τον ρώτησε τελικά.
«Όχι πολλά. Δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Απλά μου είπε τι έγινε.»
«Μμ...» του απάντησε ο Ντέιμον κατεβάζοντας το υπόλοιπο της μπύρας του με μια γουλιά.
«Θα μου πεις λοιπόν?» Είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόμονος.
«Οκ.» του είπε νικημένος καθώς ένα περίεργο χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη του. «Αλλά καλύτερα να αρχίσεις να πίνεις.»
Ο Άλαρικ λαμβάνοντας το μήνυμα καθαρά πήρε το ποτήρι στα χέρια του και το έφερε στα χείλη του.
«Άκου λοιπόν...»

13.Trust me...


Όταν κανείς αγαπιέται, δεν αμφιβάλλει για τίποτα.
Όταν αγαπάει, αμφιβάλλει για όλα.
~ Colette, γαλλίδα συγγραφέας, 1873-1954

15 Αυγούστου~13 μήνες πριν


Η Έλενα είχε σκοπό να περάσει την νύχτα με το αγόρι της - σε μια ακόμη απελπισμένη προσπάθεια να τα κάνει όλα όπως πριν - όμως ένας ακόμα καυγάς με τον Τάιλερ είχε οδηγήσει την Κάρολάιν να εξαφανιστεί και τον Στέφαν να τρέξει πίσω της για να την φέρει πίσω. Έτσι η Έλενα είχε μείνει μόνη της στο τεράστιο σπίτι με το αγόρι της να μην αναμένεται να επιστρέψει γρήγορα. Το Boarding House είχε πάρα πολλά δωμάτια συμπεριλαμβανομένου 8 κρεβατοκάμαρες, τραπεζαρίες, βιβλιοθήκες ακόμα και αίθουσα χορού και εσωτερική πισίνα. Από όλα αυτά η Έλενα μπορούσε να έχει διαλέξει οποιοδήποτε, αλλά όχι! Έπρεπε από όλες τις επιλογές της, τα βήματά της να την οδηγήσουν έξω από την συγκεκριμένη βαριά ξύλινη πόρτα. Γυρίζοντας το πόμολο, βρέθηκε στην μέση της - άδειας πλέον - κρεβατοκάμαρας του Ντέιμον. Ναι, τα πράγματά του ήταν ακόμα εδώ όμως εκείνος όχι. Είχε φύγει την ίδια νύχτα που η Έλενα είχε δεχτεί πίσω τον Στέφαν. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να του εξηγήσει, να του μιλήσει ή έστω να τον κοιτάξει. Ο Στέφαν το επόμενο πρωί της ανακοίνωσε ότι ο Ντέιμον είχε φύγει. Έτσι απλά. Του είχε αφήσει ένα γράμμα στην κουζίνα που του έλεγε ότι χαίρεται που βρήκε τον παλιό του εαυτό και που ήταν πίσω όμως εκείνος έπρεπε να φύγει. Τουλάχιστον αυτά είχε πει στην Έλενα. Ήταν σίγουρη ότι υπήρχαν και άλλα, όμως ο Στέφαν δεν φαινόταν διατεθειμένος να της πει. Τώρα η Έλενα καθώς βρισκόταν στην μέση του σκοτεινού δωματίου, με μοναδικό φως εκείνο που χάριζε η πανσέληνος, είχε πέσει στα γόνατα τυλίγοντας τα χέρια γύρω από το κορμί της και κοιτάζοντας μπροστά με απλανές βλέμμα ευχόταν με όλη της την ψυχή να είχε την ευκαιρία να μιλήσει στον Ντέιμον. Όλο εκείνο το διάστημα που οι δυο τους προσπαθούσαν να φέρουν τον Στέφαν πάλι στην αγκαλιά της νόμιζε ότι κάτι είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Ναι, πριν γυρίσεις εσύ στον Στέφαν και προκαλέσεις την φυγή του, σκέφτηκε με ένα πικραμένο χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη της.
«Στέφαν?» Η Έλενα θα ορκιζόταν ότι άκουσε την φωνή του Ντέιμον, αλλά ήξερε καλύτερα. Η καλπάζουσα φαντασία της πάλι της έπαιζε αναθεματισμένα παιχνίδια. Δεν κουνήθηκε από την θέση της. Έχοντας παίξει το ίδιο σενάριο ξανά και ξανά στο μυαλό της, απλώς έμεινε ακίνητη περιμένοντας το υποσυνείδητο της να σταματήσει να τις στέλνει εικόνες από τους πιο ευσεβής τις πόθους. Όταν η ίδια φωνή ακούστηκε ξανά ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτό δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα της όνειρα. Ήταν διαφορετικά.
Την στιγμή που άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και ο Ντέιμον μπήκε μέσα δεν περίμενε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα, και είχε πολλά, ότι θα έβρισκε την Έλενα πεσμένη στα γόνατα στην μέση του δωματίου του. Δεν είχε προσπαθήσει να αφουγκραστεί το σπίτι για οποιονδήποτε ήχο όταν είχε φτάσει πριν από λίγα λεπτά. Είχε σκοπό μόνο να μιλήσει στον αδερφό του, να πάρει μερικά πράγματα και να επιστρέψει πίσω στην Ιταλία. Το καταφύγιό του τους τελευταίους τρεις μήνες από τη στιγμή που το Σαιξπηρικό ζευγάρι ήταν και πάλι μαζί. Αλλά το θέαμα που αντίκρισε όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρά του τον βρήκε απροετοίμαστο.
«Έλενα?» πρόφερε το όνομά της σιγά για να μην την τρομάξει αν και ήταν σίγουρος ότι ήξερε ότι δεν ήταν πια μόνη.
Η Έλενα γύρισε το κεφάλι της στο πλάι για να δει τον Ντέιμον να στέκεται στην πόρτα. Μμ... σκέφτηκε, να ένα καινούργιο όνειρο.
«Φύγε.» του είπε ψιθυριστά γνωρίζοντας ότι μπορούσε να την ακούσει. < Δεν αντέχω άλλη μια τρελή φαντασίωση αυτή την στιγμή. Απλά... φύγε.>
«Θα το έκανα...» της απάντησε χωρίς να είναι σίγουρος τι έπρεπε να πει και με μια παραπάνω δόση ειρωνείας από το συνηθισμένο <Μόνο που 1. Ήρθα να πάρω κάτι πράγματα και θα σου αδειάσω την γωνιά, μην ανησυχείς για αυτό λοιπόν. 2. Τι κάνεις στο δωμάτιό μου? και 3. Είχες φαντασιώσεις για εμένα? > της είπε και σήκωσε το φρύδι του.
Λοιπόν, δεν γινόταν να είναι φαντασίωση. Ο φανταστικός Ντέιμον ποτέ δεν ήταν τόσο ειρωνικός / θυμωμένος / τσαντισμένος. Η Έλενα σηκώθηκε στα πόδια της και γύρισε να κοιτάξει την φιγούρα που στεκόταν ακόμα στην πόρτα. Ήταν ακριβώς ο ίδιος όπως την τελευταία φορά που τον είχε δει.
«Ντέιμον?» τον ρώτησε με την αβεβαιότητα και τον φόβο να φαίνονται στην φωνή της.
«Ο ένας και μοναδικός!» της είπε με ένα προσποιητό χαμόγελο.
Η Έλενα αγνόησε το τελευταίο του σχόλιο καθώς έτρεχε προς το μέρος του κλείνοντάς τον σε μια σφιχτή αγκαλιά. Τον ένιωσε να παγώνει κάτω από το ξαφνικό άγγιγμά της και να μην της επιστρέφει την αγκαλιά.
«Είσαι καλά?» τον ρώτησε σηκώνοντας το κεφάλι της να τον κοιτάξει όμως εκείνος έστρεψε το βλέμμα του αλλού.
«Εξαιρετικά.» της απάντησε απομακρύνοντας την από πάνω του και προχωρώντας πιο μέσα στο δωμάτιό του άρχισε να ανοίγει τα συρτάρια. «Κάτι σε ρώτησα όμως και δεν μου έχεις απαντήσει.»
Η Έλενα ήταν μπερδεμένη. Όχι. Ήταν κομμάτια. Αυτός ο Ντέιμον δεν ήταν ο δικός της. Τι είχε συμβεί?
«Τι θες στο δωμάτιό μου Έλενα?» της είπε θυμωμένα τώρα κοπανώντας το συρτάρι.
«Δεν - δεν ξέρω. Υποθέτω ότι μου έλειψες.» του είπε σιγανά προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε.
«Ω, σου έλειψα.» είπε ξερά προχωρώντας στην ντουλάπα του τώρα. «Που είναι ο Στέφαν?» την ρώτησε τραβώντας μια βαριά βαλίτσα.
«Πήγε να βρει την Κάρολάιν.»
«Ακόμα η Μπάρμπι δεν μπορεί να ξεπεράσει την επιλόχεια κατάθλιψή της?»
Αυτό ξύπνησε την Έλενα. Ο Ντέιμον, ναι ήταν ειρωνικός αλλά ποτέ τόσο κακός.
«Τι στο καλό σου συμβαίνει?» τον ρώτησε άγρια τώρα.
«Ρωτάς εμένα τι μου συμβαίνει? Τι συνέβη σε εσένα Έλενα. Ήξερα ότι ήσουν απελπισμένη για τον αδερφό μου αλλά πίστευα ότι θα κρατούσες ένα χαρακτήρα. Όχι να τον βάλεις ξανά στο κρεβάτι σου την στιγμή που σου κούνησε την ουρά του μετανοιωμένος.»
Το χέρι της Έλενας προσγειώθηκε δυνατά στο πρόσωπό του προτού προλάβει να το σκεφτεί.
«Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου μιλάς έτσι!» του φώναζε στο πρόσωπό του.
«Αλήθεια? Νομίζω ότι έχω κάθε δικαίωμα. Εγώ έμεινα όταν εκείνος έτρεχε πίσω από τον Κλάους. Έκανα ότι μου ζήτησες. Έγινα ότι ήθελες και με χρησιμοποίησες όπως σου άρεσε. Προσπάθησα να γίνω ότι είχες ανάγκη. Έχασα τον εαυτό μου κάπου στην πορεία. Αλλά εσένα δεν σου αρκούσε έτσι? Πάντα θα είναι ο Στέφαν και ότι και να κάνει παίρνει συγχωροχάρτι. Εγώ όμως πρέπει να προσπαθώ κάθε φορά για να πάρω την συγχώρεσή σου.» Η φωνή του τώρα είχε γίνει κουρασμένη, θλιμμένη. «Κουράστηκα Έλενα. Κουράστηκα ο Στέφαν να παίρνει το κορίτσι χωρίς καν να προσπαθεί. Λυπάμαι, αλλά διάλεξες.»
Η Έλενα δεν είχε κουράγιο να του απαντήσει. Κάθισε πίσω στο κρεβάτι και έφερε τα χέρια στο πρόσωπό της.
«Σε πλήγωσα τόσο πολύ?» τον ρώτησε με μάτια που γυάλιζαν από δάκρυα.
<Δεν πειράζει. Είμαι συνηθισμένος.> Στεκόταν απέναντί της βλέποντάς την να κλαίει και δεν είχε το κουράγιο να κάνει ένα βήμα.
«Συγνώμη.» του ψιθύρισε ανάμεσα στα δάκρυά της αλλά την άκουσε. Ο Ντέιμον όταν είχε κλείσει για μια ακόμα φορά τον "διακόπτη" είχε ορκιστεί να μην αφήσει τίποτα να τον βγάλει από αυτή την κατάσταση. Και να τώρα που τα δάκρυα της γυναίκας που αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο είχαν αρχίσει να λυγίζουν της άμυνες που με τόσο κόπο είχε χτίσει.
«Έλενα...» της είπε σιγανά γονατίζοντας μπροστά της και φέρνοντας τα χέρια του στο πρόσωπό της. «Δεν πειράζει. Αλήθεια.»
«Γιατί έφυγες?» τον ρώτησε κοιτώντας τον στα μάτια και κάπως έτσι όλη η ανθρωπιά του Ντέιμον ξαναβγήκε στην επιφάνεια.
«Δεν άντεχα να σας βλέπω μαζί.» Της χάρισε ένα θλιμμένο χαμόγελο και εκείνη του το επέστρεψε.
«Εγώ φταίω. Αλλά ίσως να μην χρειαζόταν. Αν δεν έφευγες... Ντέιμον, νόμιζα ότι θα είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Αλλά δεν είμαι. Και δεν φταίει ο Στέφαν. Εγώ φταίω. Μου λείπεις και σε σκέφτομαι συνέχεια. Ξέρω ότι πλέον είναι αργά αλλά... Κάποτε με είχες ρωτήσει αν έχω αισθήματα για σένα. Τότε ήμουν μπερδεμένη και δεν ήθελα να το παραδεχτώ... Αλλά ναι Ντέιμον, έχω αισθήματα για σένα.» Το πιο όμορφο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του και η Έλενα σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει πάνω-κάτω. «Αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό σε κανέναν σας. Αν διαλέξω τον έναν, θα χάσω τον άλλον.» Ένα ειρωνικό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της πριν συνεχίσει. «Τώρα καταλαβαίνω την Κάθριν. Ντέιμον, δεν θα σας το κάνω αυτό.» Ο Ντέιμον που τόση ώρα την παρακολουθούσε καθισμένος στο κρεβάτι έσκυψε το κεφάλι του καρφώνοντας το βλέμμα του στο πάτωμα.
«Και θα μείνεις με τον Στέφαν.» Δεν ήταν ερώτηση. Ήξερε από πολύ μικρός ότι όταν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνον και τον Στέφαν, ο αδερφός του ήταν πάντα η πρώτη επιλογή.
«Δεν ξέρω. Ίσως. Μέχρι να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό του.» του απάντησε μπερδεμένη κουνώντας τα χέρια της υστερικά.
«Αυτό είναι που θες?»
«Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε.» του απάντησε πικραμένα.
«Και τι θες Έλενα?> την ρώτησε όρθιος τώρα κοιτώντας την στα μάτια.
«Να μην πληγώσω κανέναν σας. Και ήδη έχω αποτύχει.» του είπε γελώντας πικραμένα κάνοντας μεταβολή. Όμως ο Ντέιμον την πρόλαβε.
«Έλενα...» της ψιθύρισε βάζοντας τα χέρια του στις πλευρές του προσώπου της και αναγκάζοντάς την να τον κοιτάξει. «Κοίταξε με.» Η Έλενα σήκωσε απρόθυμα το βλέμμα της στο δικό του. Το καφέ βυθίστηκε στο γαλάζιο. Ήξερε τι θα της πει και δεν ήταν σίγουρη αν μπορούσε να το ακούσει. Όχι τώρα. Ούτε ποτέ. «Σ' αγαπάω.» της είπε απαλά. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και η όρασή της θόλωσε. Όμως πρόλαβε να φέρει τα χέρια της στο πρόσωπό του και να ενώσει τα χείλη της με τα δικά του πριν κλείσει τα μάτια της και τα δάκρυά της ελευθερωθούν. Το φιλί της είχε μια αλμυρή γεύση αλλά τον Ντέιμον δεν τον ένοιαζε. Η γεύση αυτή ήταν μοναδική. Τα δάκρυά της ήταν για εκείνον. Το φιλί της ήταν για εκείνον και δεν θα μπορούσε να αισθανθεί πιο ευτυχισμένος εκείνη την στιγμή. Ήξερε ότι δεν θα του το έλεγε πίσω και έπρεπε να αρκεστεί σε ότι είχε να του προσφέρει εκείνη την στιγμή. Τα χέρια της κατέβηκαν στον λαιμό του, φέρνοντάς τον πιο κοντά της κολλώντας ταυτόχρονα το σώμα της πάνω στο δικό του. Δεν μπορούσε να του το πει. Ότι και εκείνη τον αγαπούσε. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό στον Στέφαν. Μόνο αυτό μπορούσε να του προσφέρει. Αυτή την νύχτα. Και ας την κατέτρωγαν οι τύψεις για την υπόλοιπη ζωή της. Γιατί δεν μπορούσε να αρνηθεί πλέον ότι τον ήθελε. Τον ποθούσε και προσπάθησε να του περάσει το μήνυμα μέσα από το φιλί της. Ο Ντέιμον αναστέναξε και πιάνοντάς την από τους γοφούς της, την σήκωσε και την ξάπλωσε απαλά πάνω στο κρεβάτι του. Απομακρύνθηκε από κοντά της, τόσο ώστε να μπορεί να την κοιτάξει. Χάιδεψε απαλά το μάγουλό της και εκείνη έκλεισε τα μάτια της παραδομένη στην αίσθηση.
«Μόνο αυτό μπορώ να σου δώσω.> του είπε σιγανά. «Αυτή την νύχτα.» Άνοιξε τα μάτια της να τον κοιτάξει και είδε την εσωτερική μάχη που έδινε με τους δαίμονές του να καθρεφτίζεται σε αυτά τα υπέροχα γαλανά μάτια. Αυτά τα μάτια που στοίχειωναν τις νύχτες της.
«Τότε με χαρά θα πάρω ότι έχεις να μου δώσεις Έλενα.» Μπορούσε να το παλεύει. Μπορούσε όλο το βράδυ να αφήσει την καρδιά και το μυαλό του να δίνουν σκληρή μάχη με κανέναν να μην θέλει να υποχωρήσει. Και με ισχυρούς συμμάχους ο καθένας. Την αγάπη του για αυτή την γυναίκα και τον εγωισμό του. Αλλά την ήθελε. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι μήνες που είχε περάσει μακριά της απλά είχαν μεγαλώσει τα συναισθήματά του και τον πόθο του για εκείνη. Έτσι αποφάσισε να της χαμογελάσει και να ενδώσει στον πειρασμό. Γιατί αυτό ήταν. Ο μικρός, υπέροχος, προσωπικός του πειρασμός. Έσκυψε πάλι πάνω της, φιλώντας την γλυκά, αφήνοντας τα χέρια του να χαϊδέψουν κάθε σπιθαμή του απαγορευμένου, μέχρι εκείνη την στιγμή, κορμιού της, απολαμβάνοντας την αίσθηση του απαλού δέρματός της κάτω από τα δάχτυλά του. Τα χείλη του μετακινήθηκαν προς τα κάτω στην βάση του λαιμού της και όταν άφησε ένα απαλό φιλί εκεί επιβραβεύτηκε με έναν απαλό αναστεναγμό. Απόψε, κάθε αναστεναγμός, κάθε βογκητό θα το είχε προκαλέσει εκείνος. Απόψε, κάθε φιλί και κάθε χάδι της θα ήταν για εκείνον. Απόψε, το δικό του όνομα θα φώναζε όταν θα την έκανε δική του. Κατέβασε την μια μεταξένια τιράντα του νυχτικού της, φιλώντας τον ώμος της ταυτόχρονα και μετά την άλλη. Ένιωσε το χέρι της στο μάγουλό του και σηκώθηκε να την κοιτάξει. Του χαμογέλασε γλυκά και πιάνοντας τις δυο άκρες του νυχτικού της το τράβηξε απαλά πάνω από το κεφάλι της. Μόνο με το εσώρουχό της τώρα και κάτω από το αχόρταγο βλέμμα του, η Έλενα ένιωσε σαν θεά. Η δική του θεά. Το δέρμα της φάνταζε διάφανο κάτω από το φως του φεγγαριού και κάθε σκιά που της χάριζε η σελήνη απλά πρόσθεταν στην ομορφιά της. Το σκοτάδι της πήγαινε. Θα γινόταν μια υπέροχη πριγκίπισσα του σκότους αν το αποφάσιζε. Η δική του πριγκίπισσα. Άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει σε κάθε σπιθαμή του νεοαποκαλυφθέντες κορμιού της και έσυρε τα χέρια του στα γυμνά της πλευρά κάνοντάς την να ανατριχιάσει.
«Είσαι τόσο όμορφη Έλενα.» της είπε βραχνά και είδε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν ενώ του χάριζε ένα αχνό χαμόγελο. Σηκώθηκε ελαφρά και πίεσε τα χείλη της στα δικά του. Έμπλεξε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του και όταν άνοιξε το στόμα της δίνοντάς του την πρόσβαση που επιθυμούσε και η γλώσσα του εισέβαλλε μέσα στο στόμα της άφησε ένα μακρύ βογκητό κάνοντας τον Ντέιμον να χαμογελάσει στα χείλη της. Τα χέρια του τώρα, το ένα ακουμπισμένο απαλά στην βάση του λαιμού της με τον δείκτη του να χαϊδεύει το σαγόνι της και το άλλο να ακολουθεί μια αργή διαδρομή από τα μαλλιά της, στο πρόσωπό της, στην καμπύλη του στήθους της για να καταλήξει χαμηλά στην κοιλιά της. Η Έλενα έτρεμε ολόκληρη. Και όχι από φόβο. Από ανυπομονησία. Το ήθελε αυτό τόσο πολύ και για τόσο καιρό που όταν το δάχτυλό του έτριψε πάνω από το εσώρουχό της το υγρό της κέντρο δεν μπόρεσε να ελέγξει την κραυγή ευχαρίστησης που της ξέφυγε. Είδε το αυτάρεσκο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του αλλά δεν μπορούσε να την νοιάξει. Όχι όταν το δάχτυλό του διέγραφε κύκλους πάνω από το δαντελένιο εσώρουχό της. Άφησε τον εαυτό της τελείως, παραδομένη πλήρως στο συναίσθημα που της δημιουργούσε ο Ντέιμον.
«Ντέιμον..» του είπε με την φωνή της βραχνή. «Σε παρακαλώ.» Εκείνος κούνησε το κεφάλι του και σκύβοντας να την φιλήσει βύθισε ένα δάχτυλο μέσα της. Η Έλενα αναστέναξε στο φιλί και έφερε τα χέρια της στους ώμους του γδέρνοντας με τα νύχια της την πλάτη του. Ο Ντέιμον πρόσθεσε άλλο ένα δάχτυλο και χαμογέλασε όταν την ένιωσε να γουργουρίζει από ευχαρίστηση.
Το σώμα του πονούσε από την επιθυμία να βρεθεί μέσα της και συγκεκριμένο μέρος της ανατομίας του ζήλευε τα δάχτυλά του. Αλλά είχε μάθει να περιμένει. Τόσες δεκαετίες εξάσκησης και όλα οδηγούσαν σε αυτή την στιγμή. Στην στιγμή που θα την έκανε δική του. Που θα της χάριζε την απόλαυση.
«Ντέιμον…» του είπε πιο δυνατά τώρα καθώς η ανάσα της γινόταν πιο γρήγορα και οι μύες της σφίγγονταν γύρω από τα δάχτυλά του. Ο Ντέιμον χαμογέλασε σαρδόνια καταλαβαίνοντας τι επακολουθούσε. Την ένιωσε να μπήγει τα νύχια της πιο βαθιά στον ώμο του καθώς ένα δυνατό κύμα ευχαρίστησης την χτυπούσε δυνατά. Η Έλενα ένιωσε τα μάτια της να χάνουν την όρασή τους καθώς παραδινόταν πλήρως τώρα. Σε συνδυασμό με το έντονο βλέμμα του Ντέιμον που ένιωθε να τρυπάει τη σάρκα της το πιο δυνατό κύμα οργασμού την χτύπησε ανελέητα. Και δεν το μετάνιωνε καθόλου. Κατεβαίνοντας από το σύννεφο της απόλαυσης ένιωσε τον Ντέιμον να μετακινεί το βάρος του στα χέρια του καθώς ερχόταν από πάνω της.
«Είσαι σίγουρη Έλενα? Δεν υπάρχει επιστροφή μετά από αυτό.» της είπε αβέβαιος εκείνος. Η Έλενα όμως απλά του χαμογέλασε και τον τράβηξε πάνω της δαγκώνοντας το κάτω χείλος του. Δεν χρειαζόταν και άλλη παρότρυνση ο Ντέιμον. Μπήκε μέσα της αργά απολαμβάνοντας κάθε λεπτό ώσπου βρισκόταν ολοκληρωτικά μέσα της. Άρχισε να κινείται αργά μέσα και έξω χαράζοντας στην μνήμη του όλους αυτούς τους μικρούς θορύβους που έκανε.
«Πιο γρήγορα Ντέιμον..» κατάφερε να προφέρει ξέπνοη ενώ τεντωνόταν από κάτω του σέρνοντας τα νύχια της στα μπράτσα του. Και ο Ντέιμον την άκουσε. Επιτάχυνε τον ρυθμό φέρνοντας και τους δυο πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού καθώς την έραινε με υγρά φιλιά κατά μήκος το λαιμού και του στήθος της . Κανείς από τους δυο δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η νύχτα. Όμως καθώς ο ρυθμός τους γινόταν όλο και πιο γρήγορος και τα σώματά τους ήταν σε πλήρη αρμονία ο κόσμος χάθηκε γύρω τους. Η κορύφωση τους βρήκε ταυτόχρονα, μαζί σαν ένα να χάνονται σε έναν κόσμο με χιλιάδες χρώματα. Ο Ντέιμον μετακίνησε το βάρος του στο κρατώντας όμως κεφάλι του ακουμπισμένο στο στήθος της να ακούει τον ρυθμικό ήχο της καρδιάς της. Η Έλενα πέρασε τα δάχτυλά της από τα ανακατεμένα του μαλλιά χαμογελώντας αχνά και προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι δεν ονειρευόταν και να επανακτήσει τον έλεγχο που τόσο εύκολα είχε χάσει.
«Θα μείνεις μαζί μου, έτσι?» του ψιθύρισε συνεχίζοντας να τον χαϊδεύει ξέροντας ότι μπορούσε να την ακούσει.
«Ως το ξημέρωμα.» της είπε απαλά και σήκωσε το κεφάλι του για να της δώσει ένα γλυκό φιλί στα χείλη. Η Έλενα χαμογέλασε αργά και έκλεισε τα βλέφαρά της αφήνοντας τον εαυτό της να χαθεί στον κόσμο των ονείρων…

Το φως που έμπαινε από τις τραβηγμένες κουρτίνες ξύπνησε αργά-αργά την Έλενα. Ανοίγοντας τα μάτια της και κοιτάζοντας γύρω της τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας την χτύπησαν σαν παλιρροϊκό κύμα. Είχε όντως γυρίσει ο Ντέιμον. Δεν το ονειρεύτηκε. Που ήταν όμως τώρα? Φοβισμένη μήπως ο Στέφαν ήταν σπίτι δεν φώναξε. Ο Στέφαν! της φώναξε ένα κομμάτι του εαυτού της. Θα έπρεπε να του εξηγήσει. Και να του πει τι όμως? Έτριψε το πρόσωπό της με τα χέρια της και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Την προσοχή της τράβηξε όμως ένα κομμάτι χαρτί στο μαξιλάρι δίπλα της. Παραξενεμένη το άνοιξε:

Αγαπημένη μου Έλενα,
Η χθεσινή νύχτα ήταν η ωραιότερη της ζωής μου. Όμως ο ήλιος ανέτειλε ξανά και πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Ξέρω ότι σήμερα θα έχεις μετανιώσει οικτρά αυτό που κάναμε. Το ξέρω ότι αγαπάς τον Στέφαν και ότι προσπαθείς για το καλύτερο της σχέσης σας. Γι' αυτό και επιστρέφω πίσω. Φεύγω με την ωραιότερη ανάμνηση που θα με συντροφεύει στην υπόλοιπη αιώνια ζωή μου. Είσαι ελεύθερη να ζήσεις τον έρωτά σου με τον αδερφό μου. Ξέρω ότι θα κάνετε ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο.
Δικός σου,
Ντέιμον.

Υ.Γ Μην ανησυχείς γλυκιά μου Έλενα. Δεν είπα ούτε θα πω τίποτα στον Στέφαν. Δεν γύρισε ώσπου έφυγα. Το εννοώ όταν λέω ότι θέλω να είσαι ευτυχισμένη.

Η Έλενα δεν μπορούσε να ελέγξει τα δάκρυά της. Ο Ντέιμον είχε φύγει ξανά. Δεν είχε προλάβει να του πει... τι? Κούνησε το κεφάλι της μην μπορώντας να το πιστέψει. Άκουσε την κάτω πόρτα να ανοίγει και τον Στέφαν να φωνάζει το όνομά της. Σηκώθηκε και έτρεξε σε εκείνον για να τον συναντήσει στα μισά της σκάλας. Τον έσφιξε πάνω της με όλη της την δύναμη και άφησε περισσότερα δάκρυα να τρέξουν.
«Έλενα, αγάπη μου τι συνέβη? Είσαι καλά?» την ρώτησε ο Στέφαν ανήσυχος κρατώντας την στην αγκαλιά του και χαϊδεύοντας της τα μαλλιά.
«Απλά κράτα με Στέφαν.» του είπε ανάμεσα στα αναφιλητά της σφίγγοντας στην παλάμη της το γράμμα του Ντέιμον...

14. Sexual Frustration





Ήταν ένα θαύμα που ο Ντέιμον κατάφερε να βρει την πόρτα του σπιτιού του. Αφού είχε ανοίξει την καρδιά του στον Άλαρικ είχε νιώσει καλύτερα όμως δεν είχε σταματήσει να πίνει. Τώρα ήταν πλέον τύφλα και ανίκανος να νιώσει το οτιδήποτε. Και το απολάμβανε. Καθώς λοιπόν έπεφτε βαρύς στον καναπέ και ακουμπούσε το κεφάλι του πίσω στα μαξιλάρια δεν περίμενε να νιώσει ένα αίσθημα ζεστασιάς να κυλάει στο κορμί του. Τι συνέβαινε?
«Ντέιμον?» άκουσε την φωνή της Έλενας πριν την δει να εμφανίζεται από πάνω του κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της.
«Δεν κοιμάσαι?» κατάφερε να ψελλίσει προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στην φιγούρα από πάνω του.
«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.» του είπε σιγανά. Ο Στέφαν και η Κάθριν δεν κοιμόντουσαν πάνω, δεν μπορούσε να ακούσει τις ανάσες τους και έτσι δεν χρειαζόταν να μιλάνε σιγά. Άρα, μάλλον για να μην ανησυχήσουν το παιδί μιλούσε σιγά. «Ούτε εκείνη.» είπε και έδειξε το κορίτσι στα χέρια της που έπαιζε με ένα μικρό μαλακό γατάκι.
«Χμ... τουλάχιστον κάποια εκτιμά το γούστο μου.» ψιθύρισε βλέποντας την μικρή να απολαμβάνει το παιχνίδι της.
«Σχετικά με αυτό…» ξεκίνησε η Έλενα αλλά ο Ντέιμον την σταμάτησε.
«Δεν θέλω να το συζητήσω.» Αμήχανη σιωπή απλώθηκε στο σπίτι με τον Ντέιμον να κάθεται κανονικά και την Έλενα να κάθεται δίπλα του. Και των δυο το βλέμμα είχε καρφωθεί στην μικρή που είχε η Έλενα αγκαλιά. Γυρίζοντας να κοιτάξει την μητέρα της, η Έλενα σηκώθηκε βάζοντας το παιδί στα χέρια του έκπληκτου Ντέιμον και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.
«Τι κάνεις?» την ρώτησε σιγά ο Ντέιμον καθώς προσπαθούσε να κρατήσει όσο πιο σταθερά μπορούσε το μικρό πλασματάκι στα χέρια του.
«Πεινάει Ντέιμον. Και αν θυμάμαι καλά είπατε ότι θα με βοηθήσετε μαζί της, έτσι? Κράτα την λοιπόν όσο της φτιάχνω το γάλα της.» Το παιδί είχε κουρνιάσει τώρα στο στήθος του Ντέιμον κρατώντας το χνουδωτό παιχνίδι σφιχτά με τα μικρά χεράκια της. Ο Ντέιμον αισθανόταν ένα περίεργο αίσθημα παράδοσης κάθε φορά που την κρατούσε. Σαν να μην μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του. Σαν να μην ήθελε να το κάνει. Απλά να πει και να κάνει το πρώτο πράγμα που του ερχόταν στο μυαλό εκείνη την στιγμή. Και αυτός ο αυθορμητισμός θα ήταν καταστροφικός. Ο ήχος των βημάτων της Έλενας πάνω στο ξύλινο πάτωμα τον έβγαλαν από τις σκέψεις του. Τον πλησίασε κρατώντας το πλαστικό μπιμπερό αλλά απελπίστηκε όταν είδε το μωρό της να ανασαίνει ρυθμικά στην αγκαλιά του Ντέιμον. Κοιμόταν. Πλησίασε προς το τρέιλερ και άδειασε το χρυσό περιεχόμενο του κρυστάλλινου μπουκαλιού σε δυο ποτήρια. Έδωσε το ένα στον Ντέιμον, προσεχτικά για να μην ξυπνήσει το παιδί και κάθισε δίπλα του.
«Πως πέρασες στης Τζένας?» την ρώτησε προσπαθώντας να σπάσει την σιωπή.
«Ήσυχα. Ήταν ωραία για την μικρή να γνωρίσει την οικογένειά της.» του απάντησε φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη της. «Που ήσουν?»
«Στο Grill με τον Άλαρικ.» Αυτή ήταν η ευκαιρία του Ντέιμον να της μιλήσει. «Του είπα για τότε που κοιμήθηκες μαζί μου.» Κοιτάζοντάς την τώρα μπορούσε να την δει να σφίγγει το σαγόνι της και να καρφώνει το βλέμμα της μπροστά.
«Ήδη ξέρει.»
«Μπήκα σε λεπτομέρειες.» Η Έλενα τον κοιτούσε με τρόμο.
«Γιατί?» τον ρώτησε θυμωμένα. Ε, δεν ήταν και ότι καλύτερο ο θείος σου να ξέρει για την σεξουαλική σου ζωή.
«Γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς!» της φώναξε και σηκώθηκε απότομα ξυπνώντας την μικρή αλλά συνεχίζοντας να την έχει στην αγκαλιά του. «Ο Στέφαν ήρθε στο δωμάτιο μου με έναν μονόλογο για το πως να μην σε αφήσουμε να μπεις ανάμεσά μας και ότι θέλει να το παίξει μπαμπάκας στο παιδί σου και ήθελα τόσο απελπισμένα να του το πω και δεν μπορούσα! Έπρεπε να μιλήσω πρώτα μαζί σου για να ξέρω αν του έχεις αναφέρει το παραμικρό που, προφανώς, δεν έχεις κάνει!» Η Έλενα κατέβασε το κεφάλι. Όντως δεν το είχε κάνει. Δεν είχε καν προσπαθήσει. Δεν είχε βρει το κουράγιο τότε, πως θα μπορούσε να το έχει τώρα? Αλλά ήξερε ότι ήταν το σωστό.
«Δεν ξέρει τίποτα. Θα του μιλήσω Ντέιμον. Δεν είμαι η Κάθριν. Θα του εξηγήσω τα πάντα, μόνο δώσε μου λίγο χρόνο.» τον παρακάλεσε σιγανά. Ο Ντέιμον έφερε το ένα χέρι του στα μαλλιά του και της γύρισε την πλάτη.
«Μιας και μιλάμε για εκείνη.... ξέρει.» Ήταν η σειρά του να ψιθυρίσει.
«Τι ξέρει?» τον ρώτησε καχύποπτα.
«Για εμάς.»
«Της το είπες?» Τον ρώτησε αρπάζοντάς τον από τον ώμο και γυρίζοντάς τον να την κοιτάξει.
«Μου ξέφυγε. Ήμουν μεθυσμένος.» της είπε απλά σηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα.
«Καλή ώρα...» Η Έλενα γύρισε τα μάτια της. Πήρε το παιδί από τα χέρια του Ντέιμον και ανέβηκε την σκάλα. Ο Ντέιμον πήρε μια βαθιά ανάσα ελπίζοντας ότι η συζήτηση είχε λήξει. Καλύτερα η Έλενα να ήταν θυμωμένη μαζί του παρά να ερχόταν για δεύτερο γύρο ερωτήσεων -απαντήσεων. Όμως ήταν μια ερώτηση που ήθελε να κάνει.
«Που είναι ο Στέφαν?» την ρώτησε καθώς την άκουσε καθώς κατέβαινε, μόνη τώρα, την σκάλα.
«Δεν ξέρω. Δεν ήταν εδώ όταν γύρισα. Ούτε η Κάθριν.» του απάντησε ειλικρινά ενώ καθόταν στην πολυθρόνα απέναντί του.
«Μπορεί να ενέδωσε στον έρωτά της.» της είπε χαμογελώντας και εκείνη του γύρισε τα μάτια. Ο Ντέιμον ξάπλωσε πίσω στον καναπέ και έκλεισε τα μάτια. Ήταν έτοιμος να τον πάρει ο ύπνος όταν άκουσε την φωνή της ξανά.
«Ντέιμον?»
«Μμμ...»
«Λυπάμαι. Για όλα. Που σε πλήγωσα τότε. Που σου φώναξα τώρα. Καταλαβαίνω ότι όλα τα έκανες μόνο για να βοηθήσεις εμένα. Ευχαριστώ.» Η απάντηση της ήταν ειλικρινέστατη. Ο Ντέιμον το καταλάβαινε από τον τόνο της φωνής της. Της χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο.
«Όλοι κάποτε δικαιώνονται. Ευτυχώς που δεν περίμενες μετά τον θάνατό μου να μου δώσεις τα εύσημα.» της απάντηση κλείνοντάς της το μάτι. Στην Έλενα όμως δεν άρεσε η απάντησή του. Ένας νεκρός Ντέιμον ήταν από τους χειρότερους εφιάλτες της. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τα αδέρφια και, όσο και αν είχε προσπαθήσει είχε αποτύχει. Προτιμούσε πάντως να είναι μακριά της και ζωντανοί παρά μαζί της και οι ζωές τους να είναι στην κόψη του ξυραφιού κάθε μέρα. Ήλπιζε ότι τώρα που είχε μάθει πως να είναι βρικόλακας θα τους έβαζε σε λιγότερο κίνδυνο από πριν.
Ο Ντέιμον είδε το προβληματισμένο ύφος της και αποφάσισε να την πιέσει λίγο περισσότερο.
«Ποιός σε άλλαξε?» Η ερώτηση βρήκε την Έλενα απροετοίμαστη.
«Δεν θα σου πω.» του απάντησε κοιτώντας τον στα μάτια.
«Ποιός είναι ο πατέρας της?» προσπάθησε ξανά ο Ντέιμον.
«Δεν θα σου πω.» του είπε χαμογελαστά.
«Θα μου πεις τίποτα?»
«Ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Ούτε εσύ, ούτε ο Στέφαν. Όποιος και αν με άλλαξε με φρόντισε στις αρχές, έμαθα να το ελέγχω και με αυτό να ελέγχω και την κόρη μου.» Ο Ντέιμον σηκώθηκε και την πλησίασε. Γονάτισε μπροστά της και η Έλενα είχε ένα μικρό deja-vu από την νύχτα που είχε μοιραστεί μαζί του. Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε το μάγουλο. Η Έλενα έκλεισε τα μάτια της στην επαφή.
«Μήπως σε αναστατώνω Έλενα?» της είπε σιγανά.
«Έχεις πιεί.» του απάντησε μη μπορώντας όμως να απομακρυνθεί από το άγγιγμα του
«Ναι. Αλλά ακόμα και μεθυσμένος μπορώ να δω πως ανατριχιάζεις όταν είμαι κοντά σου.» της είπε σέρνοντας τα χείλη του στον λαιμό της. «Άμα δεν ήσουν βρικόλακας πάω στοίχημα ότι θα άκουγα τους ξέφρενους χτύπους της καρδιάς σου.»
«Ντέιμον...» Η φωνή της ξέπνοη τώρα.
«Ναι, Έλενα?» Η φωνή του ήταν τόσο απαλή. Τόσο χαμηλή και σαγηνευτική και η Έλενα δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό της. Η σεξουαλική ένταση της τώρα, που ήταν βρικόλακας, ήταν αδύνατο να ελεγχθεί. Έτσι πιάνοντάς του το πρόσωπο και μετά 2 της χέρια τον τράβηξε και τον φίλησε.


«Ω Στέφαν έλα!» Η Κάθριν είχε ξαπλώσει τώρα πάνω στον καναπέ και τον κοιτούσε. Τόσες ώρες η Έλενα και ο αδερφός του τον είχαν αφήσει μόνο με την Κάθριν στο σπίτι και κόντευε να τον τρελάνει.
«Κάθριν, σταμάτα επιτέλους!» της φώναξε περπατώντας πάνω- κάτω στο σαλόνι.
«Έλα, είναι βαρετά! Ας βγούμε έξω.» του είπε με δραματικό τόνο. Για την Κάθριν δεν ήταν το καλύτερό της να μένει τόσες ώρες μες στο σπίτι. Ήταν κυνηγός και το περιβάλλον της ήταν το δάσος. Δεν θα ερχόταν το θύμα της εδώ. Δηλαδή, θα ερχόταν αλλά δεν θα είχε τόση πλάκα.
«Κάθριν, δεν πάω πουθενά. Θα περιμένω την Έλενα. Θέλω να μιλήσουμε.» Προσπάθησε να ακουστεί απειλητικός αλλά μάλλον απέτυχε. Η ενόχλησή του για ότι είχε μάθει, ή μάλλον δεν είχε μάθει για την περίοδο που η Έλενα ήταν μακριά του ήταν εμφανή. Είχε ψάξει. Και είχε ψάξει πολύ. Αλλά δεν είχε βρει τίποτα. Ούτε αρχεία γέννησης, ούτε εισαγωγή σε κανένα νοσοκομείο της χώρας, ούτε ενοικιαστήρια, μισθωτήρια, αγορά και η λίστα συνεχιζόταν.
«Θα αργήσει, είναι στο πατρικό της. Πάμε Στέφαν. Τόσο πολύ φοβάσαι να βρεθείς μόνος μαζί μου?» Είχε και την Κάθριν πάνω από το κεφάλι του να τον πρήζει. Στεκόταν τώρα στον τοίχο απέναντί του κοιτώντας τον αποπλανητικά. Δεν θα έπαιζε το παιχνίδι της.
«Τώρα δεν είμαι μόνος μαζί σου?» της πέταξε νευριασμένα.
«Ε, τότε γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο μόνοι μας?» Ήταν μπροστά του τώρα και έσερνε το δάχτυλό της στο στήθος του.
«Κάθριν, σταμάτα πια!» Χτύπησε το χέρι της και απομακρύνθηκε από εκείνη. «Κατάλαβέ το! Δεν σε θέλω.»
«Θες την Έλενα.» Αναστέναξε ειρωνικά και προχώρησε αργά προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον.
«Ναι.» της είπε με ειλικρίνεια.
«Δεν θα την έχεις.» του είπε χαμογελώντας και ξανακάθισε στον καναπέ.
«Τι είπες?» την ρώτησε με τα χέρια του να σφίγγουν την πλάτη της πολυθρόνας. Η Κάθριν σηκώθηκε ξανά και τον πλησίασε αργά. Έφερε τα γόνατά της στο κάθισμα της πολυθρόνας και το πρόσωπό της απέναντι από το δικό του.
«Δεν θα την έχεις Στέφαν. Την έχασες την μέρα που έδωσες τον εαυτό σου στον Κλάους. Ή μάλλον, την ημέρα που το βλέμμα της συναντήθηκε με του Ντέιμον.» του είπε κοιτάζοντάς τον επίμονα και ο Στέφαν πισωπάτησε μην θέλοντας να πιστέψει τα λόγια της. «Το ξέρεις ότι δεν λέω ψέματα Στέφαν. Αρνήσου το όσο θέλεις αλλά ξέρεις ότι είναι αλήθεια.»
«Πάψε.» της είπε χτυπώντας το χέρι του στον τοίχο.
«Ποτέ δεν άντεχες την αλήθεια Στέφαν. Ακόμα και τότε που ήμουν και με τους δυο σας, ήξερα ότι δεν θα μπορούσες να διαχειριστείς ποια ήμουν. Τι ήμουν. Ήσουν, και είσαι, τόσο αθώος...» τον πλησίασε και άλλο και ο Στέφαν την άρπαξε από το λαιμό χτυπώντας την στον τοίχο πίσω της. Οι κυνόδοντές του εκτεθειμένοι τώρα και οι φλέβες στα μάτια του ορατές.
«Πάψε.» της φώναξε στο πρόσωπό της.
«Ω, μικρέ μου Στέφαν. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορείς να μου αντισταθείς.» του είπε χαμογελώντας και τον φίλησε άγρια. Ο Στέφαν δεν αντιστάθηκε. Την φίλησε πίσω σε μια προσπάθεια να την κάνει να σταματήσει να μιλάει. Ένιωσε την γλώσσα της στα χείλη του και απομακρύνθηκε γρήγορα αηδιασμένος.
«Ήθελες να βγούμε? Προχώρα.» της είπε ενώ άρπαζε το μπουφάν του και προχωρούσε έξω. Η Κάθριν χαμογέλασε όταν έμεινε μόνη της στο σαλόνι και έβγαλε το κινητό από την τσέπη της. Πληκτρολόγησε το μήνυμά της και άρπαξε και εκείνη το μπουφάν της. Φτάνοντας στην πόρτα ξανακοίταξε το μήνυμα της:
-O Στέφαν είναι εκτός. Θα τον κρατήσω μακριά για λίγο. Κάνε την κίνησή σου.
Πληκτρολόγησε τον αριθμό του Ντέιμον, πάτησε αποστολή και προχώρησε προς το μέρος του Στέφαν...

Η Έλενα είχε ήδη χάσει κάθε έλεγχο όταν άκουσε το αυτοκίνητο του Στέφαν να παρκάρει στην είσοδο. Είχε ξαπλώσει τον Ντέιμον στο χαλί και βρισκόταν από πάνω του μην μπορώντας να απομακρύνει τα χείλη της από τα δικά του. Για καλή της τύχη ο Ντέιμον ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Έχοντας δώσει μάχη να κρατήσει τα ρούχα τους στην θέση τους, γνωρίζοντας ότι ο Στέφαν θα επέστρεφε ξεκόλλησε απρόθυμα την Έλενα από πάνω του και τίναξε τα ρούχα του. Βρισκόντουσαν καθισμένοι στον καναπέ κοιτώντας την φωτιά όταν όρμησε ο Στέφαν μέσα.
«Έλενα!» φώναξε. Ο Ντέιμον και η Έλενα γύρισαν να τον κοιτάξουν ταυτόχρονα.
«Πιο σιγά αδερφέ. Δεν είσαι μόνος σου. Ένα βρέφος κοιμάται πάνω και αν δεν θες να σπάσει και τα δικά μας τζάμια, χαμήλωσε τον τόνο σου.» του είπε ειρωνικά ο Ντέιμον όμως ο Στέφαν τον αγνόησε.
«Πόση ώρα είσαι εδώ?» την ρώτησε ενώ η Κάθριν έμπαινε στο σπίτι χαμογελώντας.
«Αρκετή για να μην δω εσάς παιδιά. Που ήσασταν?» τους ρώτησε με χαμόγελο.
«Στην γειτονική πόλη. Φαντάζομαι δεν θέλεις να αρχίσουν να ρωτάνε πως γίνεται να είσαι σε 2 μέρη ταυτόχρονα.» της απάντησε η Κάθριν πηγαίνοντας στην κουζίνα.
«Ήσουν μόνη με τον Ντέιμον?» την ρώτησε καχύποπτα.
«Βασικά όταν γύρισα η Έλενα ήταν ήδη εδώ. Δεν είχε μεγάλη διάρκεια το πάρτι έτσι?» ρώτησε ο Ντέιμον κοιτάζοντας την Έλενα.
«Δεν ήταν πάρτι...» προσπάθησε να εξηγήσει η Έλενα αλλά ο Στέφαν την διέκοψε.
«Δηλαδή ήσουν εδώ μόνη σου?» την ρώτησε με τρόμο ο Στέφαν
«Δεν είναι ανήλικο Στέφαν. Και είναι βρικόλακας. Μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της.» του είπε ειρωνικά ο Ντέιμον.
«Ντέιμον!» είπε αυστηρά ο Στέφαν αλλά ο αδερφός του τον αγνόησε. «Θέλω να σου μιλήσω.» συνέχισε κοιτώντας την Έλενα. Το κλάμα της μικρής όμως τον διέκοψε.
«Πάω, πάω!» είπε η Κάθριν τρέχοντας με ανθρώπινη ταχύτητα αρπάζοντας το μπιμπερό που είχε αφήσει η Έλενα στο τραπέζι. Η Έλενα χαμογέλασε. Είχε αρχίσει να συμπαθεί την Κάθριν έτσι όπως φερόταν στην κόρη της. Άμα δεν είχε κάνει ότι είχε κάνει θα μπορούσαν να γίνουν και φίλες.
«Την αφήνεις με την κόρη σου?» της είπε καχύποπτα ο Στέφαν.
«Αν ήσουν εδώ σήμερα αντί για εκεί που ήσουν θα ήξερες ότι της έχει φερθεί άψογα. Το ίδιο και ο Ντέιμον που έφτιαξε όλο το δωμάτιο της μόνος του. Αν θέλεις να γίνεις πατέρας της, ορίστε μια ιδέα. Φρόντισέ την αντί να μου κάνεις υποδείξεις.» του είπε θυμωμένα η Έλενα. Ο Στέφαν γύρισε και κοίταξε τον αδερφό του που είχε γείρει στη κάσα της πόρτας και παρακολουθούσε τον καυγά τους.
«Ουπς, μου ξέφυγε.» του είπε χαμογελώντας εννοώντας φυσικά την συζήτησή τους λίγες ώρες πριν.
«Δεν σου κάνω υποδείξεις και θέλω να γίνω πατέρας της όπως και να είμαι μαζί σου. Αλλά είναι άνθρωπος Έλενα. Τι θα γίνει αν δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου κοντά της? Αν την βλάψω?» Η Έλενα τρομοκρατήθηκε στην ιδέα του Στέφαν να πειράξει το μοναχοπαίδι της. Συνήλθε γρήγορα όμως και πήρε μια έκφραση που θύμισε στα αδέρφια την Κάθριν. Κακιά και επικίνδυνη.
«Τότε φέρσου σαν βρικόλακας. Πιες ανθρώπινο αίμα, Στέφαν. Και αν προτιμάς το αίμα των ζώων φρόντισε ο Ντέιμον ή η Κάθριν να είναι μαζί σου πάντα όταν είσαι κοντά της να σε ελέγχουν, γιατί αν την βλάψεις...» τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής και τον κοίταξε στα μάτια δείχνοντάς του τους κυνόδοντές της. «Θα σε σκοτώσω.» Χαμογέλασε και κάνοντας μεταβολή κατευθύνθηκε προς την σκάλα. «Καληνύχτα Ντέιμον, Στέφαν.» τους είπε πριν αρχίσει να ανεβαίνει πάνω.
Ο Ντέιμον είχε εντυπωσιαστεί από την αντίδραση της Έλενας.
«Φαίνεται ότι έχεις άλλον έναν λόγο να αποδεχτείς την φύση σου, μικρέ αδερφέ.» του είπε γελώντας και χτυπώντας τον απαλά στον ώμο. «Άντε καληνύχτα Στεφ.» συμπλήρωσε και ανέβηκε πάνω στην κρεβατοκάμαρά του.
Ο Στέφαν έμεινε μόνος στο σαλόνι με τις σκέψεις του. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά ίσως είχαν δίκιο. Όλοι. Αν ήθελε να είναι με την Έλενα έπρεπε να αναθεωρήσει μερικά πράγματα. Ήταν νέα βρικόλακας και ήδη μπορούσε να ελέγξει τα ένστικτά της, εκείνος με τόσα χρόνια εμπειρίας και θα αποτύχαινε? Θα έκανε μια προσπάθεια για χάρη της. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά παίρνοντας την απόφαση να προσπαθήσει και ανέβηκε πάνω...

15. A dangerous secret



Part 1

Και κάπως έτσι κυλούσε η ζωή μας στο σπίτι. Ήρεμη δεν θα την χαρακτήριζες, αλλά για εμάς ήταν φυσιολογική. Ώσπου, όταν ήμουν 6 μηνών και η μαμά έλειπε από το σπίτι ένα τυχαίο περιστατικό θα οδηγούσε τα αδέρφια στο να μάθουν πια είμαι πραγματικά. Με το χειρότερο τρόπο. Η μαμά δεν άφηνε τον μπαμπά και τον θείο μόνους μαζί μου φοβούμενη μην ανακαλύψουν το μυστικό της. Πράγμα που, μέχρι σήμερα, απορώ πως δεν έγινε νωρίτερα. Εννοώ, είχα ήδη αρχίσει να μοιάζω πολύ στον μπαμπά μου. Πως μπορούσαν να είναι τόσο τυφλοί? Υποθέτω ότι δεν θέλανε να το παραδεχτούν. Καλύτερα ένα ψέμα που δεν πονάει παρά μια αλήθεια που θα σε γεμίσει θλίψη. Τέλος πάντων...


«Είναι πραγματικά μικροσκοπική.» είπε σιγανά ο Ντέιμον ξέροντας ότι ο αδερφός του μπορούσε να τον ακούσει.
«Μωρό είναι Ντέιμον, τι περίμενες?» του απάντησε ο Στέφαν βγαίνοντας από την κουζίνα και κρατώντας ένα ποτήρι με αίμα.
«Μα είναι πόσο? 7 μηνών? Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη.» συνέχισε ο Ντέιμον.
«Δεν το πιστεύω ότι έχεις κολλήσει σε αυτό το ζήτημα.» Απελπισμένος ο Στέφαν του έδωσε το ποτήρι ενώ καθόταν δίπλα του και παίρνοντας την μικρή από την αγκαλιά του αδερφού του. Η μικρή όμως είχε καρφώσει το βλέμμα της στο ποτήρι που κρατούσε ο Ντέιμον. Άπλωσε το χεράκι της προς εκείνο και 2 μικρά μυτερά εξογκώματα πρόβαλαν από τα ούλα της. Και τα 2 αδέρφια τα έχασαν, έχοντας παγώσει στις θέσεις τους. Η μικρή κουνήθηκε απότομα από την αγκαλιά του Στέφαν και έχωσε το χέρι της μες στο κόκκινο υγρό. Όταν έφερε το χέρι της στο στόμα της και την είδαν να γλύφει το αίμα από τα δάχτυλά της και τους κυνόδοντές την να αποσύρονται ο Ντέιμον πετάχτηκε όρθιος προς τα πίσω ενώ ο Στέφαν έμεινε παγωμένος.
«Το είδες αυτό? Τι στο διάολο?» φώναξε ο Ντέιμον περνώντας το ένα του χέρι από τα μαλλιά του. Ο Στέφαν ήταν ανίκανος να δώσει μια απάντηση. Αποκλείεται, σκεφτόταν. Έχω παραισθήσεις. Δεν μπορεί η κόρη της Έλενας να έβγαλε μόλις κυνόδοντες και να ήπιε αίμα. Οι βρικόλακες δεν γεννιούνται. Ονειρεύομαι. Ω, μα ναι! Φυσικά και ονειρεύομαι. Σε λίγο θα ξυπνήσω και όλα θα είναι καλά!
«Στέφαν!» του φώναξε ξανά ο Ντέιμον χτυπώντας τον στον ώμο. Και με αυτό, ο Στέφαν κατάλαβε ότι δεν ονειρευόταν. Αυτή ήταν η διεστραμμένη πραγματικότητα. Η κόρη της Έλενας ήταν βρικόλακας!
«Δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Ντέιμον δεν μπορεί να είναι βρικόλακας?» Η ερώτηση του ήταν χαζή και το ήξερε. Αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Το μυαλό του ήταν σε σύγχυση.
«Δεν είδες ότι μόλις είδα? Έχεις άλλη εξήγηση?» τον ρώτησε ο Ντέιμον τρελαμένος.
«Πάρε την Έλενα.» Είπε ο Στέφαν. Είδε τον αδερφό του να γνέφει καταφατικά και να πηγαίνει προς την κουζίνα και έστρεψε πάλι την προσοχή του στο παιδί. Της έδωσε το ποτήρι αλλά αυτή την φορά χτυπώντας το δυνατά, η μικρή έριξε το περιεχόμενο όλο πάνω της.
«Έλενα, έλα αμέσως εδώ.» άκουσε την φωνή του Ντέιμον από την κουζίνα ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο.
«Ντέιμον τι έγινε? Έπαθε κάτι το παιδί μου?» Η φωνή της Έλενας ήταν τρομαγμένη από την άλλη γραμμή.
«Έλενα, έλα τώρα!» της είπε ο Ντέιμον προσπαθώντας να κρατήσει την αυτοσυγκράτησή του.
Στο μεταξύ ο Στέφαν στο σαλόνι είχε ξαπλώσει την μικρή πίσω στον καναπέ και της άλλαζε τα ρούχα. Προσπαθούσε τουλάχιστον καθώς δεν καθόταν καθόλου ήσυχη. Είχε καταφέρει τουλάχιστον να της περάσει το φόρεμα από τους ώμους της και ήταν έτοιμος να το κατεβάσει όταν το είδε. Ένα μικρό σημαδάκι στο εσωτερικό του μηρού της. Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως τι ακριβώς ήταν. Σταθεροποιώντας την με το ένα χέρι σήκωσε το ποδαράκι της με το άλλο και κοίταξε ξανά. Το μικρό σημαδάκι είχε πέντε ακτινωτές γωνίες και 2 παράλληλες που ξεκινούσαν λίγα χιλιοστά πιο πέρα και χάνονταν καθώς γίνονταν ένα με το χρώμα του δέρματός της. Ένα πεφταστέρι. Το ίδιο σημάδι που είχε και ο αδερφός του χαμηλά στην μέση του. Ο Στέφαν δεν μπορούσε να το πιστέψει. Κοίταξε τον Ντέιμον στην κουζίνα και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Όχι, δεν μπορούσε. Όλο αυτό το διάστημα του λέγανε ψέματα. Τον κορόιδευαν και τον είχαν να φροντίζει το παιδί του αδερφού του. Έπρεπε να βεβαιωθεί. Αφήνοντας το μωρό στο πάρκο και τρέχοντας στην κουζίνα σήκωσε το πίσω μέρος της μπλούζας του αδερφού του. Όμως δεν πρόλαβε να βεβαιωθεί καθώς ο Ντέιμον γυρνούσε κα τον έσπρωχνε μακριά.
«Τι στο καλό νομίζεις ότι κάνεις?» τον ρώτησε έξαλλος ο Ντέιμον ρίχνοντας το ακουστικό στο πάτωμα.
«Γιατί η κόρη της Έλενας έχει το ίδιο σημάδι γέννησης με εσένα?» Ο Στέφαν δεν ήταν έξαλλος. Ήταν κάτι παραπάνω. Αισθανόταν προδομένος, θυμωμένος, κορόιδο και πάνω από όλα, κομμάτια. Τον είχαν κοροϊδέψει με τόσο φρικτό τρόπο. Δεν το περίμενε.
«Τι έχει?» ρώτησε έκπληκτος ο Ντέιμον.
«Μην μου κάνεις τον χαζό!» του φώναξε και τον πέταξε στον απέναντι τοίχο. Πήρε στον Ντέιμον περίπου τρία δεύτερα να ξεπεράσει το σοκ, να σταθεί στα πόδια του και να επιτεθεί πίσω.
Η Έλενα έχοντας ακόμα το ακουστικό στο αυτί της άκουγε τα πάντα. Όχι! Δεν μπορούσε να γίνει αυτό τώρα. Γυρνώντας προς την μεριά του Κλάους του έριξε ένα τρομοκρατημένο ύφος.
«Μάγια, πρόσεχε τον Ντέιμιεν.» φώναξε ενώ έπιανε την Έλενα από το χέρι και την τραβούσε έξω από το σπίτι του.
«Θα αλληλοσκοτωθούν.» του είπε μην μπορώντας να ελέγξει τα καυτά δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της.
«Το ήξερες αυτό όταν ήρθες. Αυτό που με νοιάζει τώρα είναι να μην πειράξουν ούτε τρίχα από τα μαλλιά της. Αλλιώς δεν θα προλάβουν να αλληλοσκοτωθούν. Θα τους ξεριζώσω τις καρδιές πρώτος.» της είπε γρήγορα βάζοντας την στο αυτοκίνητο και μπαίνοντας και εκείνος στην θέση του οδηγού βάζοντας γρήγορα μπροστά.
«Βάλε τους ανοιχτή ακρόαση.» της είπε ενώ έκανε γρήγορα όπισθεν και έφυγε με ταχύτητα κατευθυνόμενος στο σπίτι των Σαλβατόρε.
Στο μεταξύ ο Ντέιμον είχε πιάσει τον αδερφό του από τον λαιμό και τον έριξε πάνω στα πλαϊνά ντουλάπια ως απάντηση στο χτύπημα. Ο Στέφαν απάντησε και σε λίγα λεπτά η κουζίνα έμοιαζε με πεδίο μάχης ενώ τα δυο αδέρφια στέκονταν το ένα απέναντι στο άλλο με τον Ντέιμον να κρατάει ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί και τον Στέφαν ένα κομμάτι ξύλο έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν για μια ακόμα φορά. Μόνο που τώρα, ο λόγος ήταν πολύ πιο σοβαρός. Ο Ντέιμον επιτέθηκε πρώτος καταφέρνοντας να χτυπήσει τον Στέφαν χαμηλά στην κοιλιά ενώ με την σειρά του ο Στέφαν βρήκε το στόχο του στα πλευρά του αδερφού του. Ο Ντέιμον έπεσε κάτω βογκώντας ενώ ο Στέφαν στεκόταν από πάνω του, καλυμμένος με αίμα και κοιτώντας τον αδερφό του με άδειο βλέμμα. Το κλάμα του μωρού όμως τον έκανε να στρέψει την προσοχή του αλλού. Αυτό το μωρό ήταν ότι συνέδεε τον Ντέιμον με την Έλενα. Αυτό ήταν το μόνο εμπόδιο που τον χώριζε από την Έλενα. Ε, τότε θα το έβγαζε από την μέση. Έτσι και τον αδερφό του και την Έλενα θα πλήγωνε για την προδοσία τους και η Έλενα ψάχνοντας παρηγοριά θα έπεφτε στην αγκαλιά του. Χαμογέλασε στην σκέψη και γυρνώντας στον αιμόφυρτο αδερφό του είπε:
«Αυτό το πράγμα είναι το μόνο εμπόδιο ανάμεσα στην Έλενα και εμένα. Και αφού υποστηρίζεις ότι δεν ήξερες θα σκοτώσω πρώτα την κόρη σου. Με εσένα να βλέπεις το κάθε λεπτό. Και επειδή είμαι μεγαλόψυχος, μετά θα σκοτώσω και εσένα.» Είδε τον τρόμο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του ανήμπορου αδερφού του και ετοιμάστηκε για την επίθεσή του…

«Όχι!» φώναξε η Έλενα από την ανοιχτή πόρτα ενώ ο Κλάους είχε μπει μπροστά στον Στέφαν σταματώντας την επίθεσή του και ακινητοποιώντας τον στο πάτωμα κρατώντας τον από τον λαιμό. Ο Στέφαν προσπαθούσε να ξεφύγει από το κράτημά του χτυπώντας τον μανιασμένα όμως με αιώνες εμπειρίας από μεριά του Κλάους τις απέφευγε γυρνώντας πάντα το κάθε χτύπημα εναντίον του.
«Ηρέμησε.» του είπε με σταθερή φωνή κοιτώντας τον στα μάτια και ο Στέφαν ανοιγοκλείνοντας μια φορά τα βλέφαρά του σταμάτησε να παλεύει. Η Έλενα πάλι αφού βεβαιώθηκε ότι η κόρη της ήταν καλά έτρεξε στην κουζίνα. Εκεί βρήκε τον Ντέιμον ακόμα ξαπλωμένο στο πάτωμα. Απομάκρυνε το ξύλο από το σώμα του, όμως όταν προσπάθησε να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος, εκείνος απομάκρυνε βίαια τα χέρια της και έτρεξε στο σαλόνι αρπάζοντας το παιδί -το δικό του παιδί- στα χέρια του και πήγε και στάθηκε στην άλλη άκρη του δωματίου.
«Τι στο καλό συμβαίνει?» φώναξε στην Έλενα που έβγαινε τώρα αργά από την κουζίνα. «Τι κάνεις εδώ?» ρώτησε βλέποντας τον Κλάους. «Και τι στο καλό έλεγε ο Στέφαν ότι το παιδί είναι δικό μου?» Η Κάθριν αποφάσισε να κάνει τότε την εμφάνιση της και βλέποντας όλο το σκηνικό μπροστά της, σούφρωσε τα χείλη της.
«Υποθέτω ότι κάποιοι μάθανε τίνος είναι το παιδί?» ρώτησε με σηκωμένο φρύδι και ειρωνικό τόνο.
«Το ήξερες?» την ρώτησε άγρια ο Στέφαν, στα πόδια του τώρα, πηγαίνοντας προς το μέρος της. Ο Κλάους όμως τον πρόλαβε σφίγγοντας του τον ώμο.
«Στέφαν, ήσυχα. Η Έλενα θα σας εξηγήσει.» του είπε ήρεμα.
«Και εσύ ξέρεις? Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ?» φώναξε ο Ντέιμον ξεχνώντας στιγμιαία το μωρό στα χέρια του, προκαλώντας την σύγχυση και άρχισε να κουνιέται ασταμάτητα.
«Φέρτη μου.» του είπε η Κάθριν με απλωμένα χέρια.
«Όχι, ξέχνα το.» της κούνησε αρνητικά το κεφάλι.
«Δώσε το παιδί στην Κάθριν να το πάει πάνω. Σε παρακαλώ Ντέιμον.» του είπε κουρασμένα η Έλενα. Ο Ντέιμον υποχωρώντας έδωσε το κορίτσι στην Κάθριν και την παρακολουθούσε καθώς ανέβαινε πάνω ψιθυρίζοντας κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα.
«Θέλω κάποιες εξηγήσεις Έλενα.» της είπε θυμωμένα ο Ντέιμον.
«Δεν ήξερες?» τον ρώτησε δύσπιστα ο Στέφαν.
«Όχι βέβαια. Δεν είχα ιδέα μέχρι να μου το πεις εσύ και να μου επιτεθείς.»
«Και γιατί μου επιτέθηκες πίσω?»
«Για άμυνα! Ήσουν εκτός ελέγχου!» του φώναξε ο Ντέιμον.
«Απλά ακούστε με εντάξει? Θα σας εξηγήσω τα πάντα το υπόσχομαι. Απλά ηρεμήστε και καθίστε κάτω.» τους είπε με απελπισμένο τόνο η Έλενα σηκώνοντας τα χέρια της σε επιφυλακτική στάση. Θύμισε σε όλους την παλιά Έλενα. Εκείνη που μπορούσε να ηρεμήσει και τους δυο με μια λέξη και αυτό το θλιμμένο βλέμμα. Ο Ντέιμον ήταν ο πρώτος που συμμορφώθηκε στην παράκληση της Έλενας και κάθισε κάτω περιμένοντας τις εξηγήσεις της και πως στο καλό είναι δυνατό να είναι εκείνος ο πατέρας του μωρού της Έλενας. Τις ίδιες απαντήσεις και περίμενε και ο Στέφαν που κάθισε επίσης έχοντας τον Κλάους πίσω του για κάθε ενδεχόμενο και για πρώτη φορά ήταν ευγνώμων που υπήρχε κάποιος να τον συγκρατεί. Η Έλενα παίρνοντας θέση απέναντι από τον Στέφαν και αποφεύγοντας την οπτική επαφή με τα αδέρφια άρχισε να τους αφηγείται την ιστορία της...

Part 2

«Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Εξάλλου δεν νομίζω ότι θα ωφελήσουν κανέναν.»
«Νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο.» συμφώνησε ο Στέφαν μη θέλοντας να ακούσει λεπτομέρειες για την βραδιά που πέρασε η τότε κοπέλα του με τον αδερφό του. Η Έλενα αντιλαμβανόμενη την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα δεν απάντησε στον Στέφαν.
«Θυμάσαι Στέφαν εκείνη την νύχτα στις δεκαπέντε του Αυγούστου που έφυγες για να φέρεις πίσω την Κάρολάιν?» ρώτησε τον Στέφαν και εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
«Ο Ντέιμον μετά από απουσία 3 μηνών αποφάσισε να γυρίσει εκείνη την νύχτα για να σου μιλήσει και να πάρει κάποια πράγματα. Βρισκόμουν στο δωμάτιό του όταν μπήκε φωνάζοντας το όνομά σου. Δεν περίμενε να με βρει εκεί και εγώ δεν περίμενα ότι θα τον ξανάβλεπα ποτέ. Δεν τον άφησα να φύγει εκείνη την νύχτα. Μπορείς να καταλάβεις τι έγινε. Το επόμενο πρωί που ξύπνησα είχε φύγει και λίγες ώρες αργότερα εσύ επέστρεψες. Έμεινα μαζί σου ενώ κάθε μέρα, κάθε λεπτό μετάνιωνα για ότι είχα κάνει και οι τύψεις με έτρωγαν ζωντανή. Σ' αγαπούσα και ακόμα σ' αγαπάω αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα. Όταν ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος... Φρίκαρα! Οι βρικόλακες δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά και δεν μπορούσε να είναι κανενός άλλου το παιδί. Ο Ντέιμον ήταν ο τελευταίος άντρας που... χμ.. κοιμήθηκα και αν ήταν δικό σου θα το είχα καταλάβει νωρίτερα. Φαντάσου την κατάσταση μου. Έγκυος από τον βρικόλακα αδερφό του επίσης βρικόλακα αγοριού μου. Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε. Μάζεψα τα πράγματά μου και μπήκα στο αμάξι μου αποφασισμένη να τα αφήσω όλα πίσω. Ώσπου λίγο πριν βγω από την πόλη ο Κλάους με βρήκε. Μπήκε στο αυτοκίνητό μου με το έτσι θέλω και μου είπε ότι ήξερε τι μου συνέβαινε. Φυσικά και απόρησα. Δεν ήταν δυνατόν. Μου εξήγησε ότι υπήρχε ένας θρύλος ανάμεσα στους βρικόλακες. Μια προφητεία καλύτερα την οποία ο ίδιος είχε πάρει πριν πολλά χρόνια.»
«Σε ένα από τα ταξίδια μου στον κόσμο άκουσα για το περίφημο μαντείο των Δελφών στην Ελλάδα.» Πήρε τον λόγο ο Κλάους. «Υπήρχε μια ιέρεια. Πυθία την λέγανε, που μπορούσε να δίνει χρησμούς με την βοήθεια των θεών. Η περιέργεια με οδήγησε λοιπόν στην Ελλάδα. Όταν μπήκα στο μαντείο... αχρείαστες λεπτομέρειες για εσάς.» Δεν χρειαζόταν να περιγράψει όλες τις λεπτομέρειες της επίσκεψής του στο μαντείο. Δεν ήταν και οι καλύτερες αναμνήσεις που είχε και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να τις μοιραστεί με το υπόλοιπο group therapy που τον άκουγε τώρα με προσοχή. «Τέλος πάντων, αφού μου έδωσε την προφητεία μου, την γνωστή σε όλους με τις Εκλεκτές, σηκώθηκα να φύγω. Λίγο πριν φύγω με σταμάτησε πιάνοντάς μου το χέρι και δίνοντας μου την προφητεία για την κόρη σου Ντέιμον. " Όταν ο κύκλος του φωτός και του σκότους αντιστραφεί, όταν η νύχτα πάρει τα ηνία και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού είναι ορατή, ο καρπός μιας απαγορευμένης ένωσης θα γεννηθεί. Άνθρωποι και πλάσματα της νύχτας θα προσκυνήσουν μπροστά του και κανείς δεν θα μείνει ανεπηρέαστος. Θα ενώσει 2 θανάσιμους εχθρούς την ημέρα που η γη θα παγώσει απέναντι στην υπέρμετρη απειλή. Ο θάνατος όμως δεν θα τo αγγίξει στην μάχη... "» ο Κλάους κοίταξε τα αδέρφια που τον παρακολουθούσαν και σταμάτησε να μιλάει. Το υπόλοιπο κομμάτι δεν το είχε πει στην Έλενα και δεν ήταν ανάγκη να το μάθουν ούτε τα αδέρφια. Σήκωσε το κεφάλι του για να δει την Κάθριν να του κάνει νόημα να μην συνεχίσει. Ούτε εκείνη ήθελε να μάθουν.
«Τέλος πάντων, νόμιζα ότι είχε πάρει κάτι και ότι έλεγε βλακείες. Ποτέ δεν πίστεψα τα λόγια της. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δηλαδή όταν η πρώτη επιβεβαιώθηκε. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα αργούσε να πραγματοποιηθεί και η δεύτερη. Όταν κοιμηθήκατε μαζί…» έδειξε τον Ντέιμον και την Έλενα. «Ήμουν σίγουρος ότι εσείς οι 2 θα ήσασταν η αιτία να γεννηθεί. Αν το καλοσκεφτείς η "ένωση" σας είναι απαγορευμένη από πολλές έννοιες. Άσε που η Λίλιθ ήταν ορατή από τη γη.»
Είδε την απορία στα πρόσωπα των αδερφών και έσπευσε να τους εξηγήσει.
«Είναι φυσικό φαινόμενο. Μέσα στον χρόνο, μια-δυο φορές η αθέατη πλευρά της σελήνης είναι ορατή από τη γη. Μόνο λίγοι εκλεκτοί βέβαια μπορούν να δουν αυτό το ουράνιο φαινόμενο και κατά τη διάρκεια αυτού του φαινομένου συμβαίνουν διάφορα. Ε, την τελευταία φορά γεννήθηκε η κόρη σας. Αυτή η σελήνη συνδέεται με τις σχέσεις. Είναι η εικόνα μας σχετικά με την σεξουαλικότητα, την δύναμη ή ακόμα και τα βίαια ένστικτά. Οι απορρίψεις που έχουν γίνει στο παρελθόν και επηρεάζουν το μέλλον. Σε φιλοσοφικό επίπεδο αυτό το Φεγγάρι λειτουργεί σαν πνευματικό κέντρο που ελέγχει τα αόρατα μέρη του συναισθηματικού μας κόσμου ενώ το ορατό Φεγγάρι την συναισθηματική μας έκφραση. Λόγω της αρχής του καθρέπτη της Καμπάλα, η Λίλιθ θα μπορούσε να συμβολίζει τον καταπιεσμένο εαυτό μας, που ζει στις φαντασιώσεις μας. Ο αστερισμός λένε ότι προκαλεί αυτοκτονίες, θανάτους και δαιμονικές καταστροφές. Όλοι οι λαοί πρόσεχαν ιδιαίτερα αυτό το αστέρι. Οι Άραβες το ονόμαζαν Ρας Αλ- Γκουλ που σημαίνει Κεφάλι του Δαίμονα και θεωρούνταν η γυναίκα του διαβόλου. Οι Κινέζοι το καλούσαν Τσέιχ Σε που σημαίνει στοιβαγμένα σώματα.
Στην πράξη ο αστερισμός αυτός μεταφέρει δυνατό πάθος που εκφράζεται μέσω του πλανήτη που συνδέεται με όψη. Υπάρχει και άλλη μια θεωρία για την χαμένη πρώτη σύζυγο του Αδάμ. Έφυγε από τον Παράδεισο και έγινε η γυναίκα του διαβόλου.»
«Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν όλα αυτά? Και πως στο καλό τα ξέρεις εσύ?» Ο Ντέιμον προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του τόση ώρα αλλά δεν του ήταν καθόλου εύκολο. Και το γεγονός ότι ο Κλάους ήξερε τόσα για την κόρη του δεν βοηθούσε.
«Έκανα μια "μικρή" έρευνα για να δω τι ακριβώς συμβαίνει με την κόρη σου. Και όσων αφορά τη σχέση όλων αυτών η μικρή, Ντέιμον, θα έχει δυνάμεις που εσύ ούτε καν τις έχεις ονειρευτεί. Και το ότι γεννήθηκε κάτω από την επιρροή της σελήνης απλά εντείνει το μέγεθος της δύναμής της. Δεν νομίζω να μην έχετε παρατηρήσει την αλλαγή που μπορεί να προκαλέσει στις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σας όταν είναι κοντά. Το ότι σας βγαίνει ευκολότερα η σκοτεινή σας πλευρά.»
Οι υπόλοιποι απλά κοιταχτήκαν μεταξύ τους. Σε κανέναν δεν είχε περάσει απαρατήρητο αυτό το γεγονός. Πως θα μπορούσε εξάλλου? Όλοι φέρονταν αλλόκοτα γύρω της.
«Εκείνη είναι η αιτία. Μεγαλώνοντας οι δυνάμεις της θα αυξάνονται και...»
«Κάτι μας κρύβεις. Τι κρύβεις? Έχουμε δικαίωμα να ξέρουμε.»
«Ντέιμον, τίποτα δεν έρχεται χωρίς ένα τίμημα. Όλη αυτή η δύναμη που θα συγκεντρωθεί στο πρόσωπό της θα έχει ένα κόστος. Λέγεται "μαινάδα του αίματος".» Η Κάθριν έμεινε στήλη άλατος ακούγοντας τα λόγια του καθώς μια ανατριχίλα διαπέρασε το σώμα της και ο τρόμος ήταν χαραγμένος στο πρόσωπό της. «Θες να τους πεις εσύ?» την ρώτησε. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Η "μαινάδα του αίματος" είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί να επέλθει όταν ένα ισχυρό αρνητικό συναίσθημα όπως το μίσος, ο θυμός, η απόγνωση κ.τ.λ. την κυριέψει και βγάλει στην επιφάνεια την σκοτεινή της πλευρά. Μπορεί να αφανίσει ολόκληρους πολιτισμούς σε αυτήν την κατάσταση. Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτό και να συμφιλιωθεί με την φύση της. Πιστεύω ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε.»
«Σταμάτα.» του είπε ο Ντέιμον πιάνοντας το κεφάλι του. «Δεν αντέχω άλλο. Δηλαδή η κόρη μου θα είναι καταραμένη?»
«Όλοι δεν είμαστε?» του απάντησε ο Κλάους θλιμμένα. Κανείς δεν μίλησε. «Καθήκον σου, και της Έλενας φυσικά, είναι να την κρατάτε σταθερή. Να μην της προκαλείτε ταραχή ή να την αφήσετε ανεξέλεγκτη. Μέχρι να έρθω φυσικά.»
«Ορίστε?» του είπε ο Ντέιμον καθώς σηκωνόταν απότομα από την καρέκλα του.
«Ντέιμον, η κόρη σου είναι προορισμένη για μεγάλα πράγματα. Θα γίνει η αρχηγός της προσωπικής μου φρουράς όταν μεγαλώσει αρκετά.» του είπε χαμογελώντας.
«Δεν υπάρχει περί...» Δεν πρόλαβε να τελειώσει και ο Κλάους τον κρατούσε σφιχτά από τον λαιμό.
«Δεν στο ζήτησα.» του είπε μέσα από τα δόντια του «Εξάλλου η Έλενα έχει ήδη συμφωνήσει.» Ο Ντέιμον γύρισε και κοίταξε την Έλενα τρομαγμένος
«Λυπάμαι. Ή αυτό ή θα την σκότωνε με το που γεννιόταν.» του είπε δακρυσμένη.
«Φτάνει!» Ήταν η σειρά του Στέφαν τώρα. «Δεν ξέρω τι θα κάνετε, αν θα συνεχίσετε ή όχι. Αλλά εγώ φεύγω από δω.»
«Στέφαν…» η Έλενα προσπάθησα να πάει προς το μέρος του αλλά την σταμάτησε.
«Μη. Απλά, δώσε μου λίγο χρόνο να το χωνέψω ότι έχεις παιδί με τον αδερφό μου.» της είπε χαμογελώντας θλιμμένα και εξαφανίστηκε από το δωμάτιο.
«Θα του μιλήσω εγώ.» της είπε η Κάθριν ακουμπώντας το χέρι της στον ώμο της Έλενα και εξαφανίστηκε και εκείνη ακολουθώντας τον Στέφαν.
«Και εγώ φεύγω. Χρειάζομαι λίγο αέρα.» είπε και ο Ντέιμον καθώς προχωρούσε προς την εξώπορτα. Η Έλενα δεν έκανε τον κόπο να τον σταματήσει. Ήξερε ότι περισσότερο από όλους εκείνος ήθελε χρόνο. Ποτέ δεν είχε υποχρεώσεις σε κανέναν και δεν είχε καμία δέσμευση και ξαφνικά βρέθηκε με ένα παιδί. Έριξε το κεφάλι της πίσω στην πολυθρόνα και έκλεισε τα μάτια της.
«Δώσε του χρόνο.» της είπε ο Κλάους ενώ ερχόταν και στεκόταν δίπλα της.
«Αυτό δεν κάνω τόσους μήνες?» του απάντησε πικραμένα.
«Στο είχα πει ότι έπρεπε να μιλήσεις νωρίτερα.»
«Νόμιζα ότι είχα χρόνο.» Η Έλενα άνοιξε τα μάτια της και άρχισε να βηματίζει πέρα-δώθε.
«Κανείς δεν έχει Έλενα.» Και δυστυχώς για εκείνη είχε δίκιο. Νόμιζε ότι μπορούσε να το καθυστερήσει λίγο ακόμα. Της άρεσε να βλέπει τα αδέρφια δεμένα με την κόρη της. Που να φανταζόταν ότι σχεδόν θα αλληλοσκοτώνονταν όταν το μάθαιναν. Ποιόν κορόιδευε? Το ήξερε. Απλά ήλπιζε να το προλάβαινε. «Ευτυχώς που ήρθαμε γρήγορα. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν...» έκανε να συνεχίσει ο Κλάους αλλά τον σταμάτησε.
«Μην το πεις.» Συνέχιζε να βηματίζει. Δεν ήθελε να σκέφτεται τι θα συνέβαινε αν δεν είχαν φτάσει εγκαίρως. Τι θα είχαν βρει? Τον Ντέιμον και την κόρη της νεκρούς? Θα είχε προλάβει άραγε ο Ντέιμον να το αποτρέψει? Είχε η μικρή την δύναμη να αποφύγει την επίθεση του Στέφαν? Το κεφάλι της κόντευε να εκραγεί.
«Εγώ φεύγω.» της είπε ο Κλάους.
«Φυσικά.» του απάντησε ειρωνικά. Φτάνοντας όμως στην πόρτα γύρισε και την κοίταξε
«Ξεκουράσου Έλενα. Η νύχτα είναι ακόμα στην αρχή.» Και με αυτό χάθηκε μες την νύχτα. Αυτός ο άνθρωπος μιλούσε πάντα με γρίφους. Αλλά ήταν σίγουρη ότι για μια ακόμα φορά είχε δίκιο. Η νύχτα δεν είχε τελειώσει...

16.Yours.



Η Έλενα δεν ήξερε πόση ώρα τώρα κοιτούσε το λευκό ταβάνι πάνω από το κρεβάτι της. Μπορεί λίγα λεπτά, μπορεί και ώρες. Σε εκείνη πάντως φάνταζε αιώνες. Έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα είχε ήδη ετοιμάσει τα πράγματά της που ήταν τώρα πακεταρισμένα στις βαλίτσες δίπλα στην πόρτα του δωματίου της. Δεν ήξερε αν ο Ντέιμον και ο Στέφαν θα θέλανε να την ξαναδούν μετά από ότι είχε γίνει. Δεν είχε αυτήν την απαίτηση όπως και καμιά ελπίδα. Είχε ήδη ενημερώσει τον Κλάους ότι θα κάνει μια προσπάθεια να εξηγήσει στον Ντέιμον τον λόγο για τον οποίο του έκρυψε την αλήθεια και ότι μετά από αυτό θα πήγαινε να μείνει μαζί του για λίγο. Δεν είχε σκοπό να φύγει από το Mystic Falls. Εδώ ήταν ότι αγαπούσε, ότι είχε πραγματικά σημασία για εκείνη. Η οικογένειά της, οι φίλοι της, ο πατέρας του παιδιού της. Αν ήθελε βέβαια να παίξει αυτόν τον ρόλο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και ανοίγοντάς την πόρτα της κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της κόρης της. Το μόνο που της είχε μείνει πλέον. Έφτασε έξω από την κλειστή πόρτα της, σταμάτησε όμως απότομα όταν άκουσε την φωνή του Ντέιμον να έρχεται από το εσωτερικό του δωματίου. Άνοιξε αργά την πόρτα για να έρθει αντιμέτωπη με ένα θέαμα που έκανε τα μάτια της να θολώσουν από τα δάκρυα. Ο Ντέιμον καθόταν στην μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα με την κόρη του αγκαλιά να της τραγουδάει ένα απαλό νανούρισμα στα Ιταλικά. Έμεινε να τους κοιτάζει αρκετά λεπτά πριν ακουστεί ο λυγμός που είχε προσπαθήσει τόσο να κρατήσει. Ο Ντέιμον σήκωσε το βλέμμα του να την κοιτάξει, αλλά γρήγορα έστρεψε την προσοχή του πάλι στην κόρη του. Η Έλενα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μπήκε στο δωμάτιο και στηρίχτηκε στην πόρτα. Αμήχανη σιωπή έπεσε στο δωμάτιο με την Έλενα να έχει καρφώσει τα μάτια της στον Ντέιμον και εκείνον να αγνοεί συνειδητά την παρουσία της
«Είχες σκοπό να μου το πεις ποτέ?» έσπασε επιτέλους ο Ντέιμον την σιωπή σηκώνοντας το κεφάλι του.
«Ναι. Απλά δεν ήξερα πως.» παραδέχτηκε η Έλενα σκύβοντας το κεφάλι. Ο Ντέιμον έμεινε για λίγο σκεφτικός.
«Γιατί δεν μου το είπες εξ αρχής?» συνέχισε παγωμένα. Η Έλενα γύρισε να τον κοιτάξει. Εντάξει, αυτό μπορούσε να το κάνει. Του χρωστούσε κάποιες απαντήσεις και αν τις ήθελε τώρα, αυτό ακριβώς θα του έδινε. Πήρε μια βαθιά ανάσα λοιπόν και του απάντησε ειλικρινά:
«Φοβήθηκα.» ομολόγησε.
«Μην και δεν αναλάβω τις ευθύνες μου?» Ο Ντέιμον άφησε μια τραχιά ανάσα και ο τόνος του ήταν ειρωνικός.
«Και αυτό. Πες μου την αλήθεια. Αν σου έλεγα ότι είμαι έγκυος στο παιδί σου, θα το πίστευες?» Το να περάσει στην επίθεση ίσως δεν ήταν και το πιο συνετό αλλά περίμενε τουλάχιστον από εκείνον να την καταλάβει. Η κατάσταση τους ήταν παράλογη τότε όπως και τώρα.
«Το φαντάστηκα.» της απάντησε αποφεύγοντας να την κοιτάξει. Ο Ντέιμον δεν ήθελε να ακούσει άλλα. Οι επιλογές της Έλενας για μια ακόμα φορά τον είχαν πληγώσει. Όπως πάντα άλλωστε. Το είχε συνηθίσει. Αλλά το να του στερεί ένα κομμάτι του ήταν κάτι που δεν ευχόταν ούτε στον χειρότερο εχθρό του να συμβεί. Γιατί αυτό το παιδί ήταν κομμάτι του. Και ας το είχε μάθει τόσο απότομα και ας το επεξεργαζόταν ακόμα. Είχε δεθεί μαζί της όλο αυτό το διάστημα που μένανε μαζί τους και πλέον δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς κάποια από τις 2. Η αποκάλυψη της Έλενας απλά μεγιστοποίησε τα αισθήματά του για το πλασματάκι στα χέρια του και την μητέρα του. Να έχει κάτι τέτοιο να τον ενώνει με την Έλενα ήταν ένας δεσμός που ο Στέφαν δεν μπορούσε να σπάσει ότι και να έκανε. Και αν σκεφτόταν κανείς ότι λίγες ώρες αργότερα παραλίγο ο αδερφός του να τους σκότωνε… Κούνησε το κεφάλι του και σηκώθηκε από την πολυθρόνα με την κοιμισμένη πλέον κόρη του στα χέρια.
«Ντέιμον, συγνώμη. Ξέρω ότι σε πλήγωσα, ξέρω ότι αυτό που έκανα ήταν απαίσιο αλλά δεν το έκανα για να σε απομακρύνω από εκείνη. Θα ερχόμουν να στο πω όταν πίστευα ότι ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την αντίδρασή σου.» Και η Έλενα έλεγε την αλήθεια. Τα ψέματα πλέον ήταν μάταια. Έκανε 2 βήματα προς το μέρος του θέλοντας να έρθει πιο κοντά του. Να τον κάνει να την πιστέψει γιατί το είχε ανάγκη αυτό. Και οι 2 το είχαν.
«Και στο μεταξύ θα έχανα τις πρώτες της στιγμές. Όπως έχασα ήδη πολλά.» μουρμούρισε βάζοντας το μωρό στην κούνια.
«Δεν έχασες και κάτι σημαντικό. Δεν έχει μιλήσει, δεν έχει περπατήσει, δεν έχει κάνει τίποτα.» Δόξα τον Θεό, συνέχισε η Έλενα από μέσα της. Δεν ήξερε αν θα μπορούσε να συγχωρέσει τον εαυτό της αν στερούσε ένα τέτοιο κομμάτι από τον Ντέιμον.
«Ναι, αλλά έχασα την εγκυμοσύνη σου.» ψιθύρισε ο Ντέιμον γυρίζοντας να την κοιτάξει. Η Έλενα του χάρισε ένα κουρασμένο χαμόγελο.
«Δεν ήταν ωραία περίοδος αν αυτό σε ικανοποιεί. Είχα εμετούς και ζαλάδες μέχρι που την γέννησα. Δεν μπορούσα να κάνω πέντε βήματα χωρίς βοήθεια. Κλοτσούσε δυνατά.» Το χαμόγελό της μεγάλωσε και θα ορκιζόταν ότι είδε μια λάμψη στα μάτια του Ντέιμον πριν επιτρέψει στις σκιές να σκεπάσουν το βλέμμα του.
«Και πάλι το έχασα.» είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι και προχωρώντας μπροστά. Η Έλενα τον πρόλαβε πιάνοντάς τον από τον ώμο. Δεν γύρισε.
«Έχω φωτογραφίες.» του είπε απαλά.
«Με τον Κλάους δίπλα?» την ρώτησε με σηκωμένο το ένα του φρύδι και τα σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος καθώς γυρνούσε να την κοιτάξει. Άλλο ένα κομμάτι που αρνούταν να καταλάβει. Που κολλούσε ο Κλάους στην όλη εικόνα? Δηλαδή θα έπρεπε να του είναι ευγνώμων τώρα που κράτησε ζωντανές την κόρη του και την μητέρα της? Θα έπρεπε. Μπορεί να μην ζούσε καμία τώρα αν δεν ήταν εκείνος.
«Ο Κλάους απλά μας πρόσεχε όσο καιρό ήμουν έγκυος.» του είπε αυστηρά τραβώντας τον από το χέρι τώρα και έξω από το δωμάτιο. Ο Ντέιμον την άφησε.
«Και μετά.» τόνισε. Η προοπτική να είχε έστω και την παραμικρή σχέση ο συγκεκριμένος αρχικός με την Έλενα τον έκανε να θέλει να δώσει μπουνιά κάπου. Η Έλενα οδήγησε και τους 2 στην κρεβατοκάμαρα του Ντέιμον τώρα και κλείνοντας την πόρτα πίσω της στάθηκε ακριβώς μπροστά του στην μέση του δωματίου. Αν και δεν επέτρεψε στα μάτια της να ξεκολλήσουν από το πρόσωπο του Ντέιμον αυτός ο χώρος της έφερνε πολλές αναμνήσεις, τόσες που αν ήταν άνθρωπος σίγουρα θα είχε γίνει κατακόκκινη τώρα. Τον είχε διαλέξει για αυτήν την συζήτησε τώρα γιατί 1. Δεν ήθελε να ξυπνήσει το παιδί μένοντας στο δωμάτιο της και 2. Δεν ήθελε να ρισκάρει την πιθανότητα να τους διακόψουν αν έμπαινε ο Στέφαν ή η Κάθριν.
«Ναι. Τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Αν δεν ήταν εκείνος, μπορεί να ήμουν νεκρή τώρα. Το ίδιο και εκείνη. Είναι ξεχωριστή Ντέιμον. Θα την κυνηγήσουν γι’ αυτό που είναι. Μια Ημίαιμη.»
«Θα την προστατέψω μέχρι θανάτου.» της είπε αποφασισμένα ο Ντέιμον νιώθοντας για μια στιγμή θιγμένος από το σχόλιο της Έλενας ότι ο Κλάους, ο κάθε Κλάους, θα μπορούσε να προστατέψει το παιδί του καλύτερα από εκείνον. Η Έλενα τον πλησίασε και άλλο και έβαλε και τα 2 της χέρια στις πλευρές του προσώπου του.
«Το ξέρω ότι θα το κάνεις. Αλλά ούτε εγώ και σίγουρα ούτε εκείνη δεν θα θέλει να μπει ο πατέρας της σε κίνδυνο ενώ μπορούμε να το αποτρέψουμε.» Όλα τα χαρτιά πλέον ήταν στο τραπέζι. Όπως και αυτό το κομμάτι της συμφωνίας της με τον Κλάους. “Κανείς από την οικογένεια της δεν θα πάθει τίποτα όσο μπορώ να το αποτρέψω. Το να την πληγώσω δεν είναι από τα πράγματα που είναι στην λίστα μου.” Της είχε πει όταν τον είχε ρωτήσει για το τι θα γίνει σε περίπτωση που ο Ντέιμον έμπαινε μπροστά.
«Με τα υβρίδια του Κλάους?» την ρώτησε ειρωνικά κατεβάζοντας τα χέρια της από το πρόσωπό του βίαια. Το να την αφήνει να τον αγγίζει έτσι μόνο μπελάδες μπορούσε να φέρει και πραγματικά ήθελε μερικές απαντήσει εκείνη τη στιγμή.
«Στην ουσία είναι δικά μου. Με το δικό μου αίμα άλλαξαν.» Ο Ντέιμον κούνησε το κεφάλι του γελώντας με το χαζό σχόλιό της. «Ήταν μέσα στην συμφωνία να του δίνω το αίμα μου και να μας προσφέρει προστασία.» Άλλη μια πληροφορία της συμφωνίας που θιγόταν τώρα.
«Πόσο έχει?» την ρώτησε σοβαρά. Η Έλενα προσπάθησε για λίγο να σκεφτεί πια απάντηση ήταν η καλύτερη την δεδομένη στιγμή. 194 σακούλες αίμα δεν φαινόταν η ιδανική απάντηση. Έτσι το μόνο που θα κατάφερνε είναι να τον εξαγριώσει. Μην ξεχνάμε ότι συμπεριλαμβανόταν και το αίμα της κόρης της μέσα σε αυτό το ποσό.
«Αρκετό.» του είπε τελικά.
«Γι’ αυτό επέστρεψε μαζί σου?» την ρώτησε καχύποπτα.
«Για να προσέχει την κόρη σου επέστρεψε.» Η Έλενα είχε απηυδήσει. Γιατί δεν έλεγε να το καταλάβει ότι ο Κλάους ήταν με το μέρος τους σε αυτό? Προφανώς γιατί δεν πιστεύει ότι μπορούσε να αλλάξει κάποιος σαν τον Κλάους. Όμως η Έλενα την είχε δει αυτή την αλλαγή. Όπως είχε αλλάξει ο Ντέιμον, είχε αλλάξει και ο Κλάους. Είχε δει τον γιό του να τον αλλάζει. Ο Ντέιμον ήταν σαν θηρίο στο κλουβί. Ήθελε απελπισμένα πολύ να πάει να παλουκώσει τον Στέφαν, να γυρίσει στην κόρη του και ας κοιμόταν και να μείνει εδώ με την Έλενα ζητώντας και άλλες απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτηματικά του. Και το χειρότερο? Δεν ήξερε πιο από όλα κυριαρχούσε αυτή τη στιγμή στο κεφάλι του. Ήταν θολωμένος. Επέλεξε να καθίσει στο κρεβάτι του ρίχνοντας το κεφάλι του πίσω στα μαξιλάρια και κλείνοντας τα μάτια του. Ευκαιρία, σκέφτηκε η Έλενα, να τεστάρει τα νερά. Προχώρησε αργά προς το μέρος του και κάθισε απέναντί του.
«Σκεφτόμουν… θέλω να της δώσω το όνομα της μητέρας σου.» του είπε δειλά περιμένοντας την αντίδρασή του. Ο Ντέιμον ανοίγοντας το ένα μάτι και κοιτώντας την σαν να έχει πέσει από τον ουρανό πήρε μια σκληρή έκφραση.
«Όχι.» της είπε κοφτά. Η Έλενα όμως δεν δεχόταν το όχι για απάντηση.
«Μα γιατί? Είμαι σίγουρη ότι αν η κατάσταση ήταν διαφορετική θα έδινες στην κόρη σου…» Δεν πρόλαβε να ανοιγοκλείσει τα μάτια της και ο Ντέιμον τώρα στεκόταν στο παράθυρο έχοντας τα χέρια του στα μαλλιά του.
«Ναι αλλά δεν είναι Έλενα. Έχει πεθάνει αιώνες τώρα. Δεν θέλω κάθε φορά που κοιτάζω την κόρη μου να πονάω όπως όταν κοιτάζω φωτογραφίες της.» ης φώναξε και μπορούσε να διακρίνει τον πόνο στην φωνή του. Ήξερε την ιστορία από τον Στέφαν. Πως είχε φροντίσει τον μεγάλο της γιο από την αρρώστια που τον είχε καταβάλει με ρίσκο να αρρωστήσει και εκείνη. Ο Ντέιμον είχε γίνει καλύτερα, εκείνη όμως όχι.
«Πως ήταν?» τον ρώτησε γλυκά και είδε τα χαρακτηριστικά του να μαλακώνουν και τα χέρια του να τρίβουν τα μπράτσα του νευρικά.
«Πολύ όμορφη. Από εκείνη πήρε ο Στέφαν τα χαρακτηριστικά του και το χρώμα των μαλλιών. Εγώ πήρα τα μάτια της.» Η Έλενα χαμογέλασε. Από τις εκφράσεις του Ντέιμον αυτή ήταν σίγουρα στις 10 πιο αγαπημένες της. Αυτή η νοσταλγία στα μάτια του και το συνεσταλμένο του χαμόγελο. Σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του.
«Τότε ήταν πανέμορφη.» του είπε τρίβοντας το μάγουλό με τα δάχτυλά της. «Ντέιμον, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να αναπληρώσω τον χρόνο που έχασες με το παιδί. Και θα αρχίσω με το να την ονομάσεις. Δεν ήθελα να της δώσω το όνομα της βιολογικής μου μητέρας και το ‘Μέρεντιθ’ το πρόλαβε ο Τζέρεμι.» Ο Ντέιμον την κοίταξε για ένα λεπτό που έμοιαζε να κρατάει υπερβολικά πολύ.
«Δεν ξέρω τι θα της ταίριαζε.» είπε τελικά κάπως προβληματισμένος.
«Δεν είναι απαραίτητο να το βρούμε τώρα…» του απάντησε στοργικά χαϊδεύοντας ακόμα του μάγουλό του. Τα μάτια του Ντέιμον έκλεισαν και έγειρε στο άγγιγμά της. Δεν μπορούσε να μείνει θυμωμένος μαζί της για πάνω από 1 λεπτό. Όχι όταν τον κοιτούσε με αυτά τα μεγάλα καστανά μάτια. Εξάλλου κρατούσε την καρδιά του στην παλάμη του χεριού της. Πώς να θυμώσεις με αυτόν που κατέχει την καρδιά του. Αυτή γυναίκα ήταν το πεπρωμένο του. Φεγγάρια ή μοίρα ή ότι βλακεία μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους ευγνωμονούσε την τύχη του που αυτή η γυναίκα είχε ενωθεί μαζί του για πάντα με αυτό το παιδί.
«Για μισό…» μουρμούρισε ο Ντέιμον ανοίγοντας τα μάτια του και κοιτάζοντας την Έλενα με ενδιαφέρον. «Πως είπε ο Κλάους ότι λέγεται το φεγγάρι κάτω από το οποίο γεννήθηκε?» Η Έλενα τον κοίταξε περίεργα. Από όλα τα πράγματα που μπορούσε να της πει αυτό ίσως να μην υπήρχε καν στην λίστα της.
«Λίλιθ?» Ο Ντέιμον κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και χαμογέλασε.
«Μ’ αρέσει. Είναι σπάνιο, σκοτεινό και ιδιαίτερο.» Και της ταιριάζει σκέφτηκε η Έλενα συμφωνώντας μαζί του.
«Εντάξει. Υπό έναν όρο.» Το βλέμμα του Ντέιμον σκοτείνιασε. Ήξερε πολύ καλά την Έλενα ώστε γνωρίζει ότι αυτό που επακολουθούσε δεν ήταν καλό. «Θέλω να τιμήσω την μητέρα σου. Ξέρω ότι την αγαπούσες και εσύ και ο Στέφαν πολύ. Ας της το δώσουμε ως δεύτερο.» Ο Ντέιμον γύρισε τα μάτια του και άρχισε να βηματίζει πέρα-δώθε άγρια. Η Έλενα όμως ήταν διατεθειμένη να παλέψει μαζί του. «Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το παρελθόν, Ντέιμον. Είναι κομμάτι από το παρελθόν της η μητέρα σου. Θέλω να το πάρει.» Ο αποφασιστικός και σταθερός τόνος της απλά έβαζε και άλλο λάδι στην φωτιά που έκαιγε μέσα του σε σημείο τώρα να εξελιχθεί σε μια καταστροφική πυρκαγιά. Ο Ντέιμον αναστέναξε.
«Τότε γιατί με ρωτάς Έλενα? Αφού έχεις πάρει ήδη τις αποφάσεις σου.» της φώναξε και κάπως έτσι ο ήρεμος τόνος της συζήτησης εξαφανίστηκε. «Γιατί θέλω να είσαι παρών σε ότι και αν αποφασίσουμε για εκείνη. Είναι κόρη σου. Κομμάτι σου.» του απάντησε φωναχτά και εκείνη.
«Λίγο αργά δεν το θυμήθηκες? Την πήρες μακριά μου!» Ο Ντέιμον πραγματικά είχε προσπαθήσει να συγκρατηθεί αλλά η οργή του ήταν καυτή λάβα που έρρεε και ήταν αδύνατο να συγκρατηθεί όπως και τα καταπιεσμένα συναισθήματα του.
«Ναι αλλά είναι εδώ τώρα.» Έτσι θα πήγαινε τώρα δηλαδή? Θα περνούσε την υπόλοιπη νύχτα κατευνάζοντας τους εσωτερικούς δαίμονες του Ντέιμον και εξαλείφοντας τις ανασφάλειές του? Ο Ντέιμον όμως την εξέπληξε για μια ακόμα φορά. Το βλέμμα του σκοτείνιασε αλλά όχι από οργή αυτήν την φορά , πήρε το συνηθισμένο σαγηνευτικό πλάγιο χαμόγελό του και την πλησίασε απειλητικά. Η Έλενα έκανε ενστικτωδώς μερικά βήματα πίσω.
«Και θα μείνει εδώ Έλενα. Είναι δική μου. Όχι του Στέφαν.» Οι λέξεις κυλούσαν και έβγαιναν αργά από το στόμα του, απαλές σαν χάδι κάνοντας την Έλενα να τρέμει από φόβο. Ή μήπως ήταν ανάγκη? Μάλλον ένας διεστραμμένος συνδυασμός.
«Ο Στέφαν είναι θείος της…» κατάφερε να ψελλίσει συνεχίζοντας να πισωπατά ώσπου τα γόνατά της χτύπησαν το κρεβάτι.
«Και έτσι θα μείνει. Εγώ είμαι ο πατέρας της, εγώ την δημιούργησα. Είναι δική μου.» Η κτητικότητα του Ντέιμον είχε χτυπήσει ένα βαθύ κόκκινο. Τόσο που θόλωνε το μυαλό του. Δεν θα άφηνε τον Στέφαν να την ξαναγγίξει. Ούτε στα 10 μέτρα δεν θα του επέτρεπε να είναι κοντά. Το διεστραμμένο του χαμόγελο πλάτυνε. Είχε στριμώξει την Έλενα και τώρα ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Σαν το λιοντάρι στο θήραμά του.
«Γιατί τόσο μίσος απέναντι στον Στέφαν?» τον ρώτησε και η ερώτηση τον χτύπησε σαν παγωμένο νερό. Κούνησε το κεφάλι του και ξεφορτώθηκε το χαμόγελό του κοιτώντας την Έλενα ενοχλημένος.
«Δεν μισώ τον αδερφό μου. Αλλά η Λίλιθ είναι κόρη μου. Και έτσι θα μείνει. Δεν θα το παίξει μπαμπάς στο δικό μου παιδί.» Μπορεί το αποπλανητικό του ύφος να είχε φύγει όμως δεν κουνήθηκε εκατοστό. Μιλούσε σοβαρά και η Έλενα ήταν αυτή που μπερδεύτηκε τώρα.
«Πώς να το παίξει μπαμπάς Ντέιμον? Δεν καταλαβαίνω…»
«Ω καταλαβαίνεις πολύ καλά Έλενα. Είναι δική μου όπως είσαι και εσύ. Δεν θα πάρει καμία από τις δυο μακριά μου.» Τώρα η Έλενα το έβλεπε καθαρά. Δεν ήταν η μάχη ανάμεσα στον αδερφό του και σε εκείνον. Απλά ο φόβος του Ντέιμον να του στερήσουν κάτι που αγαπάει. Όπως είχε γίνει με την μητέρα του. Την Κάθριν. Τον αδερφό του και η λίστα δεν είχε τέλος. Το στοργικό βλέμμα της Έλενας χτύπησε κάτι μέσα στον Ντέιμον. Ένιωθε τύψεις τώρα για την συμπεριφορά του. Δεν ήθελε να τις χάσει και σίγουρα με αυτό το ύφος δεν κατάφερνε πολλά. Η Έλενα όμως έφερε τον δείκτη της στο πιγούνι του και τον ανάγκασε να την κοιτάξει στα μάτια.
«Όχι Ντέιμον. Δεν θα μας πάρει. Και οι δυο ανήκουμε σε εσένα. Εκείνη από όταν γεννήθηκε και εγώ από την στιγμή που σε είδα. Η καρδιά μου είναι δική σου. Εγώ είμαι δική σου.» Η ελπίδα άνθισε ξανά στον Ντέιμον μαζί με ένα χαμόγελο που έκανε την καρδιά της Έλενας να φτερουγίσει στο στήθος της.
«Δική μου.» ψιθύρισε σαγηνευτικά ο Ντέιμον φέρνοντας το πρόσωπό του σε απόσταση αναπνοής από της Έλενας.
«Δική σου.» του επιβεβαίωσε ο Ντέιμον και το επόμενο πράγμα που ένιωσε η Έλενα ήταν τα χείλη του πάνω στα δικά της και το βάρος του να την πιέζει στο στρώμα…

17. Regret nothing


Η Έλενα ξύπνησε νωρίς το επόμενο πρωί για να βρει το χέρι του Ντέιμον τυλιγμένο γύρω από την μέση της. Ώστε αυτό ήταν το αίσθημα της τόσης ασφάλειας που της είχε χαρίσει τον πιο υπέροχο ύπνο που είχε κάνει εδώ και έναν χρόνο. Αναστέναξε αργά και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. Κοιτάζοντας την κοιμισμένη μορφή του Ντέιμον δίπλα της θα ορκιζόταν ότι η νεκρή καρδιά της χτύπησε ξανά. Ήταν τόσο γαλήνιος. Σαν να είχαν εξαφανιστεί με έναν μαγικό τρόπο όλα τα προβλήματα και η καταστροφή που κουβαλούσε. Σηκώθηκε όσο πιο προσεχτικά μπορούσε ώστε να μην τον ξυπνήσει. Είχε τελειώσει με έναν Σαλβατόρε και τώρα ήταν η σειρά να εξηγήσει στον επόμενο. Σε εκείνον που στην ουσία χρωστούσε τις περισσότερες εξηγήσεις. Τον Στέφαν. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον Ντέιμον βγήκε αθόρυβα από το δωμάτιο αρπάζοντας τα ρούχα της στο μεταξύ. Φορώντας πρώτα το παντελόνι της κοίταξε αριστερά και δεξιά στον διάδρομο. Ψυχή. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και βάζοντας και την μπλούζα της κατέβηκε την σκάλα. Θα ετοίμαζε το γάλα του παιδιού πρώτα και μετά θα πήγαινε να συναντήσει τον Στέφαν. Αλλά και τα 2 την πρόλαβαν. Μπαίνοντας στην κουζίνα είδε την κόρη της στο κάθισμα φαγητού και τον Στέφαν καλυμμένο με την κρέμα της. Προσπάθησε να κρύψει ένα γέλιο αλλά ο Στέφαν της έκανε νόημα ότι μπορούσε να γελάσει ελεύθερα.
«Μην ανησυχείς. Ξέρω πόσο γελοίος πρέπει να δείχνω. Μπορείς να γελάσεις ελεύθερα.» Όμως η όρεξη της Έλενας είχε μαγικά εξαφανιστεί. Είχε την εντύπωση ότι ο Στέφαν δεν μιλούσε για την παιδική τροφή που στόλιζε το κεφάλι και την μπλούζα του.
«Μην ανησυχείς. Δεν την πείραξα. Απλά πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου την άκουσα να γυρίζει ανήσυχη στο κρεβάτι της και την κατέβασα να την ταΐσω. Για την ακρίβεια Έλενα μπορούμε να μιλήσουμε λίγο γι’ αυτό. Λυπάμαι για ότι έκανα εχθές. Έχασα τον έλεγχο και…»
«Ας μην το σκεφτόμαστε Στέφαν έτσι? Πέρασε. Είσαι θείος της και παρόλο που δεν το έμαθες με τον καλύτερο τρόπο και ξέρω ότι αυτό ίσως δεν σου φτάνει είμαι χαρούμενη που είσαι εσύ. Δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο. Ότι έγινε εχθές… ας το ξεχάσουμε. Είσαι υπέροχος και ξέρω ότι την αγαπάς. Όπως ξέρω ότι και η Λίλιθ σε αγαπά πολύ.»
Ο Στέφαν σήκωσε το ένα του φρύδι ερωτηματικά.
«Ω, σωστά.» είπε η Έλενα. «Ο Ντέιμον αποφάσισε το όνομά της χθες βράδυ.» συνέχισε σκύβοντας το κεφάλι. Ένιωσε την ντροπή και τις τύψεις να την κατακλύζουν και μόνο στην αναφορά του ονόματος του Ντέιμον. Σήκωσε το κεφάλι να δει τον Στέφαν να την κοιτάζει γλυκά.
«Λυπάμαι τόσο Στέφαν. Που σε πρόδωσα, που σου είπα ψέματα, που σε κορόιδευα όλο αυτόν τον καιρό. Ότι και να πω είναι λίγο για το μέγεθος της προδοσίας μου. Ξέρω ότι πιθανόν δεν θα με συγχωρήσεις ποτέ και καλά θα κάνεις, εγώ δεν θα με συγχωρούσα. Θέλω να ξέρεις όμως ότι ζήσαμε… Ήταν αλήθεια και για μένα. Σ’ αγάπησα τόσο πολύ. Με βοήθησες τόσο πολύ. Ήσουν ότι χρειαζόμουν για όσο το χρειαζόμουν. Ήσουν ο μεγάλος μου έρωτας και ο άνθρωπος που με βοήθησα να σταθώ ξανά στα πόδια μου μετά τον θάνατο των γονιών μου. Ο Ντέιμον απλά… Ω, Στέφαν πόσο λυπάμαι!» Η Έλενα έφερε τα χέρια στο πρόσωπό της για να κρυφτεί. Δεν άντεχε τον τρόπο που την κοιτούσε ο Στέφαν. Δεν άντεχε τον τρόπο που του είχε φερθεί και την δεδομένη στιγμή δεν άντεχε τον ίδιο της τον εαυτό. Η Έλενα ανασηκώθηκε ελαφρά όταν ένιωσε τα δάχτυλά του να αγγίζουν τα δικά της καθώς έρχονταν να σταθεί απέναντί της.
«Μην λυπάσαι. Θεέ μου, αυτό που μοιραστήκαμε Έλενα... ήταν υπέροχο. Σ' αγαπάω όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν άλλο αλλά δεν είμαι αυτός που θες ή χρειάζεσαι. Εκείνος είναι. Σε καταλαβαίνει σε ένα επίπεδο που εγώ δεν μπορώ και ποτέ δεν μπορούσα.»
Η Έλενα σήκωσε το χέρι της να τον κάνει να σταματήσει αλλά ο Στέφαν απλά πίεσε τα χείλη του στα δάχτυλά της.
«Σσσςς, δεν πειράζει. Γιατί και εσύ τον καταλαβαίνεις ενώ εγώ ποτέ δεν τα κατάφερα.» Πήρε μια αχρείαστη ανάσα πριν συνεχίσει. «Ο Ντέιμον έκλεισε τον διακόπτη των συναισθημάτων του επειδή είναι πληγωμένος, Έλενα. Όχι επειδή του αρέσει να είναι ένας σατανικός μπάσταρδος αλλά για να ξεφύγει από τον πόνο που δημιούργησε η προδοσία της Κάθριν, η σκληρή και παγωμένη στάση του πατέρα και το να ζει μια ζωή που εγώ τον ανάγκασα να ακολουθήσει. Το έκανε σαν ένα μηχανισμό άμυνας. Εγώ? Δεν θα σου πω ψέματα, ούτε στον εαυτό μου πια. Διασκέδασα τον χρόνο που πέρασα με τον Κλάους. Ένιωθα τα πάντα και αυτή είναι η διαφορά μας με τον αδερφό μου. Εγώ έκλεισα τον διακόπτη για να εμποδίσω τον εαυτό μου να εξελιχτεί σε τέρας επειδή μου άρεσε. Εκείνος το έκανε για να ξεφύγει από την πραγματικότητα, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι απέτυχε.»
Η Έλενα τον κοίταξε γλυκά και χαμογέλασε. Αυτός ήταν ο Στέφαν που αγαπούσε. Έγειρε το κεφάλι της μπροστά και ακούμπησε το μέτωπό της στο δικό του αδιαφορώντας για το φαγητό που είχε κολλήσει εκεί.
«Και τώρα?» τον ρώτησε σιγανά. Εκείνος αναστέναξε και έκλεισε τα μάτια του.
«Τώρα αγαπημένη μου Έλενα, θα χωρίσουν οι δρόμοι μας. Θα πάω με την Κάθριν στην Βουλγαρία για λίγο.» Η Έλενα σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε.
«Ξέρω τι θα πεις. Η Κάθριν…»
«Θα σε κάνει ευτυχισμένο Στέφαν.» του είπε φέρνοντας τα χέρια της στο πρόσωπό του σκουπίζοντας ένα κομμάτι μήλου από το μάγουλο του με τον αντίχειρά της ταυτόχρονα. «Έχει αλλάξει. Όπως και εσύ. Θα είστε μια χαρά μαζί.»
«Και εγώ το πιστεύω. Εχθές… με ακολούθησε και με βοήθησε να καταλάβω τα λάθη μου.»
Χμ… από τον τρόπο που απέφευγε το βλέμμα της δεν τον βοήθησε μόνο σε αυτό, σκέφτηκε η Έλενα αλλά το κράτησε για τον εαυτό της. «Καλύτερα να πάω να κάνω μπάνιο. Θα πάρω και το μικρό τερατάκι να καθαριστούμε.» είπε καθώς σήκωνε το μωρό από το κάθισμα.
«Δεν θα φύγετε για πάντα έτσι? Σας χρειάζεται.» του είπε φοβισμένη η Έλενα λίγο πριν φτάσει στην πόρτα της κουζίνας. Γύρισε να την κοιτάξει.
«Όχι Έλενα. Δεν χρειάζεται μόνο εκείνη εμάς.» Με αυτά τα λόγια ο Στέφαν χάθηκε από το οπτικό της πεδίο. Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσε το νερό να τρέχει και άλλον έναν αδιευκρίνιστο θόρυβο. Ανεβαίνοντας ανακάλυψε ότι ο θόρυβος προερχόταν από το δωμάτιο του Ντέιμον. Είχε το μαξιλάρι στο πρόσωπό του ανέπνεε γρήγορα. Η Έλενα θορυβήθηκε και πήγε προς το μέρος του όμως εκείνος ήταν πιο γρήγορος και βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου πριν καν εκείνη φτάσει στο κρεβάτι.
«Πως πήγε η συζήτηση?» την ρώτησε ειρωνικά. Σκατά! σκέφτηκε η Έλενα. Φυσικά και άκουγε. Ένας Θεός ήξερε πως θα κατέληγε πάλι όλο αυτό.
«Ντέιμον εγώ…» ξεκίνησε αλλά την διέκοψε με ένα νεύμα.
«Ω, μην προσπαθήσεις καν Έλενα! Καταλαβαίνω απόλυτα. Φυσικά! Ο Στέφαν είναι ο επικός σου έρωτας και άλλες τέτοιες αηδίες. Όλες αυτές οι βλακείες που έλεγες εχθές ήταν μόνο και μόνο για να με ηρεμήσεις. Να μην πάρω την κόρη ΜΟΥ και εξαφανιστώ. Μάντεψε Έλενα. Αυτό ακριβώς θα γίνει. Έτσι θα μπορέσεις ανενόχλητη…» Η Έλενα τον έσπρωξε δυνατά προς την πόρτα του μπάνιου. Με έναν δυνατό γδούπο ο Ντέιμον έπεσε προς τα πίσω για να βρεθεί στα πόδια του σχεδόν αμέσως. Η Έλενα έφερε τα χέρια στα μαλλιά της και κούνησε το κεφάλι της.
«Πάψε!» του φώναξε ενοχλημένη. Ο Ντέιμον σταύρωσε τα χέρια στο γυμνό του στήθος και την κοιτούσε επίμονα. «Συνειδητοποίησα κάτι σήμερα Ντέιμον. Κάθε μορφασμός, ερωτικό σχόλιο, κάθε φορά που με έσωσες και με κράτησες στην αγκαλιά σου, και κάθε στιγμή μαζί σου με έκαναν να αποδεχτώ τα συναισθήματα μου για σένα. Σου συγχωρώ ότι άσχημο και κακό μου έχεις πει ή μου έχεις κάνει επειδή παραδέχομαι ότι υπάρχει κάτι τεράστιο ανάμεσά μας, Νόμιζα ότι αγαπώ τον Στέφαν όμως όταν τελείωσε δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Επειδή απλά ήθελα εσένα το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήσουν εσύ. Δεν θα είναι πάντα ο Στέφαν.» Το πρόσωπο του Ντέιμον ηρέμησε και έριξε τα χέρια του στο πλάι. Η Έλενα τον πλησίασε και έγειρε προς τα πίσω για να τον κοιτάξει στα μάτια. «Επειδή με καταλαβαίνεις. Κάθε πλευρά μου. Και ναι, θέλεις να μου σώζεις την ζωή κάθε φορά αλλά με αφήνεις να είμαι μέρος του. Δεν με βάζεις απλά σε μια φούσκα όταν τρέχεις να αδράξεις την μέρα. Κάνεις την παλιά Έλενα να θέλει να βγει έξω και να παίξει και να μην ντρέπεται γι' αυτό. Με κάνεις να θέλω να ξεριζώσω τα μαλλιά μου και να σε φιλήσω και όλα αυτά χωρίς να πάρω ούτε μια ανάσα. Είσαι ανυπόφορος, εγωιστής, αντιδραστικός ...» Η Έλενα γύρισε τα μάτια της καθώς απαριθμούσε και ο Ντέιμον ρουθούνισε.
«Ευχαριστώ…» της είπε ειρωνικά αλλά η Έλενα τον σταμάτησε χτυπώντας τον ελαφρά στο στήθος.
«Όχι, άκουσέ με! Αγαπώ κάθε έξυπνη παρατήρηση και την σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ σου. Αγαπώ το πόσο πιστός είσαι, το πάθος σου. Λατρεύω τον τρόπο που με κοιτάς, σαν να είμαι το πιο πολύτιμο πράγμα σε όλο το σύμπαν...» συνέχισε απαλά.
«Είσαι για μένα..» της απάντησε ο Ντέιμον κοιτώντας την στα μάτια.

«Αγαπώ την προστατευτική και την ανιδιοτελή σου πλευρά και αγαπώ τον τρόπο που με αγαπάς. Κανείς ποτέ δεν με αγάπησε όπως εσύ... Σε κοιτάζω και το νιώθω... σε κάθε μέρος του κορμιού μου και της ψυχής μου...» Έβαλε τα χέρια της στα μάγουλά του, τα μάτια της γυάλιζαν από τα δάκρυα που προσπαθούσε να κρατήσει με τα δάχτυλά της να χαϊδεύουν απαλά το δέρμα του. «Σ' αγαπώ, Ντέιμον Σαλβατόρε... Αγαπώ τον άνθρωπο και τον βρικόλακα. Σ' αγαπώ ακριβώς όπως είσαι..» και μετά τον φίλησε, δείχνοντας του ακριβώς πόσο…


Στο δείπνο εκείνο το βραδύ, η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη. Ο Ντέιμον και ο Στέφαν –έχοντας ξεπεράσει το σοκ και έχοντας κάνει μια μεγάλη συζήτηση- αστειεύονταν για το πώς ο Ντέιμον θα είναι σαν πατέρας και η Έλενα με την Κάθριν συζητούσαν για το πότε θα επιστρέψουν από την Βουλγαρία.
«Έλενα, στο υπόσχομαι, θα επιστρέψουμε. Δεν θα την αφήσουμε μόνη.» είπε η Κάθριν στην Έλενα ενώ βρισκόντουσαν στην κουζίνα. «Αλλά δεν νομίζω να μείνουμε στο Μίστικ Φολς. Δεν νομίζω να θέλεις να αρχίσουν να κάνουν ερωτήσεις πως μπορείς και είσαι σε 2 μέρη ταυτόχρονα και με τα 2 αδέρφια.» Η Κάθριν της έκλεισε το μάτι και η Έλενα γύρισε τα μάτια της. «Και αν θες την γνώμη μου ούτε εσείς πρέπει να μείνετε. Ο κόσμος θα αναρωτιέται όταν εσείς δεν θα μεγαλώνετε μέρα.» Η Κάθριν είχε δίκιο σε αυτό αλλά η Έλενα δεν μπορούσε να φύγει. Ότι αγαπούσε ήταν εδώ.
«Θα το ρισκάρω. Δεν θα αφήσω την οικογένειά μου ξανά. Εξάλλου όσο μεγαλώνει η Λίλιθ, ίσως να αποφύγουμε τις ερωτήσεις.» είπε ελπιδοφόρα η Έλενα και είδε την Κάθριν να σηκώνει αδιάφορα τους ώμους…
«Θα τις προσέχεις έτσι αδερφέ?» τον ρώτησε ο Στέφαν καθώς απολάμβαναν το ποτό τους δίπλα στο τζάκι με το μωρό να παίζει μπροστά τους. Ο Ντέιμον γύρισε και κοίταξε τον αδερφό του. Ήταν από τις λίγες φορές αλλά τόσο ανεκτίμητες που ο Ντέιμον παραδεχόταν τον Στέφαν. Η αντίδρασή του τώρα ήταν τόσο… Στέφαν. Ανώτερη και ενδιαφερόταν για το καλό όλων. Ο Ντέιμον δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
«Φυσικά Στέφαν. Είναι η ζωή μου τώρα.» Είδε τον Στέφαν να χαμογελάει και να κουνάει το κεφάλι του.
«Επιτέλους η ζωή σου μπαίνει σε μια τάξη αδερφέ. Και γίνεται όμορφη. Σας εύχομαι ότι καλύτερο.»
Ο Ντέιμον γύρισε και έκανε τον Στέφαν μια δυνατή αγκαλιά.
«Επίσης μικρέ αδερφέ. Και να σε ξαναδούμε σύντομα έτσι?» Ο Στέφαν τον χτύπησε απαλά στην πλάτη και του χαμογέλασε.
«Στέφαν. Ήρθε η ώρα.» του είπε η Κάθριν όταν απομακρύνθηκαν τα δυο αδέρφια από την αγκαλιά τους. Ο Στέφαν πήγε στην Έλενα και της έδωσε μια τρυφερή αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο.
«Να τον προσέχεις.» της ψιθύρισε και της έκλεισε το μάτι. Η Έλενα αναστέναξε και τον φίλησε και αυτή.
«Παράπονο δεν έχεις Ντέιμον. Ήμουν καλός σύμμαχος αυτή τη φορά.» είπε η Κάθριν στον Ντέιμον σφίγγοντάς του το χέρι.
«Σου χρωστάω.» της απάντησε εκείνος ψιθυριστά. Η Κάθριν γέλασε και έσκυψε να πάρει αγκαλιά το μωρό.
«Όσο για εσένα μικρή, ετοιμάσου να σε γεμίσω δώρα όταν επιστρέψουμε. Να είσαι καλό κορίτσι.» είπε χαρίζοντας ένα φιλί στα μαλλιά. Ο Στέφαν με την σειρά του φίλησε την ανιψιά του και ύστερα μπήκαν με την Κάθριν στο αυτοκίνητο. Η Έλενα και ο Ντέιμον με την κόρη τους στεκόντουσαν στην εξώπορτα αποχαιρετώντας τους.
«Θα μου λείψουν.» είπε στεναχωρημένη η Έλενα ενώ έσφιγγε το παιδί περισσότερο πάνω της.
«Και εμένα. Ας ελπίσουμε να τους δούμε ξανά σύντομα.» Ο Ντέιμον πήρε το παιδί από τα χέρια της Έλενας και μπήκε μέσα στο σπίτι ξανά.
«Ας ελπίσουμε να τα καταφέρουν.» είπε χαμηλόφωνα η Έλενα και έκλεισε την πόρτα….

17. Party like a rockstar




PART 1

Lilith' s POV

Πολλοί λένε ότι η ιστορία των γονιών μου είναι ρομαντική. Συμφωνώ σε ένα σημείο. Αλλά αν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω την σχέση τους σίγουρα η πρώτη λέξη που θα μου ερχόταν στο μυαλό δεν θα ήταν "ρομαντική". Η σχέση τους βασιζόταν στην ανάγκη για επιβεβαίωση, την ακόρεστη δίψα του ενός για τον άλλον, το πάθος, τον πόθο που τους τύφλωνε ακόμα και τώρα πολλές φορές, την απελπισία, τον πόνο, την ένταση... Δεν ήταν, ούτε είναι συνηθισμένη σχέση. Και ίσως γι' αυτό έχει κρατήσει τόσο καιρό. Ποιός ξέρει?
Και σίγουρα κάποιος θα αναρωτηθεί τώρα πως τα ξέρω όλα αυτά. Ας πούμε ότι κανείς δε μπορεί να μου κρύψει τίποτα. Ειδικά αν τα γράφει σε ημερολόγια που τα κρύβει... στη σοφίτα για παράδειγμα. Ή τα σκέφτεται όταν οι δυνάμεις μου είναι σε έξαρση. Κακό πράγμα η ονειροπόληση όταν είμαι κοντά.
Όπως και να έχει όμως... Είμαι η Λίλιθ Αλεσάντρα Σαλβατόρε, κόρη του Ντέιμον και της Έλενας Σαλβατόρε γεννημένη στις 17 Μαΐου και το παιδί της προφητείας. Και αυτή είναι η ιστορία μου έως τώρα...

Έκλεισα το μικρό ροζ τετράδιο και το ακούμπησα στοργικά πάνω στο κρεβάτι μου. Η ιστορία της ζωής μου είχε ενδιαφέρον. Ε, δεν ήμουν και το πιο συνηθισμένο παιδί. Σηκώθηκα και πήγα και στάθηκα μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη που κοσμούσε τον τοίχο του δωματίου μου. Το μπερδεμένο κορίτσι που με κοίταζε δεν ήμουν εγώ. Όχι αυτή που είχαν συνηθίσει όλοι να βλέπουν. Άκουσα το αυτοκίνητο του θείου Στέφαν να παρκάρει στην μπροστινή είσοδο. Εκείνος και η θεία Κάθριν είχαν φύγει λίγο μετά τα πρώτα μου γενέθλια και μένανε μόνιμα πλέον στην Ιταλία - πατρίδα της οικογένειάς μου -. Τους έβλεπα βέβαια σε όλες τις οικογενειακές γιορτές. Ευχαριστίες, Πρωτοχρονιά, καλοκαιρινές διακοπές, γιορτές, γενέθλια και κάθε φορά που μου έλειπαν. Συχνά δηλαδή. Συμφωνία μεταξύ των αρχηγών των οικογενειών. Της μαμάς και της θείας μου. Αλλά πάντα λάτρευα να τους βλέπω. Τους αγαπούσα τόσο. Ξεφύσησα δυνατά. Ήθελα να δω πως θα αντιδρούσαν όταν τους ανακοίνωνα την απόφασή μου. Η αποψινή βραδιά θα είχε πλάκα! Συνέχιζα να κοιτώ το είδωλό μου στον καθρέφτη και μόρφασα. Είχα προσπαθήσει πολύ για αυτή μου την εμφάνιση καθώς ήθελα να κάνω τον πρώην μου να δει τι έχασε αλλά ήδη είχα αρχίσει να αμφιβάλλω για όλο το αποψινό. Αυτό το αίσθημα φόβου που δεν έλεγε να φύγει από την πρώτη στιγμή που ξύπνησα σήμερα με έκανε να παραλύω. Άκουσα τα βήματα στη σκάλα και πρόλαβα να φορέσω το ψεύτικο χαμόγελό μου πριν ανοίξει η πόρτα και 2 δυνατά χέρια τυλιχτούν γύρω από την μέση μου και με στροβιλίσουν γρήγορα.
«Πριγκίπισσα, Χρόνια Πολλά!» μου είπε ο θείος μου ενώ με άφηνε κάτω.
«Ευχαριστώ.» του είπα χαρούμενα.
«Ω, πόσο όμορφη είσαι απόψε!» συμπλήρωσε χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.
«Πάντα είναι όμορφη η κόρη μου Στέφαν, έμοιασε στον μπαμπά της.» Άκουσα τον μπαμπά μου να ξεροβήχει πίσω μας. Πάντα ζήλευε την σχέση μου με τον θείο μου. Δεν τον αδικούσα.
«Δεν θα αλλάξεις ποτέ Ντέιμον, έτσι?» τον ρώτησε ο θείος καθώς απομακρυνόταν από εμένα και πήγαινε προς τον αδερφό του.
«Ποτέ αδερφέ.» του απάντησε ειρωνικά λίγο πριν ξεσπάσουν σε γέλια και αγκαλιαστούν. Λάτρευα αυτές τις στιγμές. Ήταν τόσο πολύτιμες. Χαμογέλασα πριν άλλο ένα ζευγάρι χέρια με πιάσουν από την μέση και κάνοντάς με μια σβούρα.
«Θεία Κατ!» φώναξα χαρούμενη καθώς ο καστανός βρικόλακας με άφηνε κάτω.
«Υπέροχο κορίτσι μου!» Λάτρευα τον τρόπο με τον οποίο όλοι με έλουζαν με αγάπη και προσοχή. Για να μην αναφέρω τα δώρα..
«Ώστε 18 ε? Μεγάλωσες πια!» μου είπε κλείνοντάς μου το μάτι. Η θεία μου ήταν τέλεια στο να σε συμβουλεύει για αγόρια. Όλες οι θείες μου δηλαδή. Είχα πολλές.
«Τι θες να πεις Κάθριν?» την ρώτησε ο πατέρας μου καχύποπτα. «Μεγάλωσε για ποιό πράγμα?» Ω, ήταν τόσο υπερπροστατευτικός.
«Δεν έχει σημασία papi, τι θέλει να πει. Ποτέ δεν θα μεγαλώσω. Πάντα θα είμαι το κοριτσάκι σου.» του είπα χαρίζοντάς του ένα από τα πιο αθώα μου χαμόγελα. Μου το επέστρεψε.
«Η κόρη σου σε αποστομώνει, Ντέιμον.» του είπε ειρωνικά ο θείος καθώς βγαίνανε από το δωμάτιό μου και κατευθύνονταν προς τον κήπο με την θεία Κατ να τους ακολουθεί. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα να τους ακολουθήσω αλλά η μαμά μου με σταμάτησε.
«Αγάπη μου, όλα καλά?» με ρώτησε απαλά καθώς ακουμπούσε το χέρι της στον ώμο μου, χαμογελώντας μου γλυκά.
«Θα έρθει απόψε, σωστά?» Δεν χρειαζόταν να της πω ποιός. Όλοι ξέραμε ότι σήμερα που έκλεινα τα 18 ο Κλάους θα ερχόταν να σφραγίσει την συμφωνία που είχε κάνει με την μαμά μου χρόνια πριν.
«Συγνώμη, ψυχή μου.» μου είπε θλιμμένα ενώ γυρνούσα να την κοιτάξω και να την κλείσω στην αγκαλιά μου.
«Μην μου ζητάς συγνώμη. Έκανες αυτό που θεωρούσες σωστό. Με προστάτεψες όλα αυτά τα χρόνια και σε ευχαριστώ. Τώρα είναι η σειρά μου να σας προστατέψω. Μην ανησυχείς. Είμαι έτοιμη.» Μου χαμογέλασε και πιάνοντάς με από το χέρι πήγαμε να βρούμε τους άλλους...

Μισή ώρα αργότερα και ο κήπος μας ήταν γεμάτος. Κανένας δεν είχε αρνηθεί την πρόσκληση του. Πάντως ήταν γελοίο θέαμα. Βρικόλακες ανακατεμένοι με ανθρώπους με τους δεύτερους να αγνοούν την ύπαρξη των πρώτων και όλοι να χορεύουν με λιγότερο από μισό μέτρο απόσταση. Εγώ βρισκόμουν με την πλάτη στον τοίχο και παρακολουθούσα τους αγαπημένους μου να διασκεδάζουν. Ο θείος Στέφαν μιλούσε με τον θείο Τζέρεμι ενώ η θεία Μπόνι γελούσε με την θεία Κάρολάιν. Η μαμά και η θεία Κάθριν είχαν πάρει το σοβαρό τους ύφος και συζητούσαν ενώ η ξαδέρφη μου η Μέρεντιθ χόρευε με την Κρίστι.
«Η εορτάζουσα δεν χορεύει?» Η κολλητή μου η Στέφανι βρέθηκε δίπλα μου με τον κολλητό μας τον Ρίκι αγκαζέ. Και οι δυο βρικόλακες.
«Η εορτάζουσα περιμένει.» της είπα συνεχίζοντας να κοιτώ την πίστα.
«Τι περιμένεις? Ο πρώην σου είναι εδώ και δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω σου. Μοιάζεις με αρχαία ελληνίδα θεά. Εγώ στην θέση σου θα τον είχα κάνει να φάει χώμα τώρα. Τι στο καλό μπορεί να έχει τόση αξία ώστε να σε κρατάει μακριά από την εκδίκησή σου?» με ρώτησε ο Ρίκι με περιέργεια.
«Δεν είναι ακόμα ώρα. Άσε τον λίγο ακόμα.» Άκουσα το γέλιο της Στέφανι δίπλα μου να μου φυσάει τα μαλλιά.
«Και εσύ τώρα υποτίθεται ότι δεν έχεις ομοιότητες με την μαινάδα?» Γύρισα και την κοίταξα προειδοποιητικά.
«Καλά!» είπε σηκώνοντας τα χέρια παραδομένη και τραβώντας τον Ρίκι στην πίστα.
Η ώρα περνούσε και είχα αφήσει τον εαυτό μου να απολαύσει το πάρτι μου. Μάλλον ο τρόμος της οικογένειάς μου δεν θα ερχόταν σήμερα. Ήμουν στον τεράστιο μπουφέ όταν ένιωσα μια παράξενη δύναμη να απλώνεται σε όλο μου το κορμί ξεκινώντας από την γυμνή μου πλάτη. Δεν γύρισα.
«Χρόνια πολλά γλυκιά μου.» Άκουσα κάποιον πίσω μου να μου λέει με μια περίεργη προφορά. Βρετανική ίσως? Μόνο τότε γύρισα αργά να δω τον κάτοχο της φωνής και έμεινα άφωνη. Μπορεί να μην τον είχα δει ποτέ στην ζωή μου ξανά, εκτός από όταν ήμουν βρέφος αλλά το αίσθημα τρόμου που μου δημιουργούσε ήταν -όπως και τότε- το ίδιο δυνατό και μοναδικό.
«Κλάους?» ψιθύρισα και αμέσως ένιωσα ένα κύμα αέρα καθώς βρισκόμασταν τώρα σε ένα μακρινό μέρος του κήπου. Και άλλο κύμα αέρα και η οικογένειά μου βρίσκονταν δίπλα μου.
«Τι θες εδώ?» Πήρε τον λόγο ο πατέρας μου μπαίνοντας μπροστά μου.
«Δεν ήρθα να βλάψω κανέναν, Ντέιμον. Νομίζω ότι η κόρη σου έχει γενέθλια και της έφερα ένα δώρο.» είπε δείχνοντας ένα μεγάλο κουτί στα χέρια του. Μπορούσα να νιώσω την ένταση αλλά δεν έδινα σημασία. Περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή.
«Ευχαριστώ αλλά δεν χρειαζόταν.» του απάντησα γλυκά κάνοντας τον πατέρα μου να γυρίσει να με κοιτάξει με τρόμο. «Ήδη μου έχεις κάνει το καλύτερο δώρο.» συνέχισα φεύγοντας από τον προστατευτικό κλοιό της οικογένειάς μου με αργά βήματα και πήγα και στάθηκα απέναντί του. Με κοιτούσε με ένα αινιγματικό ύφος.
«Πήρες τον θείο μου μακριά και έκανες την μητέρα μου να συνειδητοποιήσει τα αισθήματά της για τον πατέρα μου.» Μπορούσα να νιώσω τους γονείς μου και τον θείο μου να έχουν μείνει τελείως ακίνητοι συνειδητοποιώντας και εκείνοι τώρα αυτά που έλεγα. «Αν δεν ήσουν εσύ, αυτή την στιγμή δεν θα υπήρχα. Σου είμαι αιώνια ευγνώμων για αυτό.» είπα καθώς έσκυβα το κεφάλι μου και έκανα μια μικρή υπόκλιση μπροστά του. Σίγουρα του άρεσε κρίνοντας από το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του.
«Δεν πίστευα ότι η κόρη του Σαλβατόρε θα ήταν τόσο συνετή.» είπε καθώς σηκωνόμουν και έφερνε το χέρι μου στα χείλη του.
«Ντέιμον, είναι ψυχαναγκασμένη?» άκουσα την μαμά μου να ρωτάει σιγανά με τρόμο.
«Όχι.» απάντησε αρνητικά ο πατέρας μου κουνώντας το κεφάλι του. «Νιώθει ότι έχει υποχρέωση απέναντί του.»
«Τι είναι αυτά που λες?» τον ρώτησε ο θείος μου. Και πάνω που πήγαινα να του απαντήσω μια ξανθιά γυναίκα που ερχόταν προς το μέρος μας μου τράβηξε την προσοχή.
«Κλάους?» άκουσα την σπασμένη φωνή της θείας Κάρολάιν και το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν ακριβώς μπροστά της με τα χέρια μου στους ώμους της.
«Θεία? Όχι εδώ, όχι τώρα. Θα έχεις τον χρόνο σου να του μιλήσεις μετά. Θα το κανονίσω εγώ. Όχι όμως με τόσους ανθρώπους εδώ γύρω. Δεν θέλω να καταλήξει το πάρτι σε αιματοχυσία.»
Η θεία απλώς κοιτούσε με γυάλινο βλέμμα πίσω μου, τον Κλάους που και εκείνος με την σειρά του την κοίταζε πίσω.
«Μην τον αφήσεις να φύγει.» μου είπε θλιμμένα. Της χαμογέλασα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Γύρισα πάλι προς το Κλάους.
«Να σου μιλήσω λίγο?» Δεν ήταν ερώτηση ακριβώς. Τον άρπαξα από το χέρι και τον τράβηξα μακριά από τους δικούς μου.
«Δεν θα βλάψεις κανέναν σωστά?» τον ρώτησα όταν απομακρυνθήκαμε από τους "φύλακες" μου και πίσω στον κόσμο που χόρευε.
«Δεν ήρθα γι’ αυτό γλυκιά μου. Και εξάλλου μετά την δήλωσή σου πως θα μπορούσα? Να υποθέσω ότι ξέρεις για ποιόν λόγο είμαι εδώ.» Δεν με ρωτούσε. Ήξερε ότι ήξερα.
«Γιατί είμαι η ασπίδα σου απέναντι σε όποιον σε κυνηγάει. Θες τις δυνάμεις μου για να σε προστατέψουν όταν τις χρειαστείς.»
«Έξυπνο κορίτσι.» μου είπε καθώς μου χάιδευε το σαγόνι.
«Και θα τις έχεις. Αρκεί να μην βλάψεις κανέναν που αγαπώ.» τον πλησίασα και άλλο και έφερα τα χείλη μου στο αυτί του, ξέροντας ότι οι γονείς μου, που βρίσκονταν τώρα πιο κοντά και σε επιφυλακή μπορούσαν να με ακούσουν. «Γιατί τότε δεν υπάρχει συμφωνία.» του είπα αθώα. «Τότε θα σε βρω όπου και αν κρυφτείς και θα σου ξεριζώσω εγώ η ίδια την καρδιά αφού πρώτα σε κάνω να υποφέρεις. Πολύ.» τόνισα την τελευταία λέξη και ένιωσα το σώμα του να σφίγγεται. «Σύμφωνοι?» τον ρώτησα με ένα χαμόγελο. Μου χαμογέλασε πίσω.
«Σύμφωνοι.»
Γύρισα προς το μέρος των καλεσμένων μου και είδα τον Τζος να έχει στυλώσει το βλέμμα του πάνω μου. Χαμογέλασα ενώ μια κακή σκέψη περνούσε από το μυαλό μου.
«Θα χορέψεις μαζί μου?» τον ρώτησα και είδα την έκπληξη να διαγράφεται στο πρόσωπό του.
«Εντάξει.» μου είπε ενώ έφερνε τα χέρια του στη μέση μου και με τραβούσε προς το πλήθος.